Πώς γίνεται πάντα οι καταπιεστές, αυτοί που στα χέρια τους έχουν αίμα αθώων, να χρησιμοποιούν τον φόβο του θανάτου για να τρομάξουν τους λαούς; Είπε ο Θεοδωρικάκος πως ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει νεκρό. Δηλαδή, να παράξει πολιτική υπεραξία. Να βρει έναν ήρωα. Να κάνει αντιπολίτευση.
Αλήθεια, δεν έχουμε ήδη δεκάδες χιλιάδες νεκρούς; Θέλουμε κι άλλους; Όμως δεν θα πω για αυτό, επειδή ντρέπομαι και μάλιστα πολύ. Δεν θα μιλήσω για το θράσος τους. Θα μιλήσω για την ιστορία μας, της Αριστεράς.
Το δικό μας αίμα, των αγωνιστών της ελευθερίας και τη δημοκρατίας γέμισε τα βουνά αυτού του τόπου κι έπειτα τα ξερονήσια και τις φυλακές. Ακόμη πιο μετά, όταν οι εποχές των ηρώων πέρασαν, πάλι το δικό μας αίμα γέμισε τους δρόμους όταν παλεύαμε για κοινωνική δικαιοσύνη και καλύτερη ζωή. Κι αν δεν ήμασταν νεκροί, ήμασταν δαρμένοι, τσακισμένοι από το ξύλο τους.
Η ιστορία της Αριστεράς αυτού του τόπου και κάθε τόπου είναι αιματοκυλισμένη. Χτίζονται και οι ιεραρχίες των αξιών έτσι: με το αίμα των φτωχών πληθαίνουν οι πλούσιοι τον πλούτο τους, με το αίμα των αγωνιστών συντηρούνται καθεστώτα.
Οσο κι αν δεν ντρέπονται να κατηγορούν εμάς για βία, την αλήθεια την ξέρει κάθε άνθρωπος που δεν γεννήθηκε και ούτε έγινε ποτέ υπόπτως πλούσιος.
Θα κατηγορήσει την Αριστερά πως διψάει για αίμα ποιος; Ο Θεοδωρικάκος; Αυτής της κυβέρνησης; Με τα ανοιχτά κεφάλια στις σχολές και στις πορείες; Αυτός ο υπουργός θα κατηγορήσει την Αριστερά για αίμα;
Εμείς το αίμα μας το έχουμε δώσει και το δίνουμε ακόμα. Τη θυσία των ανθρώπων την τιμάμε. Δεν είμαστε όρνεα να ζητάμε πτώματα. Δικαιοσύνη θέλουμε και Δημοκρατία.
Κι αυτό δεν θα το καταλάβετε ποτέ. Ούτε και σας αξίζει.
Όλγα Στέφου
