Η εβδομάδα που μόλις τελείωσε δεν ήταν η καλύτερη στην πολιτική καριέρα της βρετανής υπουργού Οικονομικών Ρέιτσελ Ριβς και του πρωθυπουργού Κιρ Στάρμερ. Έχοντας ασπαστεί απολύτως την αναγκαιότητα αύξησης των εξοπλιστικών δαπανών και τη συνολική φιλοσοφία της οικονομίας του πολέμου, η κυβέρνηση Στάρμερ αναδιατάσσει σε πολύ σημαντικό βαθμό τη ροή κονδυλίων του κρατικού προϋπολογισμού προς τις νέες προτεραιότητες, περικόπτοντας μεγάλο ποσοστό κοινωνικών δαπανών. Λίγο πριν συνυπογράψει, στις 17 του μηνός, μια ευρείας κλίμακας αμυντική συμφωνία με τη Γερμανία (σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες του Politico), όπου συμπεριλαμβάνονται αμυντικός συντονισμός, εξοπλιστική βιομηχανική συνεργασία, αμοιβαία διπλωματική στήριξη, η κυβέρνηση των Εργατικών βρέθηκε στα πρόθυρα επικής ήττας στη Βουλή των Αντιπροσώπων, όχι από την αντιπολίτευση αλλά από τους δικούς της βουλευτές. Αιτία το περιβόητο νομοσχέδιο για τις κοινωνικές παροχές, όπου εμφανίζονταν περικοπές 5 δισ. στερλινών στον τομέα της κοινωνικής ασφάλισης και των γονικών παροχών, οδηγώντας όχι μόνο την αριστερή πτέρυγα των Εργατικών βουλευτών αλλά και πολύ μετριοπαθέστερους να εναντιωθούν στην πρόταση Στάρμερ – Ριβς. Εκατόν είκοσι βουλευτές εκπόνησαν αντιπαραθετικό κείμενο και ζήτησαν να δουν τον πρωθυπουργό πριν την εισαγωγή του νομοσχεδίου στο Κοινοβούλιο. Δεν έγιναν δεκτοί. Ωστόσο, μπροστά στην αποφασιστική τους άρνηση να στηρίξουν την κυβερνητική πρόταση, η Ριβς εξαναγκάστηκε σε ολική υποχώρηση, αφαιρώντας ουκ ολίγα επίμαχα σημεία, ώστε να διασωθεί –αν όχι η πολιτική της– τουλάχιστον η αξιοπρέπεια ενός πρωθυπουργού που χαρακτηρίζεται όλο και συχνότερα αλαζόνας από τα στελέχη του Κόμματος του, ενώ χάνει συνεχώς δημοτικότητα. Ο εναγκαλισμός του με το δόγμα Ρούτε- Τραμπ δε φαίνεται να τον ευνοεί.
Αντιθέτως, οι τελευταίες ημέρες ενίσχυσαν τις θριαμβολογίες του Ντόναλντ Τραμπ, αφού η μάχη του υπήρξε νικηφόρα. Όχι βεβαίως στη Γάζα, όπου πίσω από τις αμετροεπείς δηλώσεις για το τέλος του πολέμου κρυβόταν μια πρόταση για δίμηνη εκεχειρία. Ούτε στο Ιράν, όπου η περίφημη καταστροφή του πυρηνικού προγράμματος μεταφράζεται (κατά τη CIA) σε καθυστέρηση ενός έτους. Ο Τραμπ κατατροπώνει εκατομμύρια Αμερικανών και πανηγυρίζει.
