• Μας είπαν, μας είπε πέρσι τέτοιο καιρό:
• Αυτοί χάσανε και φύγανε. Το θυμόμαστε όλοι.
• Αυτό δεν πρέπει να μείνει αναπάντητο.
• Απαντάμε λοιπόν. Εμείς φύγαμε για να μη χάσουμε.
• Φύγαμε για να μη χάσουμε την αξιοπρέπεια, τις παραδόσεις, τις αξίες, τη διαδρομή, τα πιστεύω μας, τις καλύτερες μας μέρες ως Αριστεροί, να μη χάσουμε την πίστη μας για την κινηματική και πολιτική δράση, να μην εξελιχθούμε σε Αριστερά της «πάση θυσία εξουσίας».
Ομιλία μου στο Ιδρυτικό Συνέδριο της ΝΕΑΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Συμφωνώ με τις θέσεις που έχουν παρουσιαστεί για το Συνέδριο. Δεν έχω αντίρρηση. Θεωρώ ότι αυτό το Συνέδριο δεν πρέπει να συζητήσει άλλα πράγματα από τις θέσεις και τη σύνθεση και την ισορροπία που υπάρχει. Θα προσπαθήσω με την παρέμβαση μου να βαθύνω κάποια ζητήματα.
Πρώτο.
Το κλειδί για την παγκόσμια κατάσταση, αν θέλουμε να μιλήσουμε για τα διεθνή, είναι η πολυκρίση, στην οποία αναφέρονται πολύ σωστά οι θέσεις της ΝΕΑΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ.
Αυτές οι επάλληλες, αλληλοσυμπληρούμενες και αλληλοτροφοδοτούμενες κρίσεις παράγουν ως σύνολο μεγάλες, τεράστιες ανισότητες και αντίστοιχες ευθύνες για την αντιμετώπιση τους.
Η εκλογή Τραμπ διαρρηγνύει αυτό το πλαίσιο, γιατί έχει ως προτεραιότητα π.χ το μεταναστευτικό, τα θέματα των δικαιωμάτων, τα ζητήματα του προστατευτισμού και του διεθνούς εμπορίου καθώς μάλιστα βρισκόμαστε σε φάση αποπαγκοσμιοποίησης. Τα θέματα αυτά τίθενται λοιπόν σε μια άλλη βάση και κάνει ακόμα πιο δύσκολη την αντιμετώπιση από την πλευρά μας σε σχέση με τη νεοφιλελεύθερη πολυκρίση που ήδη ζούμε και αντιμετωπίζουμε.
Ακριβώς σε αυτό το σημείο θεωρώ ότι θα πρέπει να βοηθήσουμε για να συνειδητοποιήσει ο λαός, ο κόσμος, οι εργαζόμενοι, οι νέοι και εμείς μαζί με αυτούς – όχι σαν δάσκαλοι αλλά όχι και σαν παρακολουθητές – να συνειδητοποιήσουν την έννοια της πολυκρίσης και το πόσο βίαια αυτή η πολυκρίση παρεμβαίνει στη ζωή τους με τρομακτικές συνέπειες.
Όταν μιλάμε για τα διεθνή, συντρόφισσες και σύντροφοι, δεν πρέπει να μιλάμε μόνο ή με κέντρο την Ευρώπη, τη Βόρεια Αμερική και την Αυστραλία. Πρέπει να μιλάμε για το Μπαγκλαντές με τα 3 δολάρια μεροκάματο, πρέπει να μιλάμε για την Ινδία, πρέπει να μιλάμε για όλη την Αφρική, πρέπει να μιλάμε για τους πολέμους και τους εμφύλιους. Για όλους αυτούς που δεν μπορούν να ζήσουν από τις συνέπειες της πολυκρίσης και που τους αντιμετωπίζει η Ευρώπη με τους γνωστούς τρόπους.
