Ένας πατέρας στην Κάρπαθο αυτοκτόνησε γιατί δεν μπόρεσε να αντέξει τα χλευαστικά σχόλια των συγχωριανών του μετά τη διαρροή ερωτικού βίντεο του γιου του με άλλον άντρα. Σε αυτή την είδηση που δημοσίευσε η Δημοκρατική της Ρόδου, συνοψίζεται η αθλιότητα μεγάλου μέρους (για την ακρίβεια, πολύ μεγάλου) της ελληνικής κοινωνίας.
Θα επικεντρωθούμε σε τρεις διαστάσεις της τραγωδίας της Καρπάθου:
Η πρώτη είναι βέβαια η ομοφοβία. Δεν πρέπει να μας ξεγελάει η εικόνα της σοσιαλμιντιακής «φούσκας» μας. Στην Ελλάδα του 2022 η ομοφυλοφιλία θεωρείται ακόμα ντροπή για (πολύ) μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Ντροπή σε τέτοιο βαθμό που κάποιος καθίσταται αποσυνάγωγος και τελικά οδηγείται στην αυτοκτονία.
Ντροπή δεν είναι βέβαια η ομοφυλοφιλία, όπως δεν είναι καμιά μορφή του έρωτα. Ο έρωτας σε κάθε μορφή του είναι η πιο συναρπαστική έκφραση της ανθρώπινης ύπαρξης. Ντροπή είναι να είσαι ομοφοβικός, ρατσιστής, φασίστας και κανίβαλος. Ντροπή είναι η πατριαρχία. Στην εποχή μας θα έπρεπε να είναι περιττό να επαναλαμβάνουμε τα αυτονόητα. Αποδεικνύεται όμως ότι τα αυτονόητα δεν είναι αυτονόητα για όλους. Γι’ αυτό, δεν πρέπει να σταματάμε να τα επαναλαμβάνουμε. Γι’ αυτό, τα «αυτονόητα» συνιστούν μείζονα πεδία πάλης για το ανταγωνιστικό κίνημα.
Η δεύτερη διάσταση της τραγωδίας της Καρπάθου είναι η διαπόμπευση. Η διαπόμπευση δια του διαδικτύου, πιο συγκεκριμένα. Δεν ξέρω αν το “revenge porn” είναι ο κατάλληλος όρος, αλλά η δημοσιοποίηση στο διαδίκτυο προσωπικών στιγμών εξελίσσεται σε κοινωνική μάστιγα. Είτε για λόγους εκδίκησης είτε με στόχο τον προσπορισμό οικονομικών οφελών, η δημόσια ανάρτηση προσωπικών βίντεο συνιστά πράξη βίας, εξευτελισμού και καταρράκωσης της ανθρώπινης αξιοπρέπεια. Προφανώς το μίσος, ο αμοραλισμός και η κουλτούρα της διαπόμπευσης δεν είναι φαινόμενα αποκλειστικά της εποχής μας. Εντούτοις, δεν μπορεί κανείς να αρνηθεί ότι η γιγάντωση της πρακτικής της δημοσιοποίησης ιδιωτικών βίντεο συνιστά αποτέλεσμα ενός σκανδαλωδώς χαλαρού θεσμικού πλαισίου που επιτρέπει τη φιλοξενία τους σε ιστοσελίδες – με το αζημίωτο φυσικά.
Η τρίτη διάσταση είναι βέβαια το κουτσομπολιό και ο ψιθυρισμός. Αυτό το «τι θα πει ο κόσμος», που στραγγαλίζει την καθημερινότητα στις μικρές κοινωνίες ή στις κλειστές κοινωνικές ομάδες. Ο διαρκής έλεγχος για το τι κάνεις και αν το κάνεις με βάση τη νόρμα του συντηρητισμού, μπορεί να εξελιχθεί σε λεκτική βία και εξοστρακισμό του «παραβάτη». Πρόκειται για ένα διαρκές «λιντσάρισμα» χαμηλής έντασης (αλλά οδυνηρών αποτελεσμάτων) σε βάρος του «διαφορετικού», του ευάλωτου, του αδύναμου.
Οι τρεις διαστάσεις της τραγωδίας της Καρπάθου, η οποία άνετα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί έγκλημα, συνθέτουν το αποτρόπαιο πρόσωπο του κοινωνικού φασισμού της εποχής μας. Ενός φασισμού που μας κόβει τις ανάσες και παίρνει ζωές από την Κάρπαθο έως τη Γλάδστωνος, ενός φασισμού που πρέπει να σταματήσουμε πριν μας πνίξει.
Γιάννης Εμμανουηλίδης
Πηγή: rednblack
