Η Δύση είδε για πρώτη φορά αίμα ισραηλινό κι αν ο κυνισμός είναι ντροπή, τότε θα ντραπώ. Αλλά ναι, η Δύση είδε για πρώτη φορά αίμα ισραηλινό και συνειδητοποίησε ότι πεθαίνουν άνθρωποι στη Μέση Ανατολή. Μόνο που δεν συνειδητοποίησε ποιοι.
Μην παρεξηγηθώ, η επίθεση της Χαμάς με πόνεσε, όπως με πονάει κάθε νεκρό παιδί και κάθε γυναίκα βιασμένη και κάθε άδικος θάνατος. Όπως, δηλαδή, πονάνε οι καρδιές μας εδώ και δεκαετίες για την Παλαιστίνη. Κι έρχεται τώρα η καλή Δύση να δικαιολογήσει τα νεκρά μωρά της Γάζας. Γιατί αυτό έκανε πάντα. Για κάθε “Λευτεριά στην Παλαιστίνη” που φώναζε η Αριστερά, η Δύση μουρμούραγε “ναι, αλλά η Παλαιστίνη έριξε ρουκέτες”. Και έλαβε για απάντηση βόμβες.
Πονάει η καρδιά μου
Ποτέ δεν περιμέναμε, όμως, ότι θα αλλάξει γραμμή η Αριστερά. Η ανανεωτική, ριζοσπαστική Αριστερά, δηλαδή. Ποτέ δεν περιμέναμε ότι θα κρατήσει ίσες τις αποστάσεις της. Εμείς μια ζωή είχαμε διαλέξει πλευρά κι ήταν αυτή της Παλαιστίνης: Λευτεριά! Τι άλλαξε τώρα, εκτός από τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ;
Έχουν τόση ανάγκη να δικαιολογήσουν την ψήφο τους σε έναν απολύτως μη αριστερό τεχνοκράτη ή απλώς κουράστηκαν τόσα χρόνια να χάνουν κι αποφάσισαν να γίνουν ένα με το συστημικό περιβάλλον; Ξέχασαν ποιοι είναι, βαρέθηκαν να είναι, δεν ξέρω καθόλου. Κάλλιο δίπλα στους “γραφικούς”, παρά σε όσους ξεχνάνε με τέτοια ευκολία.
Μόνο που τώρα δε με νοιάζει να κατανοήσω αν μετατοπίστηκαν οι κάποτε θερμοί υποστηρικτές του παλαιστινιακού λαού, ή αν πάντοτε ακολουθούσαν άκριτα τον αρχηγό τους. Δε με νοιάζει καθόλου, γιατί πονάει η καρδιά μου.
Δεν υπάρχει ειρήνη, χωρίς δικαιοσύνη
Για το βομβαρδισμένο νοσοκομείο, τα νεκρά μωρά, τους θρήνους των γονιών τους και ξέρω, ξέρω “ναι το Ισραήλ μετράει παιδιά νεκρά”. Και είναι φρικτό. Κι επειδή είναι φρικτό, χρειάζεται ειρήνη. Και για να επέλθει η ειρήνη , προϋπόθεση είναι η δικαιοσύνη.
Και δικαιοσύνη είναι το Ισραήλ να αποχωρήσει από την Λωρίδα της Γάζας. Όπως, επίσης, να λογοδοτήσει για εγκλήματα πολέμου. Από το 1948 μέχρι σήμερα, για την ακρίβεια. Γιατί υπεύθυνο για τα νεκρά μωρά του, είναι και πάλι το Ισραήλ. Η δική του βία γέννησε την βία που ήρθε να το χτυπήσει. Είναι ο ρους του αίματος αυτός, δεν είναι δικαιολογία. Είναι η ιστορία από πάντα.
Για δύο αξίες και μισή νίκη
Σκέφτομαι ενίοτε, τι μας έκανε ανθρώπους αριστερούς. Αριστερούς, όμως, στα αλήθεια, όχι με υποσημειώσεις. Τι μας έκανε αριστερούς; Σίγουρα δεν έχουμε καλύτερη, μεγαλύτερη καρδιά από άλλους. Θα ήταν ανόητη αυτή η σκέψη. Ούτε πιο μορφωμένοι είμαστε, θα ήταν ανόητη κι ετούτη η σκέψη -και άδικη, επίσης. Τι μας έκανε ανθρώπους αριστερούς, λοιπόν;
Απάντηση δεν έχω. Σίγουρα ούτε λεφτά βγάλαμε από την Αριστερά, ούτε καριέρες χτίσαμε, ούτε δελεαστική ήταν ποτέ για να πούμε ότι θα μας συμπαθήσει η υπόλοιπη, πλέον τρομακτικά συντηρητική, κοινωνία. Όμως, επιμένουμε.
Για δύο αξίες και μισή νίκη επιμένουμε. Για λίγη παραπάνω δικαιοσύνη. Γιατί είμαστε πιο κοντά στην Παλαιστίνη, όχι από οίκτο, αλλά από την τάξη μας. Κι ίσως, τελικά, η απάντηση σε όλα να ήταν εξαρχής η ταξική. Ίσως, τελικά, να μη μας συγκινεί τίποτε περισσότερο από τη βεβαιότητα πως είμαστε πιο κοντά με αυτούς που θέλουν ελευθερία, παρά με εκείνους που το δυνατό τότε κράτος ρίχνει βόμβες. Πιο κοντά με τους λαούς που παλεύουν, παρά με τα λευκά κολάρα.
Όσο κι αν οι ψευδαισθήσεις μεγαλείου προτιμούν να τα ψηφίσουν τα κολάρα τα λευκά. Σχέση με την Αριστερά, πάντως, δεν έχουν.
Όλγα Στέφου
