Ηταν Σάββατο βράδυ 6 Δεκέμβρη του 2008 όταν ο υπουργός Εσωτερικών Προκόπης Παυλόπουλος, πληροφορούμενος σε εκδήλωση στις Σέρρες τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, γύρισε στην Αθήνα και έδωσε την παραίτησή του στον πρωθυπουργό Κ. Καραμανλή.
Λίγα χρόνια πριν και συγκεκριμένα στις 17 Νοεμβρίου του 1985, μετά τη δολοφονία του μαθητή Μιχάλη Καλτεζά, υπέβαλαν τις παραιτήσεις τους στον πρωθυπουργό Α. Παπανδρέου ο υπουργός Εσωτερικών και Δημόσιας Τάξης Μένιος Κουτσόγιωργας και ο αναπληρωτής υπουργός Εσωτερικών και Δημόσιας Τάξης Θανάσης Τσούρας. Καμιά από όλες τις παραπάνω παραιτήσεις δεν έγιναν δεκτές.
Προφανώς οι εν ψυχρώ αυτές δολοφονίες των μαθητών από αστυνομικούς δεν μπορούν να συγκριθούν με ανάλογες δολοφονικές πράξεις αστυνομικών που έγιναν στη διάρκεια καταδίωξης κακοποιών, ειδικά αν οι τελευταίοι είναι οπλισμένοι και υπάρξει ανταλλαγή πυρών. Τι γίνεται όμως με όλες εκείνες τις ανάλογες πράξεις που καταλήγουν με νεκρούς και βαριά τραυματισμένους άοπλους παραβάτες του νόμου ή και απλά υπόπτους; Τότε δεν υπάρχουν βέβαια παραιτήσεις και πολύ συχνά δεν αποδίδονται καν πειθαρχικές και ποινικές ευθύνες.
Από το σημείο αυτό όμως μέχρι να αποφασίζει ο υπουργός Προ.Πο. να επισκεφθεί τους συλληφθέντες αστυνομικούς και δράστες μιας δολοφονίας άοπλου η απόσταση είναι τεράστια. Στο επιτελικό κράτος του Νόμου και της Τάξης Μητσοτάκη-Χρυσοχοΐδη το είδαμε και αυτό. Πότε άλλοτε άραγε ένας υπουργός, προκειμένου να δείξει ανθρωπιά, επισκέφθηκε συλληφθέντες αστυνομικούς; Ποτέ! Και μόνο για λόγους πρόκλησης της κοινής γνώμης αυτό ξεπερνάει τα όρια.
Δεν είδαμε, για παράδειγμα, υπουργό να επισκέπτεται στο τμήμα συλληφθέντες αστυνομικούς κατηγορουμένους ακόμα και για πολύ μικρότερης απαξίας αδικήματα όπως εκβιασμούς, δωροληψίες, συμμετοχή σε εγκληματικές οργανώσεις οικονομικού εγκλήματος ή σωματεμπορίας. Πώς θα φαινόταν στην κοινή γνώμη μια ανάλογη επίσκεψη του κ. Θεοδωρικάκου; Κι αν αισθάνθηκε την ανάγκη να δείξει την ανθρώπινη συμπαράστασή του, πώς δεν θα επηρεαστεί από την κίνηση αυτή όλη η αναμενόμενη δικαστική εξέλιξη;
Το μήνυμα Θεοδωρικάκου είναι σαφές και δεν αφορά την ανθρωπιά, όταν μια τέτοια κίνηση γίνεται την ίδια σχεδόν στιγμή που δεν έχουν ολοκληρωθεί οι έρευνες και δεν έχουν δοθεί οι καταθέσεις αυτοπτών μαρτύρων, την ίδια στιγμή που ένας νέος άνθρωπος είναι ακόμα στο νεκροτομείο. Ο αστυνομικός κώδικας το λέει καθαρά και ισχύει και για τους επιτελικούς υπουργούς. «Απαγορεύεται η χρήση όπλου εναντίον προσώπου που τρέπεται σε φυγή όταν καλείται να υποστεί νόμιμο έλεγχο». Ποια άμυνα άραγε ανάγκασε τους επτά πάνοπλους αστυνομικούς να αδειάσουν τα όπλα τους πάνω σε τρία παιδιά;
Κακά τα ψέματα, το «μπράβο» του Αδωνη Γεωργιάδη ωχριά μπροστά στην κίνηση Θεοδωρικάκου. Κι αν κάποιος αμφιβάλλει, μπορεί να ρωτήσει όλους τους υπουργούς Προ.Πο. ή Εσωτερικών που προηγήθηκαν, αν βέβαια αυτοί θέλουν να είναι ειλικρινείς.
Άντα Ψαρρά
Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών
