Ο πόλεμος που μαίνεται μεταξύ της κυβέρνησης του Ισραήλ και της Χαμάς, εκτός από τις χιλιάδες των παλαιστινίων και ισραηλινών αμάχων, έχει ως θύμα του την αλληλεγγύη Ισραηλινών προς Παλαιστίνιους. Ανάμεσα στους νέους που σκοτώθηκαν κατά την επίθεση στο μουσικό φεστιβάλ ήταν και κάποιοι που αρνούνταν να υπηρετήσουν τη θητεία τους και να βρεθούν στα κατεχόμενα εδάφη, νέες και νέοι που συμμετείχαν στις αλλεπάλληλες διαδηλώσεις κατά των παράνομων εποικισμών στη Γάζα και τον στραγγαλισμό των δικαιωμάτων των Παλαιστινίων, κάποιοι που βοηθούσαν να σωθούν ζωές και σοδειές των πολύπαθων γειτόνων τους. Κάποιοι που θεωρούσαν την ελευθερία και την αξιοπρέπεια του απέναντι εξίσου σημαντική με τη δική τους και την ισότιμη συμβίωση μονόδρομο. Ίσως αυτοί οι κάποιοι να είναι από τους γενναιότερους ανθρώπους που μπορεί κανείς να συναντήσει σήμερα.
Ανάμεσα στις εκατοντάδες δηλώσεων και ανακοινώσεων που δημοσιοποιήθηκαν από κόμματα, φορείς και οργανώσεις παγκοσμίως, δύσκολα θα βρεθεί κάποια περισσότερο σαφής και αιχμηρή από αυτήν του ΚΚ Ισραήλ και του Μερέτς. Την ώρα που οι πάντες προσπαθούσαν να επεξεργαστούν το πρωτοφανές χτύπημα της Χαμάς, οι ισραηλινοί κομμουνιστές απέδιδαν την κύρια ευθύνη στις πολιτικές Νετανιάχου, τους ακροδεξιούς εθνικιστές συμμάχους του και το καθεστώς απαρτχάιντ που αναπαράγεται και πνίγει τη Γάζα, ο Γκιντεόν Λεβί, εμβληματικός αρθρογράφος της εφημερίδας «Χααρέτζ» έκανε το ίδιο, όπως και ο συνάδελφος του Αβνέρ Γκβαριάχου του δικτύου «Σπάζοντας τη σιωπή», που φέρνει στο φως τα εγκλήματα που διαπράττει ο ισραηλινός στρατός στις κατεχόμενες περιοχές. Ο Γκβαριάχου έγραφε «χάνουμε την ασφάλεια μας υπέρ μιας εποικιστικής μεσσιανικής ατζέντας», όσο μαζί με την επίσης δημοσιογράφο σύζυγο του προσπαθούσαν να προφυλαχτούν από τις ρουκέτες που έπεφταν κοντά στο σπίτι τους. Στο μεταξύ, γυναίκα στέλεχος της οργάνωσης για τα ανθρώπινα δικαιώματα «Β’Τσέλεμ» αιχμαλωτιζόταν από μαχητές της Χαμάς. Λίγες μέρες πριν, στην Ιερουσαλήμ, παλαιστίνιες και ισραηλινές γυναίκες διοργάνωναν πορεία με σύνθημα «Οι γυναίκες μάχονται για την ειρήνη», ενώ ο βουλευτής του δικοινοτικού κόμματος Χαντ ας, Όφερ Κασίφ, αποκλείστηκε ενάμιση μήνα από την Κνεσσέτ, λόγω επικριτικών για την κυβέρνηση δηλώσεων του στα ξένα ΜΜΕ. Ο αποκλεισμός βουλευτή δεν εκπλήσσει. Εβραίος ραβίνος φυλακίστηκε, προσπαθώντας να προστατέψει ανθρώπους σε χωριά Βεδουίνων.
Ασφάλεια όπως αποκλεισμός
Η κήρυξη του πολέμου υποχρέωσε χιλιάδες νέους διαδηλωτές κατά του καθεστώτος Νετανιάχου να καταταγούν, οι δικαστικές διώξεις κατά του « Μπίμπι» παραμερίστηκαν και ο πρωθυπουργός βρέθηκε επικεφαλής κυβέρνησης εθνικής ενότητας, φιμώνοντας έτσι τις αντίθετες φωνές, παρά την απαίτηση του 56% των ερωτηθέντων πολιτών να παραιτηθεί με τη λήξη της σύρραξης και τη γνώμη του 86% πως ο ίδιος ευθύνεται για τη σφαγή και την ομηρία των συμπατριωτών του, σύμφωνα με δημοσκόπηση της εφημερίδας «Jerusalem Post». Το αίτημα για ελευθερία μετατράπηκε (ή μεταφράστηκε) σε απαίτηση για ασφάλεια.
