Η διεύρυνση των ανισοτήτων είναι μια πραγματικότητα που χαρακτηρίζει τον σύγχρονο κόσμο, έναν κόσμο που προσδιορίζεται από τη μέχρι σήμερα ηγεμονία του νεοφιλελευθερισμού σε ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον. Ωστόσο, οι ανισορροπίες και η αστάθεια δείχνουν τα όρια της σημερινής «κανονικότητας». Η κρίση του χρηματοπιστωτικού συστήματος, η δημοσιονομική κρίση των προηγούμενων ετών και οι πολιτικές λιτότητας, οδήγησαν σε μεγάλες αναδιαρθρώσεις στην οικονομία και αποτέλεσαν τη βαθύτερη αιτία για νέες κοινωνικές πολώσεις.
Παράλληλα, η εντεινόμενη κλιματική κρίση θέτει μετ´ επιτάσεως την ανάγκη αλλαγής στο παραγωγικό και καταναλωτικό μοντέλο, βάζει το θέμα μιας νέας σχέσης με τον πλανήτη και το οικοσύστημα.
Μέσα σε αυτή τη συγκυρία βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια επιθετική πανδημία πρωτόγνωρη για ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του πλανήτη, τουλάχιστον τις τελευταίες δεκαετίες, ενώ η διαχείριση των μεταναστευτικών ροών γίνεται όλο και πιο δύσκολη, φέρνοντας στην επιφάνεια μισαλλόδοξες και ρατσιστικές φωνές.
Όποια πολιτική δύναμη δεν κατορθώσει να διαβάσει σωστά όλα τα παραπάνω είναι καταδικασμένη να περιθωριοποιηθεί. Οποίος δεν μπορέσει να αναλύσει, να μελετήσει και να προτείνει νέες λύσεις, απλά η ζωή θα τον θέσει στην άκρη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μέσα από την πρόσφατη περιπέτεια των Μνημονίων έδειξε πως διαθέτει εκείνα τα εργαλεία για να διαβάζει σωστά και να παρεμβαίνει στο κοινωνικό γίγνεσθαι, έτσι ώστε να εκφράζει τις ανάγκες ενός μεγάλου κομματιού της κοινωνίας. Δεν είναι τυχαίο πως μπόρεσε από ένα μικρό κόμμα της Αριστεράς να γίνει δυο φορές κυβέρνηση μέσα σε ένα εντελώς εχθρικό γι’ αυτόν περιβάλλον, ενώ υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις για να ξαναγίνει σύντομα.
Το βασικό συμπέρασμα από την πολλαπλή κρίση που βιώνουμε είναι πως υπάρχει ανάγκη να ανακαλύψουμε ξανά τον ρόλο του δημόσιου τομέα, της δημόσιας παρέμβασης και να την επαναπροσδιορίσουμε βεβαίως. Μέσα από μια τέτοια προσέγγιση μπορούμε να υιοθετήσουμε ένα νέο παραγωγικό μοντέλο φιλικό για το περιβάλλον, αλλά και μια νέα θέση του κόσμου της εργασίας στην παραγωγή. Ο άκαμπτος νεοφιλελευθερισμός, οι νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες περί αυτορρύθμισης της αγοράς διαψεύστηκαν οικτρά. Το νεοφιλελεύθερο παγκοσμιοποιημένο μοντέλο έκλεισε τον κύκλο του και αφήνει πίσω του μεγάλες ανισότητες, τεράστια οικολογική ζημιά στον πλανήτη και περιορισμούς στην ίδια τη δημοκρατία. Δεν μπορεί να συνεχίσουμε θεωρώντας πως οι νόμοι του αχαλίνωτου κέρδους και της ασυδοσίας των αγορών συνιστούν τον απόλυτο και αδιαμφισβήτητο κανόνα. Η σημερινή κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν αποτελεί τίποτα άλλο από μια αναπαλαίωση παλιών και χρεοκοπημένων συνταγών μέσα σε ένα ακριβοπληρωμένο επικοινωνιακό περιτύλιγμα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία, ως ένα κόμμα της σύγχρονης Αριστεράς, έγινε ο εκφραστής του μεγαλύτερου κομματιού του ευρύτερου αριστερού και προοδευτικού χώρου. Έμαθε από τα λάθη του, ωρίμασε από την εμπειρία της διακυβέρνησης χωρίς να χάσει την ταυτότητά του. Σε αυτό τον δρόμο πρέπει να συνεχίσει διαμορφώνοντας ένα διαφορετικό παράδειγμα πολιτικής δράσης σε σχέση με τα παραδοσιακά κόμματα, πιο συλλογικής και πιο δημοκρατικής λειτουργίας. Έτσι ίσως μπορέσει να εμπλέξει τους νέους ανθρώπους στην υπόθεση της πολιτικής και της συμμετοχής τους στα κοινά. Δεν είμαστε ένα κόμμα κανονικότητας ή μέρος ενός νέου συναινετικού δικομματισμού, αλλά ένα κόμμα κοινωνικού μετασχηματισμού και προγραμματικής αντιπαλότητας απέναντι στον νεοφιλελευθερισμό, με ορίζοντα τον σοσιαλισμό.
Πάνος Σκουρλέτης
Πηγή: Left από Τα Νέα Σαββατοκύριακο
