Ολα δείχνουν ότι η εποχή Μητσοτάκη οδεύει προς το τέλος της, το οποίο ωστόσο μπορεί να είναι μια διαδικασία μακρά και οδυνηρή. Η Δεξιά βιάζει το πολίτευμα για να καλύψει ερευνώμενους υπουργούς και νομοθετεί το ακαταδίωκτο για τις διοικήσεις κάθε αμαρτωλού οργανισμού, μα την ίδια στιγμή αναζητεί διάδοχη κατάσταση στην ηγεσία της. Η φθορά της Δεξιάς (και ακροδεξιάς πλέον) κυβέρνησης οφείλεται στα αλλεπάλληλα σκάνδαλα και τη θεσμική κατάπτωση, αλλά κυρίως στις διογκούμενες ανισότητες και τη σταθερά δυσχερέστερη βιοτική συνθήκη για τους πάρα πολλούς.
Τα πιεζόμενα έως ασφυξίας πλειοψηφικά κοινωνικά στρώματα βιώνουν τις ανισότητες και την αγχώδη καθημερινότητα όχι μόνο ως κατάφωρη αδικία, αλλά ως έργω περιφρόνηση, ως μίσος εκ μέρους του καθεστώτος. Και αντανακλαστικά επιστρέφουν προς το καθεστώς μια όλο και φανερότερη απέχθεια, ένα διάχυτο ταξικό μίσος.
Τσακισμένοι μικρομεσαίοι
Στους μεγάλους ηττημένους της Μεγάλης Κρίσης και της νυν Δεξιάς Παλινόρθωσης συμπεριλαμβάνονται η τσακισμένη εργατική τάξη και οι ποικίλοι μισθωτοί, ελευθεροεπαγγελματίες, βιοτέχνες, αυτοαπασχολούμενοι, αυτοί δηλαδή που συγκροτούσαν τη μικρομεσαία Μεταπολίτευση, πολιτικά και ανθρωπολογικά, ιδίως μετά το 1981. Ολα αυτά τα μεσοστρώματα, σε ποικίλες διατάξεις, κορμός της ελληνικής κοινωνίας, μετά το 2010 μαράζωσαν ακαριαία και υποβαθμίστηκαν υλικά και πολιτισμικά. Οχι μόνο υπέστησαν στοχευμένα τον οικονομικό αρμαγεδδώνα της χρεοκοπίας, αλλά επιπλέον ενοχοποιήθηκαν και συκοφαντήθηκαν από το άτυπο κόμμα του Μνημονίου, της «λογικής» και του ακραίου κέντρου.
Λατρεία της ανισότητας
Η Δεξιά, υπό τον Κυρ. Μητσοτάκη και σε συμπαράταξη με πρόσωπα του σημιτικού ΠΑΣΟΚ και τα ακροδεξιά ορφανά του ΛΑΟΣ, παρήγαγε με συστηματικό τρόπο ανισότητα, ανομία, διάλυση θεσμών, απορρύθμιση των προνοιακών δομών και των δημόσιων υποδομών, κυρίως δε λεηλάτησε και λεηλατεί τον δημόσιο πλούτο.
Ποιοι στήριξαν αυτή τη λεηλατική Νεο-ΕΡΕ; Καταρχάς ο μεγάλος πλούτος που ωφελείται από τη διανομή των εθνικών και ευρωπαϊκών πόρων, όπως συμβαίνει λ.χ. με το σκάνδαλο της αγοράς ενέργειας που πλουτίζει τους παρόχους και γονατίζει όχι μόνο τα νοικοκυριά, αλλά και κάθε επιχείρηση.
Δεν αρκεί όμως μόνο το 1% της ολιγαρχίας. Εδώ κομβικό ρόλο έπαιξε και παίζει μια ανώτερη μεσαία τάξη, η οποία βγήκε αλώβητη από την κρίση, ένα ας πούμε 10% του πληθυσμού που συνδέεται υποτελώς με τον μεγάλο πλούτο και έχει αυξημένη επιρροή στα κέντρα διαμόρφωσης της κοινής γνώμης. Αυτοί ήταν οι πρώτοι ωφελημένοι από τις φορολογικές ελαφρύνσεις Μητσοτάκη υπέρ του πλούτου, αυτοί αντιτίθενται λυσσαλέα σε κάθε προοδευτική φορολόγηση, αυτοί επηρεάζονται ελάχιστα από τους φονικούς έμμεσους φόρους που διαλύουν τα κατώτερα στρώματα.
