Κανονικά τώρα θα έπρεπε να μιλάμε για τον Αλέξανδρο. Για την δολοφονία ενός 15χρονου παιδιού από το όπλο αστυνομικού.
Για την εξέγερση που έγινε σε όλη την χώρα από παιδιά που ενηλικιώθηκαν τόσο βίαια, για παιδιά που ένιωσαν και λειτούργησαν με το ένστικτο ότι ο Αλέξανδρος ήταν και δικός τους φίλος.
Για την νεολαία που κατέβηκε μαζικά στους δρόμους ως μία προειδοποίηση για αυτό που ερχόταν, έχοντας κατανοήσει ότι είναι ήδη η γενιά της κρίσης. Μιας κρίσης που δεν ήταν απλά οικονομική, το “πρέπει να μάθετε να ζείτε με λιγότερα” που ακούσαμε λίγα χρόνια αργότερα δεν ήταν απλά μία συνταγή οικονομικής λιτότητας. Σήμαινε ταυτόχρονα λιγότερα όνειρα, λιγότερη αξιοπρέπεια, λιγότερη ζωή.
Σήμερα όμως πρέπει να μιλήσουμε για τον Νίκο. Γιατί δεν είναι δικαιοσύνη η εξόντωση, δεν είναι κράτος δικαίου η εκδίκηση. Δεν μπορούμε να δεχτούμε ένας άνθρωπος να είναι φυλακή για μισό αποτύπωμα σε μία σακούλα και χωρίς κανένα στοιχείο.
Δεν μπορούμε να αφήσουμε έναν άνθρωπο όμηρο μιας εκδικητικής εξουσίας, πρέπει να γίνουμε η ασπίδα του.
Λευτεριά στον Νίκο Ρωμανό.
Νάσος Ηλιόπουλος
