Σε πολλές σελίδες στο διαδίκτυο υπάρχει η επιστολή μιας σύγχρονης μάνας που μιλά για την απογοήτευση και και τον αγώνα που έκανε καθώς και τον ταραγμένο ψυχισμό του παιδιού της όταν ήταν το μοναδικό παιδί στη τάξη που οι συμμαθητές του δεν καλούσαν στα πάρτι. Πλήθος εκπαιδευτικών και γονιών ποστάρουν τούτη τη συγκινητική ιστορία στις σελίδες του φ/β τους συμπάσχοντας, αλληλέγγυες με τη μητέρα. Και καλά κάνουν. “Η θλίψη του, η απόρριψη που βίωσε ήταν κάτι που δεν μπορώ να το περιγράψω με λόγια, όμως γέμισαν τα μάτια μου με δάκρυα γιατί πραγματικά δεν ήξερα πώς να το χειριστώ (…). Τα λουλούδια της καρδιάς του έχουν τσαλαπατηθεί”, λέει η μάνα. Και καλά λέει. Διότι το παιδί της δεν ευθύνεται για την έμφυτη ντροπαλότητά του, την ατολμία, τη δειλία του μα διψά να δείξει, και να βρουν αποδοχή από τους συμμαθητές του, τα χαρίσματά του.
Η υπ. Παιδείας, κ. Κεραμέως, εικάζουμε, θα συμφωνούσε σε μία τέτοια κοινοποίηση και θα ευαισθητοποιούνταν. Και καλά θα έκανε. Το να προσεγγίζεις φιλάνθρωπα τους αποκλεισμένους από χαρούμενες γιορτές μαθητές, ευκολάκι είναι και καθόλου δεν επιβαρύνει οικονομικά ανθρώπους ιδίως της οικονομικής τάξης της κ. Κεραμέως. Όταν, όμως, οι λόγοι του αποκλεισμού δεν είναι επί του συναισθηματικού αλλά οικονομικοί και ταξικοί, οι υπερασπιστές του νεοφιλελευθερισμού δυσκολεύονται να βρεθούν στο πλάι ενός τέτοιου μαθητή. Διότι ιδεολογικά υπερασπίζονται εκείνους που προκαλούν τον αποκλεισμό.
Στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε, η υπουργός διοργάνωσε τη δική της ευχάριστη, ενδεχομένως και χρήσιμη, διαδικτυακή “εορτούλα”. Όχι με πατατάκια και γλυκά αλλά με πλατφόρμες, κωδικούς, e-class και όλων των διαθέσιμων διαδικτυακών μέσων. Είναι όμως όλοι στην εκπαιδευτική κοινότητα προσκεκλημένοι; Είναι. Όμως, όλοι καλούνται να πληρώσουν εισιτήριο. Πρόσβαση στο διαδίκτυο, προηγμένης τεχνολογίας υπολογιστές, συνομιλίες από τα σταθερά τηλέφωνα, χρόνο επικοινωνίας για τους γονείς από τα κινητά, όλα δηλαδή όσα είναι απαραίτητα για τη συμμετοχή στο διαδικτυακό φόρουμ της εκπαιδευτικής κοινότητας, ακριβοπληρωμένα σε τηλεφωνικές εταιρείες. Διότι τούτο το εγχείρημα εκπαίδευση δεν το λες, έτι δε πλείω “παιδεία”. Ένα σύγχρονο εργαλείο είναι, δημόσιο μεν, δωρεάν όμως όχι, συμπληρωματικό στην άμεση και ζωντανή διδασκαλία που ουδείς αμφισβητεί.
Για να ενταχτεί επίσημα στη δημόσια και δωρεάν παιδεία, όπως το άρθρο 16 του Συντάγματος την ορίζει, η πρόσβαση σ’ αυτό πρέπει να είναι δωρεάν σε όλους ανεξαιρέτως, μαθητές και εκπαιδευτικούς. Γι’ αυτό και κανείς στο υπ. Παιδείας δεν απαντά με σαφήνεια στην υποχρεωτικότητα της συμμετοχής σ’ αυτήν τη διαδικασία. Μήπως, επιπλέον, είναι και νομικά έωλη;
Δεν παραλείπει, όμως, η υπουργός να μαζεύει στοιχεία για το πόσοι συμμετείχαν, αποστέλλοντας έγγραφα στους διευθυντές των σχολικών μονάδων, δηλώνοντας χαρούμενη για την επιτυχία. Φαίνεται, επίσης, να εθελοτυφλεί στα ολοένα και αυξανόμενα παράπονα για καταπάτηση προσωπικών δεδομένων και σε φαινόμενα διαδικτυακού μπούλινγκ, ρίχνοντας το μπαλάκι για την εποπτεία στους εκπαιδευτικούς. Φιλάνθρωπα προσεγγίζει τους πένητες μαθητές δανείζοντας τάμπλετ -ω ναι, θα τα επιστρέψουν αργότερα, σε αντίθεση με τα δώρα συναδέλφων της υπουργών σε καναλάρχες και κλινικάρχες. Όπως σωστά επισημαίνουν χρήστες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, “η Κεραμέως δεν μπορεί να φανταστεί πώς είναι να μην έχεις διαδίκτυο, ο Αδωνις να μην έχεις δυο μισθούς στην άκρη, ο Κυριάκος να περνάς με 800 ευρώ”.
Μα, εν μέσω εγκλεισμού και πολυνομοσχέδιο πρόλαβε να εκπονήσει. Με αξιολογήσεις και επιμορφώσεις σε “αδαείς” εκπαιδευτικούς , με τράπεζα θεμάτων, με νέες θεματικές ενότητες στην υποχρεωτική εκπαίδευση, με διαρθρωτικές αλλαγές στο σύστημα εισαγωγής στα ΑΕΙ και άλλα πολλά. Και η συζήτηση με τους ενδιαφερόμενους, σωματεία κλπ; Προφανώς στο γύψο. Ποιεί δε την νήσσα για το επίμαχο ζήτημα των φετινών πανελλαδικών εξετάσεων -του Ιουνίου άραγε;
Και όσο εμείς “μένουμε σπίτι”, η τύχη μας δουλεύει. Ακάλεστοι στη διαβούλευση για το νομοσχέδιο, θα αυτοπροσκληθούμε να απαντήσουμε. Προφανώς αγωνιστικά, εννοείται μαζικά, υπερασπιζόμενοι τα αυτονόητα που πόρρω απέχουν από ΄κείνα που έχουν κατά νου οι νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις. Όσο κλισέ κι αν ακούγεται, θα είμαστε στο πλευρό του ενός τρίτου της κοινωνίας που, νομίμως και μονίμως, στον υπαρκτό καπιταλισμό τίθεται στην απ’ έξω. Στην τελική, και οι κακοπληρωμένοι εκπαιδευτικοί αυταπάτες δεν έχουν, μέρος τούτου του ενός τρίτου, που όσο πάει και διευρύνεται, είναι. Όπως και οι γονείς των μαθητών τους. Λεφτόδεντρα δεν φυτρώνουν στα χωράφια τους. Όσο δε η οικονομική κρίση βαθαίνει, τόσο η ταξική μεροληψία πια “δεν είναι επιλογή, είναι υποχρέωσή μας”.
Τι, όχι;
Η Μαρία Καζάντη είναι εκπαιδευτικός Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης και συγγραφέας
Πηγή: ArtiNews