Ακραίο κέντρο, ομάδες αλήθειας
Αυτοί κατά βάσιν συγκροτούν τον κορμό του ακραίου κέντρου, την τρόικα εσωτερικού. Και αυτοί στηρίζουν τα ιδεολογήματα του «κανονικότητα ή χάος», του ευρωπαϊσμού εναντίον λαϊκισμού κ.ο.κ. Στηρίζουν τα συμφέροντά τους· αδιαφορούν ή και μισούν οτιδήποτε μιλά για κοινωνική ή και εθνική συνοχή, για υποδομές παιδείας και πρόνοιας, για δημόσια αγαθά, προπαντός για αναδιανομή.
Επιτελικοί σχεδιαστές, επίκουροι και εκτελεστικοί, σε αυτή την ανώτερη μεσαία τάξη, είναι οι οπορτουνιστές θηρευτές, οι αιώνιοι λούμπεν δεξιοί που υπηρετούν οποιονδήποτε τους πετάξει ένα κόκαλο και πράττουν οτιδήποτε γι’ αυτό. Κάποτε τους λέγανε Γκοτζαμάνηδες, Γκρουέζες, ΤΕΑ, ακόμη και Φον Γιοσμάδες. Τώρα μπορείς και να τους ακούσεις ως Ουλαμός Επισυνδέσεων, Ομάδα Αλήθειας, χειριστές τρολ και ορκ, επαγγελματίες δαπίτες μουργόλυκοι, νταραβεριτζήδες, φραπέδες, χασάπηδες, οπεκεπέδες.
Συν μια ορισμένη ημι-ιντελιγκέντσια, απαραίτητη για τη φιλελεύθερη καθαρεύουσα του ακραίου κέντρου: συνήθως πρώην κομμουνιστογενείς, ή και μεταφασαίοι, συχνά ημίτρελοι, πάντα οπορτουνιστές θηρευτές, με προτίμηση στα μπριζολάκια από το τραπέζι της λεηλασίας. Πάντα με το αζημίωτο: η ιδεολογία του ακραίου κέντρου είναι η τσέπη και το γκουβέρνο και εργαλεία της η εμμονική μνησικακία, η μοχθηρία προς τις κατώτερες λαϊκές τάξεις και πάντα η στρεψοδικία apples and oranges, το ό,τι να ’ναι.
Και μετά, τι;
Το πολιτικό τοπίο θα αλλάξει από φέτος. Η εκφυλισμένη Παλινόρθωση του Κυρ. Μητσοτάκη ανησυχεί ή και δυσαρεστεί πρώην συμμάχους του. Πολλοί τσανακογλείφτες επίσης βλαστημάνε επειδή έμειναν έξω από το Μεγάλο Φαγοπότι, δεν έγλειψαν ούτε φτερούγα από τα μπεκατσόνια.
Τούτων λεχθέντων, τι μπορεί να συνιστά πολιτική μετατόπιση (ή και αλλαγή); Οποιαδήποτε προοδευτική διακυβέρνηση έχει να αντιμετωπίσει μια κοινωνική-εθνική δυναμική δυσμενέστερη ίσως και από το 2015. Πρέπει να απο- και ανα-νομοθετήσει πλήθος στρεβλώσεων του κράτους δικαίου και της κοινωνικής δικαιοσύνης, να αναδιατάξει με σύνεση την εξωτερική πολιτική, να ανορθώσει και να προσαρμόσει την παραπαίουσα οικονομία και βέβαια να μειώσει την τερατώδη κοινωνική ανισότητα και να διασώσει τις κοινωνικές υποδομές.
Πάνω απ’ όλα να εμπνεύσει έναν ηττημένο, γερασμένο, μαραμένο λαό ότι του αξίζει μια ζωή με αξιοπρέπεια. Γι’ αυτό το τιτάνιο έργο, ρήξεων κυρίως, δεν αρκούν τεχνοκράτες, στρογγυλεμένα μισόλογα, αναβολές. Απαιτείται η λαϊκή στήριξη και όχι μόνο για τις υλικές βελτιώσεις, αλλά και για μείζονα ηθικοπολιτικά ζητήματα, όπως έδειξαν οι μεγάλες κινητοποιήσεις για τα Τέμπη και τη Γάζα.
