Σαν πολλά χλιμιντρίσματα ακούγονται τον τελευταίο καιρό από Πειραιώς μεριά. Όλα δείχνουν ότι ο σταχτόψυχος και αρκούντως εκδικητικός Σαμαράς (με την παρέα του) «κάτι» ετοιμάζει ύστερα από την ανάκρουση πρύμνας της κυβέρνησης σχετικά με τη Συμφωνία των Πρεσπών. Βεβαίως είναι ηλίου φαεινότερο πως οι Πρέσπες αποτελούν προκάλυμμα ώστε να εκδηλωθεί η μήνις του πρώην πρωθυπουργού για τη μη πραγμάτωση των προσωπικών του φιλοδοξιών (ως αντάλλαγμα της ακροδεξιάς υποστήριξης στον Μητσοτάκη), ωστόσο αυτό θα έπρεπε να ήταν απολύτως αναμενόμενο. Τόσο από το αποδεδειγμένα σταχτόψυχο του χαρακτήρα του Α. Σαμαρά (από την πτώση της κυβέρνησης Κων. Μητσοτάκη μέχρι την απόλυση της αείμνηστης Φώφης Μπουλούτα και μέχρι τον μυνητικό ευτελισμό κορυφαίων δημοκρατικών διαδικασιών της δικαστικής εξουσίας), κάτι που θα έπρεπε να γνωρίζει ο νυν πρωθυπουργός, αλλά και επειδή ο πατριδοκάπηλος εθνικισμός (που πόρρω απέχει από την αγάπη προς την πατρίδα) πάντοτε υπήρξε προκάλυμμα ευτελών επιδιώξεων για τις οποίες το αντίτιμο, επίσης πάντοτε, είναι (έως και) αγριότατο.
Η Ν.Δ., άλλωστε, ως ιστορικός πολιτικός χώρος, έχει μακρά παράδοση στο συγκεκριμένο άθλημα. Εκτός κι αν μέσα στη μέθη της επικοινωνιακής υπεροπλίας που έκανε ακόμα και τον Κ. Μητσοτάκη με «γλώττα λανθάνουσα» να πει την αλήθεια («με ενδιαφέρει η επικοινωνία, όχι η ουσία», 17.9.2017), να υποτιμήθηκαν οι παράπλευρες απώλειες, η μεταβλητή Σαμαράς (και σία) και οι αστάθμητοι παράγοντες. Προπαντός όμως, η συνειδητή επιλογή μιας ολίγιστης (και αλόγιστης) στρατηγικής δεν μπορεί να σημαίνει τίποτε άλλο παρά τη συνειδητή επιλογή μιας ολίγιστης πολιτικής ήκιστα πατριωτικής όπως βλέπουμε από το κραυγαλέο δείγμα (και δηλητηριώδες δήγμα) της μέχρι τώρα κυβερνητικής γραφής. Αυτό είναι το κύριο: μια πολιτική υπέρ των ολίγων είναι μια ολίγιστη πολιτική, που με τη σειρά της έχει ανάγκη από ολίγιστους ταλιμπάν του νεοφιλελευθερισμού και της Ακροδεξιάς για να εφαρμοσθεί, με τον πολιτικό λογαριασμό να πληρώνεται πάντα, και στο ακέραιο, στο τέλος.
Όσο λοιπόν και να μας διασκεδάζει σε πρώτη ανάγνωση, όταν ένας Μπογδάνος αφήνει για λίγο τα ημίτρελα (αλλά όχι ακαταλόγιστα) για «βίγκαν λεσβίες» κ.ά. για να ψέξει πλαγίως τον υπουργό Εξωτερικών Νίκο Δένδια για τη θέση του στη Συμφωνία των Πρεσπών, πρέπει να κατανοήσουμε πως το πράγμα πάει να ξεφύγει κι αυτό μας αφορά όλους. Και κάνει κραυγαλέα τη βαρύτατη ευθύνη της -κυβερνητικά αυτόνομης- Ν.Δ. Ίσως (δηλαδή, τι «ίσως»…). Ο κύριος Δένδιας θα πρέπει να αναλογιστεί τα λόγια του πως «τα περί προδοσίας γίνονται στο πλαίσιο ενός οξύτατου πολιτικού λόγου, όχι παραδεκτού κατά την άποψή μου». Θα πρέπει να σκεφτεί ο υπουργός Εξωτερικών πως αυτός ο «οξύτατος πολιτικός λόγος» (στον οποίο δεν είναι απολύτως αμέτοχος σε αρκετές περιπτώσεις) δεν έπεσε απ’ τον ουρανό, αλλά επέπεσε με αγριότητα αρπακτικού επί της κοινωνίας από τα μεγάφωνα και τα φερέφωνα του κόμματός του. Και πως αν δεν εκτραχύνθηκε περαιτέρω με ολέθρια αποτελέσματα, αυτό οφείλεται στο πολιτικό ήθος της Αριστεράς.
Το ότι έχει στον σβέρκο του -δόξη και τιμή- τον Μπογδάνο καθώς και αρκετές άλλες «αγορασμένες» γραφίδες («όποιος αγοράζεται είναι μικρής αξίας» έχει πει ο Νίτσε) με το τιμάριο της βουλευτικής έδρας, αν όχι και με άλλο «χρήμα» που είναι το μέτρο των ανθρώπων (κατά Πρωταγόρα), είναι το λιγότερο. Το περισσότερο είναι πως οι ολίγιστοι και η ολίγιστη πολιτική υπέρ των ολίγων κοστίζουν πανάκριβα. Και μόνο να σκεφτεί κανείς ότι ο πρωθυπουργός πετάει από την οικονομία 3,6 δισ. (εγκατάλειψη διαπραγμάτευσης για το πλεόνασμα) προκειμένου να «αγοράσει αξιοπιστία», αρκεί. Γιατί τέτοιου είδους «προϊόντα» τα πληρώνουν οι πολλοί και τα απολαμβάνουν οι επενδυτές τύπου Lamda Development που τάχα μου θα επενδύσουν για να σκορπίσουν και στο πόπολο τα χρυσά ψίχουλα από το πλούσιο τραπέζι τους. Τώρα δέσαμε! Πολιτική (τουλάχιστον) απάτη πρώτου μεγέθους.
Με δανεικά από τις ήδη δύο φορές κεφαλαιοποιημένες τράπεζες με τα λεφτά του «λαουτζίκου», των «απλών ανθρώπων» πάει να τη βγάλει καθαρή η «ευχαριστώ, ω εταιρεία». Για να μας ελεήσει με τα λεφτά μας. Είναι ή δεν είναι ολίγιστη μια τέτοια πολιτική; Χρειάζεται ή όχι έναν εσμό ολίγιστων για «να περάσει» και να εφαρμοστεί;
Ας απαντήσει όποιος από το κεντρικό πολιτικό προσωπικό της Ν.Δ. σέβεται τον εαυτό του. Αλλά επειδή κάτι τέτοιο συνιστά πολιτική αφέλεια τουλάχιστον, χρειάζεται να «μιλήσουν» με κάθε πρόσφορο τρόπο και μέσο εκείνοι που θα πληρώσουν τη λέζα: οι πολλοί. Η μεσαία τάξη δεν εξαιρείται.
Κώστας Καναβούρης
Πηγή: Η Αυγή
