Κάπως απότομα σταμάτησε η περίοδος των τεράστιων μαχών και των όμορφων δρόμων. Κι όπως σταμάτησε ξαφνικά, έπιασα τον εαυτό μου, στα 31 μου χρόνια, να μιλάω λες κι είμαι βετεράνος πολέμου. Λες και τελείωσε η ζωή. “Τότε που εμείς…”.
Κάναμε κινήματα, κάναμε κι εξεγέρσεις σαν γενιά, αυτό είναι αληθές. Κι ήταν τόσο όμορφα… Και τώρα μας πιάνει μια μιζέρια φοβερή: Τίποτε δεν θα γίνει πια κι οι νεότεροι, οι 20αρηδες κάνουν πολιτική μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα.
Έτσι έλεγαν και για εμάς κάποτε. Ότι ήμασταν η γενιά των ανερμάτιστων. Τελικά, απέτυχαν παταγωδώς στις προβλέψεις τους. Τους αλλάξαμε τα φώτα.
Ποτέ δεν θα τελειώσουν αυτές οι εποχές
Μου έχουν λείψει οι δρόμοι. Οι φωνές, τα συνθήματα, η συγκίνηση. Λένε ότι τελείωσαν οι εποχές των δρόμων. Αηδίες λένε, ανοησίες. Ποτέ δεν θα τελειώσουν αυτές οι εποχές. Οι ρομαντικοί πάντα βρίσκουν τρόπους να ξεπηδούν, είναι σαν τα αγριολούλουδα. Χθες βρήκα μια μολόχα να συνυπάρχει με το καθώς πρέπει νυχτολούλουδο στην ίδια γλάστρα. Έτσι ήμασταν κι εμείς κι έτσι είναι οι νέοι. Αγριολούλουδα σε καθώς πρέπει γλάστρες.
Τώρα βλέπω τη σκληρότητα της εποχής των τεράτων. Περνάει η πανεπιστημιακή αστυνομία, ας πούμε. Μας έχει κατσικωθεί στο σβέρκο μια ακροδεξιά χωρίς ήθος και χωρίς στομάχι: Καταβροχθίζει διαρκώς. Δικαιώματα, χρήματα, ελευθερίες. Μια ακροδεξιά – Κρόνος.
Πολύ με τάραξε η ιδέα της πανεπιστημιακής αστυνομίας. Κάπως νοστάλγησα την εξέγερση του 2008, τους φοιτητικούς αγώνες κι είπα, αυτά τα παιδιά θα την στερηθούν τέτοια ευτυχία. Μπρίκια, δηλαδή. Εδώ οι νέοι δεν στερήθηκαν τους αγώνες όταν στις σχολές έμπαιναν τανκς, τώρα θα τους στερηθούν;
Από διαφορετικό ύφασμα
Θυμάμαι μια στιγμή που έλεγαν διαρκώς -μια στιγμή με διάρκεια- πώς ήμασταν παράνομοι κι εγκληματίες και ποινικοί. Κι ήταν εκείνες οι μέρες που οι δικές τους νεολαίες, οι ΟΝΝΕΔ των δολοφόνων του Τεμπονέρα, θα έρχονταν στις σχολές μας με μαδέρια και λοστούς. Θα έκρυβαν μαχαίρια στα στέκια τους εντός του πανεπιστημιακού ασύλου. Θα μας άνοιγαν τα κεφάλια, αν το έκριναν σκόπιμο. Μια φορά έσπασαν τους πυροσβεστήρες στη γενική συνέλευση του Πολιτιστικού της Νομικής, δημιούργησαν χάος, φύγαμε αφήνοντας πίσω τσάντες, μπουφάν… Η ΔΑΠ τα μάζεψε όλα, τα κλείδωσε στο στέκι της και ζητούσε τηλέφωνα για να τα πάρουμε πίσω. Είχαν φακελώσει ολόκληρο τον φοιτητικό σύλλογο.
