Μου έκανε μια φοβερά κακή εντύπωση ο Δημήτρης Κουτσούμπας, για άλλη μια φορά. Από τις αισχρές, συντηρητικές τοποθετήσεις για την ισότητα στο γάμο και την τεκνοθεσία μέχρι τις σκανδιναβές φοιτήτριες που δήθεν ψάχνουν… sugar daddies για να καλύψουν τα δίδακτρα του πανεπιστημίου τους. Το ΚΚΕ διολισθαίνει προς τα -δε θα πω δεξιά, γιατί δεξιά δεν είναι, αλλά θα πω- αναχρονιστικά.
Sugar daddy, εξ όσων γνωρίζω, είναι ένας κύριος μεγαλύτερης ηλικίας που καλύπτει τα έξοδα μιας πολύ νεότερης γυναίκας. Συνήθως δεν περιλαμβάνει σεξ ή συμφωνία. Όμως επίσης γνωρίζω την απόλυτη αναγκαιότητα να καθιερωθεί ο όρος “σεξεργασία” με όλα όσα συμπεριλαμβάνει.
Τι πουλάει ο κάθε εργαζόμενος;
Ξεκινώντας από ένα βασικό ερώτημα, η συζήτηση για τη σεξεργασία πρέπει να γίνει στη βάση των ίσων όρων. Τι πουλάει το κάθε εργαζόμενος, η κάθε εργαζόμενη αν όχι το κορμί μας; Οι εργατοώρες μας, χειρωνακτικές ή πνευματικές, είναι κορμί. Υπό την έννοια πως αυτό, στην πραγματικότητα, διαθέτουμε. Κορμί, μυαλό, χρόνο.
Ο οικοδόμος πουλάει το κορμί του. Το ίδιο κι ο δημοσιογράφος. Κι αν η σεξεργασία δεν είναι παροχή υπηρεσίας, αλλά προϊόν του καπιταλισμού, αναρωτιέμαι σοβαρά: ποια εργασία δεν είναι προϊόν του καπιταλισμού; Με στενά μαρξιστικούς όρους, την υπεραξία μας δίνουμε στον εργοδότη.
Με στενά κυνικούς όρους, η σεξεργασία είναι παλιά όσο κι η οικοδομή. Κι εξάλλου, η εξέλιξη των κοινωνιών ούτως ή άλλως παράγει εξελιγμένες εργασίες ή εξελιγμένα εργασιακά δικαιώματα. Υποθέτω πώς δεν υπήρχαν βιβλιοθηκάριοι πριν την τυπογραφία, ας πούμε.
Γιατί “σεξεργασία”
Τα δεδομένα είναι θλιβερά. Στις χώρες που η σεξεργασία είναι πορνεία και για χάριν της συνεννόησης, παρότι δεν είναι σωστό, θα κάνω το διαχωρισμό, οι κατά πλειονότητα γυναίκες είναι παράνομες. Τι εννοώ: αν μία σεξεργάτρια προσπαθήσει να καταγγείλει το κύκλωμα τράφικινγκ στην Ελλάδα είναι υπόλογη. Γιατί είναι παράνομη.
Και καθώς η σεξεργασία είναι πράγματι παράνομη, δεν έχουμε ιδέα ούτε πόσα άτομα εκδίδονται, ούτε το συμβαίνει με το τράφικινγκ, ούτε καν πόσες πεθαίνουν. Απλώς δεν γνωρίζουμε.
Αντίθετα, σε χώρες που η σεξεργασία είναι υπό άλλο νομικό καθεστώς, αν και παρουσιάζονται με υψηλά ποσοστά διακίνησης, η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική. Εκεί ξέρουν τα ποσοστά διακίνησης, γιατί οι σεξεργάτριες είναι εργαζόμενες. Και μπορούν να καταγγείλουν τον “νταβατζή” και μπορούν να προστατευτούν κιόλας.
Και το πολύ βασικό, μαρξιστικό, ηθικό: έχουν ασφάλιση, ένσημα, υγειονομικού περίθαλψη.
Είναι η εύκολη λύση η σεξεργασία;
Υποθέτω πως αν ήταν εύκολη λύση, δε θα δούλευε ο κόσμος για το βασικό μισθό. Ένας σχεδόν φετιχισμός με τη σεξεργασία, με το σεξ στην πραγματικότητα, μας πηγαίνει τόσο πίσω…
Φοιτήτριες και φοιτητές που εργάζονται στο σεξ (έναν κλάδο από το στριπτίζ και πορνό βίντεο μέχρι το “πεζοδρόμιο”) δεν το κάνουν επειδή είναι εύκολη λύση. Θα αναφέρω ένα παράδειγμα. Το 2011 στην Αθήνα η περιστασιακή σεξεργασία είχε αυξηθεί σε ποσοστά δεκαπλάσια. Την περίοδο της μεγάλης φτώχειας των μνημονίων, πολλές γυναίκες εκδίδονταν μόνο και μόνο για να πάνε σούπερ μάρκετ.
Φυσικά και δεν είναι η εύκολη λύση, εκτός κι αν θεωρούμε πως οι σεξεργάτριες απολαμβάνουν το σεξ με τους πελάτες… Αλλά δεν είναι η Μαίρη Χρονοπούλου που ερωτεύτηκε τον Γεωργίτση στα “Κόκκινα Φανάρια” η σεξεργασία. Είναι πολλά και σίγουρα όχι εύκολα.
Έχει βία, κακοποίηση, επικινδυνότητα. Ξεκινώντας από την υγειονομική και φτάνοντας στην άμεσα παραβιαστική επικινδυνότητα. Στο ξύλο, εννοώ. Στους βιασμούς. Αν μη τι άλλο, ο πελάτης πληρώνει, θεωρεί ότι του ανήκει το προϊόν.
Ούτε τα πορνό βίντεο είναι εύκολη λύση. Είναι περισσότερο ανοιχτά τα νεότερα παιδιά στο να το παραδεχτούν; Πιθανότατα. Αλλά εύκολη λύση δεν είναι. Για όλους τους λόγους που συνδέονται με την παραβίαση, το στίγμα, την κακοποίηση, την ντροπή και φυσικά την έλλειψη εργασιακών δικαιωμάτων.
Θα το πω πολύ ωμά: αν ήταν εύκολη λύση, θα το κάναμε όλες κι όλοι. Αν και τότε η προσφορά θα ήταν μεγαλύτερη, το μεροκάματο μικρότερο, οπότε πάλι στο βασικό μισθό θα καταλήγαμε. Φευ!
Δεν μας εμποδίζει μια χριστιανική ηθική να μη γίνουμε σεξεργάτριες, μας εμποδίζει, ή μάλλον μας προστατεύει, το γεγονός ότι έχουμε τη δυνατότητα να δουλέψουμε αλλού κι αλλιώς. Χωρίς πελάτες που κακοποιούν ή… εργοδότες που δολοφονούν χωρίς να γίνει είδηση στα ειδήσεων.
Απολύτως μαρξιστικά μιλώντας, ίσα δικαιώματα ζητάμε για τη σεξεργασία κι αυτό όχι επειδή θα γίνει πιο δελεαστική. Αλλά επειδή θα γίνει λιγότερο επικίνδυνη. Και λιγότερο άδικη, επίσης.
Όλγα Στέφου
