Την εποχή που ο πόλεμος, οι υπερεξοπλισμοί, η στρατικοποίηση, η κατασκευή εσωτερικών και εξωτερικών εχθρών κανονικοποιούνται, όχι ως εννοιολογικές συλλήψεις, αλλά ως απολύτως απτές πραγματικότητες, η αιώνια διαχωριστική γραμμή μεταξύ του κεφαλαίου χωρίς σύνορα και της διεθνιστικής αλληλέγγυας αντίληψης της Αριστεράς είναι επιτακτική ανάγκη να χαραχτεί εκ νέου, ενσωματώνοντας νέες πολυπλοκότητες που γέννησαν οι παλαιότερες διαψεύσεις και οι σύγχρονες αντιφάσεις. Ο μεθοδικά ενσταλαγμένος φόβος «του άλλου» έχει πλέον καρποφορήσει, παράγοντας όλες τις πιθανές εθνοτικές και πολιτισμικές διαιρέσεις, εις βάρος βεβαίως του ταξικού διαχωρισμού.
Τα οικονομικά μέτωπα και ο νεοπαγής πόλεμος των δασμών του τραμπισμού βρίσκονται σε απόλυτη εναρμόνιση με τους επιβεβλημένους ηθικούς και κοινωνικούς τρόμους που προηγούνται της παράδοσης στο δόγμα «λιγότερη ελευθερία υπέρ περισσότερης ασφάλειας». Όσο η ελευθερία , η δημοκρατία, η χειραφέτηση των κοινωνιών ανταλλάσσονται για μία ψευδαίσθηση εφησυχασμού μέσω πάμπολλων οριοθετήσεων, τόσο η επαναφορά της βασικής ανάγκης να νικηθεί η βαρβαρότητα δεν μπορεί να περιμένει. Η βαρβαρότητα επείγει να αναγνωριστεί σε όλες τις διαστάσεις της και να αντιμετωπιστεί σε όλες τις διαστάσεις της, του θεσμικού μανδύα της συμπεριλαμβανομένου. Οι σφαγές στη Γάζα συμπλέουν με το σχέδιο της Ευρώπης–στρατόπεδο, η οικονομία του πολέμου συμπληρώνει τη διαδρομή της περαιτέρω φτωχοποίησης και του οικονομικού στραγγαλισμού δια των δασμών–εκδικητών.
Ο διεθνής χαρακτήρας ενός ευρύτατου κινήματος ειρήνης, η εδραίωση της απαίτησης για την οικονομία των κοινωνικών αναγκών, η δημοκρατική εμβάθυνση μέσω της συμπερίληψης και της κοινωνικής δικαιοσύνης, προϋποθέτουν αλλά και ενδυναμώνουν την αλληλεγγύη μεταξύ των αριστερών δυνάμεων και όσων αντιτίθενται σε παραδοσιακές και νέες τερατογενέσεις. Σήμερα, επειγόντως. Η πολυτέλεια του αύριο ανήκει ήδη στο χθες.