Αυτοί, οι εγκληματίες εντός του ασύλου. Που έκαναν πλάτες στους καθηγητές που ασελγούσαν σε φοιτήτριες. Αυτοί μαζί με τη Σύγκλητο. Αυτοί είναι οι εγκληματίες. Δεν είχαμε ποτέ σχέση μαζί τους. Εμείς ήμασταν από διαφορετικό ύφασμα. Εμείς ανοίγαμε τις σχολές σε μαθητές και σωματεία για να κάνουν συνελεύσεις. Εμείς καλούσαμε τον Ταρίκ Αλί να μας μιλήσει για την γοητεία ορισμένων πραγμάτων που βρίσκει κανείς στους δρόμους. Εμείς ήμασταν “τα πράγματα” που βρίσκει κανείς στους δρόμους.
Από καταβολής της ανθρωπότητας
Είναι η Αριστερά η άνοιξη του κόσμου, γι’ αυτό γοητεύει τους νέους. Έτσι πάνε τα πράγματα 150 χρόνια τώρα κι από καταβολής της ανθρωπότητας, δηλαδή, έτσι πήγαιναν. Τα παιδιά ήταν ασυγκράτητα, αλλά είναι και κάτι ακόμα, είναι που με την Αριστερά δεν έχουμε τελειώσει. Ανθίζουμε, δηλαδή. Έπεσε βαρύς χειμώνας, ναι, αλλά ποτέ δεν εξαφανίζεται η άνοιξη κι εμείς ανθίζουμε. Βγάζουμε μπουμπούκια, γίνονται λουλούδια και γεμίζουν οι δρόμοι ευτυχία.
Αυτοί οι δρόμοι είχαν κάποτε αίμα δικό μας, λιωμένες σόλες παπουτσιών από τα δακρυγόνα που έσκασαν στα πόδια μας, βρωμούσαν βία. Την βία εις βάρος μας. Και, ξέρετε, δεν την καταδικάζω από όπου κι αν προέρχεται. Ενίοτε είχαμε ανάγκη την αυτοάμυνα. Τι ενίοτε, δηλαδή. Διαρκώς.
Τους χρειαζόμαστε
Αλλά αυτά δεν είναι της παρούσης. Πρέπει να αποφασίσουμε κι εμείς ότι ανήκουν στο πρόσφατο, αν και ηρωικό, παρελθόν. Κάθε εποχή έχει τους δικούς της ήρωες κι όπως οι ήρωες του Πολυτεχνείου δε συγκρίνονται με τους αντάρτες, έτσι κι εμείς δε συγκρινόμαστε με τους νέους των Ιουλιανών και του ’73. Κάθε καιρός κι οι ανάγκες του κι η μεθοδολογία του και τα αποτελέσματά του. Στην Χιλή, η γενιά μας πήρε την εξουσία κόντρα στους φασίστες. Στην Ελλάδα, ρίξαμε το Σαμαρά και για τέσσερα χρόνια ήταν κυβέρνηση η Αριστερά. Ίσως στο μέλλον μπορούμε να ελπίζουμε σε επαναστάσεις. Θα ήταν ωραία να ζούσαμε μια επανάσταση. Το φαντάζεστε; Μια επανάσταση των νέων με τη γνώση των παλιών. Κανένας δεν περισσεύει κι ούτε σκοτώνουμε τα άλογα όταν γεράσουν. Να μάθουμε να συνυπάρχουμε ως ίσοι συνομιλητές πρέπει.
Χρειαζόμαστε τους ρομαντικούς πιο πολύ παρά ποτέ τα τελευταία δεκάδες χρόνια. Τους χρειαζόμαστε τώρα που η ιστορία αναδιπλώνεται. Χρειάζονται χώρο οι ρομαντικοί νέοι να κάνουν τους υπόλοιπους να ακολουθήσουν, αν χρειαστεί να τους πάρουνε στους ώμους, αλλά κάπου να πάμε. Να έχουμε κάπου να πάμε, γιατί εδώ, τώρα, το έδαφος έχει γίνει άγονο κι ο αγώνας γράφεται με ωμέγα.
Όλγα Στέφου
