«Μόνον παλαιοχριστιανικοί ναοί
χτίστηκαν με θραύσματα μαρμάρων
και δυο καπετανόσπιτα στον γιαλό
με δηλιανές κολόνες»
Γιώργος Βέλτσος
Φροντιστής φαντασμάτων,
Ροή αέρα, εκδ. Πατάκη
Στον καταραμένο τόπο δεν βρέχει. Στον καταραμένο τόπο χτίζουν πισίνες.
Στον καταραμένο τόπο δεν ποτίζουν λεμονιές· γκρεμίζουν τις στέρνες, γκρεμίζουν τις πεζούλες και τις ξερολιθιές, μπαζώνουν τα ρέματα.
Στον καταραμένο τόπο πουλιέται η γη σε οικόπεδα, πουλιούνται τα ποτιστικά χωραφάκια, τα μποστάνια, τα αρχαία πηγάδια, οι λαγκάδες, τα ξερικά, οι παραγκαιριές, οι λόφοι κι οι βραχόκηποι, πουλιούνται τα κελιά και τα ξωκλήσια.
Στον καταραμένο τόπο χτίζουν βιλάρες περίκλειστες πίσω από θεόρατους τοίχους, χτίζουν υπόσκαφα θηρία στα γκρεμνά με θέα το μελτέμι, χτίζουν ξενοδοχειακές μονάδες με τελεφερίκ σε νησάκια κάποτε 300 κατοίκων, αλιέων και αγροτοποιμένων, που έχοντας πουλήσει τη γη είναι οι νέοι δουλοπάροικοι.
Στον καταραμένο τόπο όλες οι παραλίες ενοικιάζονται· όλες οι δημοσιές είναι γεμάτες μελανά βανάκια με φυμέ τζάμια, και η νεολαία ωθείται με κατάρες να δουλέψει τη σεζόν της δουλείας της επταήμερο-12ωρο-ύπνος σε κοντέινερ. Το οκτάωρο έχει πεθάνει προ πολλού, το πενθήμερο καταργήθηκε από τη Βουλή των Μισελλήνων.
Στον καταραμένο τόπο όλα τα ιδιωτικά νοσοκομεία, η μισή βιομηχανία τροφίμων, η Εθνική Ασφαλιστική, κομμάτια συστημικής τράπεζας και της εθνικής ενέργειας, ό,τι φτιάχτηκε σε έναν αιώνα, όλα ανήκουν σε ένα μόνο fund, που αγόρασε κοψοχρονιά, με δανεικά, μες στην κρίση-ευκαιρία.
Στον καταραμένο τόπο ο «εθνικός» εργολάβος, αφού μπήκε σε όλες τις εθνικές υποδομές, αφού πήρε χιλιάδες φαραωνικά φωτοβολταϊκά και ανεμογεννήτριες, αφού μπήκε στο Μαξίμου, τώρα πουλάει τις εθνικές υπεραξίες του σε fund του Αμπου Ντάμπι, να ρυθμίζει το Αμπου Ντάμπι την ελληνική πολιτική ενέργειας, τη βιομηχανία, το νυχτερινό τιμολόγιο.
Στον καταραμένο τόπο το μπιζού του Αρχιπελάγους Σέριφος καίγεται· στη νησάρα Θάσος τα ξενοδοχεία διώχνουν τους τουρίστες λόγω λειψυδρίας. Και τη Μνημόνησο των μαρτυρίων και των εξοριών Γυάρο, τα ιστορικά Γιούρα του 20ού αιώνα, οι αναθεωρητές εργολάβοι της Ιστορίας πάνε να τα κάνουν real estate.
Πάροδος
«Κάποτε, Καισαριανή, ήσουν ένα αστέρι, έλαμψες για μια στιγμή στο στερέωμα και χάθηκες για πάντα στο χάος της ιστορίας. Τώρα, γριά τσατσά, τρως σάμαλι και τουλούμπα, μασάς μπατιρόσπορους στο θερινό σινεμά και φτύνεις τα τσόφλια στο σβέρκο ευυπόληπτων καταστηματαρχών, εμπορομανάβηδων, χασάπηδων, εργολάβων, που θέλουν ν’ απαλλαγούν από τη ντροπή σου. […] Καισαριανή, ιδρώνω. Καισαριανή, ασφυκτιώ. Καισαριανή, αναγουλιάζω. […] Πιάνω στο βλέμμα σου μια μεταμέλεια σα να λυπάσαι που δεν ήσουνα από γεννησιμιού σου μεσίτρα, ρουφιάνα και δοσίλογη». (Μάριος Χάκκας, Ο μπιντές)
Τρικολόρ
[Ενας Μπαρντελά (ή Μπορντελά;), ένας clean face ακροδεξιός γιάπης του οίκου της φασιστικής Τρικολόρ πάει να συγκατοικήσει αρμονικά με τον Εμμανουήλ Μικροναπολέοντα του οίκου Ρότσιλντ, αρμονικότατα με γλωσσόφιλα συνασπίζεται το ακραίο Κέντρο με την Ακρα Δεξιά, το ίδιο αυταρχικό μόρφωμα ευαγγελίζονται, τον ίδιο ρατσισμό μοιράζονται, το ίδιο μίσος για την Αριστερά ακόμη και στην ηπιότερη εκδοχή της. Ο,τι κατασκευάζεται στη Γαλλία, ό,τι βλέπουμε ως μετάλλαξη της Ρεπουμπλίκ, έχει στηθεί ήδη στον Νότο από τον καιρό που καθαιρούσαν εκλεγμένους πρωθυπουργούς της κρίσης Παπανδρέου και Μπερλουσκόνι, από τον καιρό που απαγορευόταν στα κοινοβούλια να ψηφίσουν υπέρ της κυριαρχίας και εναντίον των τραπεζών και του ορντολιμπεραλισμού. Είναι όλα έτοιμα: οι ακροδεξιοί κυβερνούν στον Νότο, πειθήνιες μαριονέτες του κεφαλαίου και του ΝΑΤΟ. Στην Ιταλία καθαρά πια, στην Ελλάδα με ελάχιστα προσχήματα που σύντομα κι αυτά θ’ αλλάξουν… ]
Εξοδος
Μάντρα οικοδομών, καραγιαπί, ερμπιενμπί,
χώρα της κόκας, του πλυντηρίου, των ναρκοκαρτέλ,
χώρα υπόσκαφη, εξορυγμένη,
ξεκοιλιασμένη.
Νίκος Ξυδάκης