Μπορεί στις ΗΠΑ οργανώσεις όπως η «Jewish Voice for Peace» να διοργανώνουν φιλοπαλαιστινιακές–φιλειρηνικές διαμαρτυρίες στο Καπιτώλιο και τις μεγάλες πόλεις, να μαζεύουν 740.000 υπογραφές υπέρ μιας δίκαιης πολιτικής λύσης και να προβάλουν την αντίστοιχη προσπάθεια των φοιτητών του Χάρβαρντ, που κατέληξε σε απειλές για το εργασιακό τους μέλλον, οι εβραίοι –αριστεροί και μη– υπερασπιστές των Παλαιστινίων παραμένουν διπλά απομονωμένοι. Η μεγάλη πλειοψηφία των Αράβων επιμένει να αγνοεί την ύπαρξη τους και αρνείται κάθε διάλογο μαζί τους. Στη Δύση πάλι, ο μονίμως υπαρκτός αντισημιτισμός κονταροχτυπιέται με την ισλαμοφοβική υστερία και τα επί μέρους γεωπολιτικά συμφέροντα. Οι δολοφονικές επιθέσεις στη Γαλλία και το Βέλγιο, οι βανδαλισμοί κατά εβραικών κατοικιών και επιχειρήσεων στη Γερμανία και τη Βρετανία, οι απειλές –πραγματικές ή ψεύτικες– για βομβιστικές επιθέσεις σε μουσεία, αεροδρόμια, δημόσιους χώρους έχουν φέρει τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες σε κατάσταση αντιτρομοκρατικού συναγερμού. Οι πολίτες καλούνται να καταγγέλλουν οτιδήποτε και οποιονδήποτε τους φαίνεται ύποπτος και κάθε μελαμψός άγνωστος μπορεί να θεωρηθεί εν δυνάμει τρομοκράτης. Χρυσή ευκαιρία για την επίσπευση της εφαρμογής του νέου Συμφώνου για τη Μετανάστευση και το Άσυλο, όπου με τις εναρμονισμένες επιθυμίες των Τζόρτζια Μελόνι, Μαρίν Λεπέν, Ούρσουλας Βον ντερ Λάιεν, Μαργαρίτη Σχοινά, οποιοσδήποτε ύποπτος για διατάραξη της ασφάλειας απελαύνεται με συνοπτικές διαδικασίες, άσυλο παραχωρείται με το σταγονόμετρο και φυσικά χερσαία και θαλάσσια περάσματα στρατοκρατούνται με δρακόντεια μέτρα. Εξαιρούνται πάντοτε οι χρυσοί επενδυτές, Ισραηλινοί και Άραβες, οι οποίοι στη χειρότερη περίπτωση θα κρατήσουν τμήμα των πολύφερνων real estate τους για ιδιοκατοίκηση.
Εκεί που αύριο δεν υπάρχει
Πίσω στη στενή Λωρίδα, 2,5 εκατομμύρια άνθρωποι στοιβάζονται χωρίς νερό, φαγητό, φάρμακα, αύριο. Οι κάτοικοι του βορείου τμήματος υποχρεώνονται να βρεθούν στο νότιο, ώστε «να μην κινδυνεύσουν» από τις χερσαίες επιχειρήσεις. Να χωρέσουν πού; Να πάνε πού αλλού; Το πέρασμα της Ράφα μένει κλειστό και στην ανθρωπιστική βοήθεια, αλλά και ν’ ανοίξει, αποτελεί διαφυγή μόνο των ξένων υπηκόων. Γιατί εκτός από το Ισραήλ και τη Δύση, οι άραβες αδελφοί εμφανίζονται άκρως δυσανεκτικοί στην υποδοχή κατατρεγμένων από τη Γάζα. Αν οι μεν σκέφτονται στρατόπεδα στην έρημο του Σινά, οι δε σκέφτονται την έρημο Νεγκέβ. Αν οι μεν τους υποχρεώνουν να φύγουν, οι δε το αποκλείουν για να μην αλλάξει ο πληθυσμιακός και γεωπολιτικός συσχετισμός.
Άνθρωποι στόχοι, άνθρωποι όμηροι. Άνθρωποι άμοιροι που δεν χωράνε πουθενά.
Όλγα Αθανίτη
