Αναγκαστική αφετηρία οποιασδήποτε συζήτησης για την Αριστερά δεν μπορεί να είναι καμιά λογική «ανασυγκρότησης» ή «συσπείρωσης». Σε τελική ανάλυση, το βάθος της ήττας του συνόλου των στρατηγικών που προτάθηκαν για την Αριστερά μέσα στη Μεταπολίτευση, από την τραγωδία του κυβερνητισμού στην περίοδο του τρίτου μνημόνιου μέχρι την αποτυχία της γραμμής της «αντικαπιταλιστικής συνέπειας» να συγκροτήσει μαζικό ρεύμα, δείχνουν ότι δεν μπορούμε παρά να σκεφτόμαστε με όρους ρήξης και ριζικού μετασχηματισμού.
Μια τέτοια επιλογή σημαίνει ότι θα αντιμετωπίσουμε όσα συνέβησαν μετά το 2010 ως μια ιδιότυπη «πειραματική διάταξη». Το γεγονός ότι, παρότι βιώσαμε πραγματική συνθήκη κρίσης ηγεμονίας, εντούτοις αντί για μια έστω και δύσκολη διαδικασία μετασχηματισμού είχαμε την ήττα ενός τεράστιου κινήματος και μια αποδιαρθρωτική κρίση της Αριστεράς –που ακόμη συνεχίζεται– θέτει κρίσιμα ερωτήματα από την απάντηση των οποίων θα εξαρτηθεί το εάν θα υπάρξει μια πολιτική διεργασία εντός των υποτελών τάξεων (και όχι στο όνομά τους) που θα εκπροσωπεί την προς το παρόν σχεδόν «υπόγεια» δυναμική της ρήξης: από το τι σημαίνει μια μετασχηματιστική και αναγκαστικά θεσμικά βίαιη άσκηση μιας δημοκρατικής εξουσίας (και απέναντι στον «υπαρκτό ευρωπαϊσμό») μέχρι όλο το φάσμα των ερωτημάτων που αφορούν την οργάνωση της κοινωνικής παραγωγής χωρίς τον καταναγκασμό της αγοράς.
Παναγιώτης Σωτήρης