Πρώτα, η επίσκεψη στη Φλόριντα για τα εγκαίνια του τεράστιου «Alligator Alcatraz», στρατοπέδου απάνθρωπης κράτησης μεταναστών (και όχι μόνο). Ύστερα η μήνυση κατά της πόλης του Λος Άντζελες για παρακώλυση των ενεργειών του ICE και υπόθαλψη παράνομων μεταναστών, με τον γενικό εισαγγελέα να αποφαίνεται πως η ομοσπονδιακή νομοθεσία υπερισχύει της πολιτειακής. Ταυτοχρόνως, η υποτιθέμενη προσπάθεια «επίλυσης των διαφορών» με τη διοίκηση του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ εξαερώθηκε, καθώς κυβερνητικοί πράκτορες ανακάλυψαν «νέες παραβιάσεις πολιτικών δικαιωμάτων και ελευθεριών των φοιτητών του και πράξεις αντισημιτισμού». Το Χάρβαρντ απειλείται με οικονομικό εμπάργκο και μαζί με αυτό, δεκάδες πανεπιστήμια της χώρας. Αντιθέτως, το Κολούμπια –του οποίου η διοίκηση απαγόρευσε την προάσπιση των φοιτητών απέναντι στον ICE και του συνόλου της ακαδημαϊκής κοινότητας απέναντι στην κρατική λογοκρισία και καταστολή– διατηρεί τη χρηματοδότησή του, θυσιάζοντας το κύρος και την αξιοπρέπεια του ως χώρος ελεύθερης και κριτικής σκέψης.
Το πετράδι στο στέμμα του Τραμπ ωστόσο υπήρξε η υπερψήφιση του «μεγάλου υπέροχου νόμου» του από το Κογκρέσο, την Πέμπτη. Υπέρ 218 Ρεπουμπλικανοί, κατά 212 Δημοκρατικοί και 2 Ρεπουμπλικανοί. Το νομοσχέδιο – μαμούθ (που κατά την Αλεξάντρια Οκάζιο Κορτέζ είναι μια συμφωνία με τον διάβολο) αποτελεί απόσταγμα του τραμπισμού. Ιστορικών διαστάσεων περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες, υπέρογκα ποσά για εξοπλιστικά προγράμματα (100 δισ. δολάρια μόνο για το 2026), εξόρυξη ορυκτών καυσίμων, εξάλειψη « παράνομων» μεταναστών είναι μόνο μερικά από τα κεφάλαια του. Ήδη 17 εκατομμύρια Αμερικανοί μένουν χωρίς ιατρική βοήθεια ενώ καταργούνται τα επιδόματα σίτισης. Οι πολυεκατομμυριούχοι σπόνσορες του προέδρου πανηγυρίζουν τα νέα τους επιχειρηματικά συμβόλαια, πλην του Ίλον Μασκ ο οποίος –αποσυνάγωγος πλέον– βλέπει τον νέο νόμο να πετάει τα ηλεκτροκίνητα Τέσλα του από τον κρατικό στόλο και τον Τραμπ να τον «καρφώνει» ως προνομιακό μέχρι τώρα εταίρο των κυβερνητικών επιχειρηματικών συμφωνιών. Ο ένας διαμηνύει ότι αγόρασε στον άλλον τον προεδρικό θώκο και ο δεύτερος ότι συντηρεί τα πλούτη και την ισχύ του πρώτου. Μένει να αποδειχτεί αν όντως προτίθεται να ιδρύσει κόμμα ο Μασκ για να υφαρπάξει την πελατεία του παλιού κολλητού του.
Την ουσία των προεδρικών κινήσεων αποδομεί ο άνθρωπος των ημερών, ο υποψήφιος δήμαρχος των Δημοκρατικών Ζοχράν Μαμντάνι, απαντώντας δημόσια στις απειλές του Τραμπ για αφαίρεση υπηκοότητας, σύλληψη και απέλαση του : «Δεν είναι τόσο για το ποιος είμαι (που με απειλεί) αλλά γιατί παλεύω γι’ αυτούς που ο ίδιος υποσχέθηκε ότι θα παλέψει. Ψηφίστηκε, υποσχόμενος φθηνότερα τρόφιμα. Αντί γι’ αυτό, κάνει τη μεγαλύτερη αναδιανομή πλούτου που έγινε ποτέ, υπέρ των υπερπλούσιων που έχουν ήδη αρκετά και δε χρειάζονται τίποτα περισσότερο (…) Ξέρει πως εγώ δε θα εγκαταλείψω, όπως εκείνος. Αν όμως απειλεί εμένα έτσι, φανταστείτε τι περιμένει αυτούς που δεν τους ξέρει κανείς».
Και κάπως έτσι, μένει να αυτοθαυμάζεται ο βασιλιάς, γυμνός.
