Ολες οι αντιδράσεις δικαιολογούνται όταν ο Ορμπαν μιλά για φυλετική καθαρότητα εκτός από μία, την έκπληξη.
Οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης που δημιουργήθηκαν ή νεκραναστήθηκαν το 1918, με εξαίρεση την Τσεχοσλοβακία, είχαν μέχρι το 1939 παραλλαγές αυταρχικών ημιφασιστικών ή και απροκάλυπτα φασιστικών καθεστώτων.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Πολωνία του στρατάρχη Πιλσούντσκι, αλλά και η Ουγγαρία του ναυάρχου Χόρτι την περίοδο 1919-1944.
Η πολιτική ορθότητα του Ψυχρού Πολέμου, που ήθελε τα κομμουνιστικά καθεστώτα να έχουν καταργήσει τη δημοκρατική πλουραλιστική πολιτική νομιμότητα, αποσιωπούσε το ανάρμοστο παρελθόν των χωρών της περιοχής.
Με εξαίρεση μόνον την Τσεχοσλοβακία όπου το Κ.Κ. στις πλουραλιστικές εκλογές του 1946 έλαβε ποσοστό 38%, στις υπόλοιπες χώρες οι νέοι μηχανισμοί εξουσίας στελεχώθηκαν από την ανακύκλωση της φασίζουσας ή χωρίς προσχήματα φασιστικής εθνικιστικής Ακροδεξιάς που κυβερνούσε στον Μεσοπόλεμο.
Σε κάθε περίπτωση, η αντιμετώπιση του αναγεννημένου από την τέφρα του φασισμού ως πολιτικής κανονικότητας καταγράφηκε πρώτα στην Ιταλία το 1994, στη συνέχεια στην Αυστρία το 2000 και στη Γαλλία μετά το 2007, όταν ο Σαρκοζί διεμβόλισε την Ακροδεξιά έχοντας υιοθετήσει τη ρητορική της.
Ετσι, οι οπαδοί αλλά και η ηγεσία της Εναλλακτικής για τη Γερμανία (AfD) δεν χρειάζεται να κοιτούν προς τη Βουδαπέστη και τη Βαρσοβία για να χαράξουν την πορεία εξόδου τους από την απομόνωση, καθώς αρκεί να κοιτάξουν προς τη Βιέννη όπου από το 2000 το ακροδεξιό Κόμμα της Ελευθερίας του Χάιντερ είναι ένας ευπαρουσίαστος κυβερνητικός εταίρος.
Με τη Μελόνι να είναι πρωθυπουργός σε αναμονή της τρίτης σε μέγεθος οικονομίας της ευρωζώνης, αλλά και με τη σταθεροποίηση της απόκλισης της Πολωνίας και της Ουγγαρίας από το δυτικοευρωπαϊκό μοντέλο, η συζήτηση για το ένα ή το άλλο μεμονωμένο ολίσθημα του Ορμπαν δεν έχει κανένα νόημα.
Η πραγματικότητα είναι σκληρή και αμείλικτη, ότι δηλαδή η φασίζουσα, νεοφασιστική ή και μεταφασιστική ρητορική και θεματική έχει προ πολλού γίνει αποδεκτή ως πολιτική κανονικότητα από τη Ρώμη και τη Βιέννη μέχρι τη Βουδαπέστη και τη Βαρσοβία.
Οταν σήμερα ο ηγέτης της Ουγγαρίας μιλά για φυλετική καθαρότητα, πρέπει να έχουμε κατά νου ότι τον δρόμο απενοχοποίησης του φασιστικού μεσοπολεμικού παρελθόντος τον άνοιξε το 1994 ο κυβερνητικός εταίρος του Μπερλουσκόνι, ο ηγέτης της Εθνικής Συμμαχίας, Τζ. Φίνι, ο οποίος αυτοπροσδιορίστηκε ως μεταφασίστας.
Γιώργος Καπόπουλος