Άρα λοιπόν η Αριστερά σωστά πρέπει να δει το κόκκινο-πράσινο. Να ξέρουμε όμως ότι και το πράσινο παράγει επίσης ανισότητες. Όλες οι μεταβάσεις, οι μετασχηματισμοί παράγουν στην εξέλιξη τους έντονες και καινούριες ανισότητες, γίνονται πεδία σύγκρουσης, μεγάλης σύγκρουσης. Το κοινωνικό ζήτημα είναι στον πυρήνα αυτής της σύγκρουσης και βεβαίως η κλιματική κρίση με τις πολλαπλές πτυχές της διαπερνά όλες αυτές τις καταστάσεις.
Δεύτερο.
Το κόμμα. Μέχρι τώρα η ΝΕΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά, είναι το περιτύλιγμα μιας άξιας κοινοβουλευτικής ομάδας, η οποία θα πρέπει να γίνει ακόμα πιο ορατή από εδώ και πέρα. Είμαι σαφής. Για να γίνουμε Κόμμα χρειάζονται άλλα πράγματα, χρειάζεται όλες και όλοι μαζί να φτιάξουμε κόμμα. Ξέρουμε τι σημαίνει αυτό για την επικοινωνία, για τα Μέσα, για τη γείωση, για την οργάνωση, για το διάλογο, για την επαφή με τα κινήματα, για την επαφή εντέλει με αυτούς στους οποίους πηγαίνει το μήνυμα μας.
Μιλάμε για την κοινωνική πλειοψηφία σαν να είναι ένα κερασάκι σε μια τούρτα. Δεν είναι κάτι στατικό, υπάρχει μία διαμορφούμενη κοινωνική πλειοψηφία, η οποία δεν ξέρουμε τι πρόσημο θα πάρει. Ακροδεξιό;; Αριστερό; Δεν το γνωρίζουμε αυτό.
Μέσα σε αυτήν την κοινωνική πλειοψηφία υπάρχουν απαιτήσεις. Αμφισβητούν πολιτικές και αποσπώνται από την πολιτική και το πολιτικό σύστημα αλλά δεν έχουν ορατό πολιτικό στόχο την πολιτική αλλαγή. Εμείς πρέπει να βάλουμε το πολιτικό διακύβευμα της πολιτικής αλλαγής και να μην ασχολούμαστε μόνο με τον εαυτό μας και με το «σπίτι» μας. Για να το κάνουμε αυτό θα πρέπει να μας αισθανθούν κοντά. Γιατί εκεί πέρα έξω υπάρχουν οι μιλιταριστές, οι γυναικοκτόνοι, οι εθνικιστές, υπάρχουν οι βίαιες συμπεριφορές, οι ρατσιστές, οι ομοφοβικοί. Πως θα αντιδράσει ο κόσμος; Πως θα τους αντιμετωπίσει αν δεν υπάρχει η Αριστερά δίπλα σε αυτόν τον κόσμο για να στηρίξει αγώνες και την αντίσταση τους σε αυτές τις νοοτροπίες;
Άρα λοιπόν όλο αυτό θέλει μια συγκρότηση κόμματος. Όχι απλά μια ρητορική, η οποία προσώρας είναι περίπου άριστη όμως δεν αρκεί καθόλου.
Τρίτο.
Συντρόφισσες και σύντροφοι έχουμε μία διαδρομή όλοι μας όλα αυτά τα χρόνια και όλα τα ανανεωτικά εγχειρήματα από παντού. Δεν θέλω να ακούω μόνο για το ΚΚΕ εσωτερικού που με συνδέουν πολλά γεγονότα μέσα σε αυτήν την αίθουσα.
Ανήκουμε σε μία παράδοση, η οποία έχει στον πυρήνα της την ενωτική ανασύνθεση.
Ενωτική ανασύνθεση σε κάθε φάση, σε κάθε εποχή, μέσα σε κάθε συγκυρία και πάντοτε ανάλογα με το πόσο «φούσκωνε» ή αδυνάτιζε το μαζικό κίνημα.
Η υπόθεση της ενωτικής ανασύνθεσης σε μεγάλο βαθμό εξαρτιόταν και από το εάν υπήρχαν προσωπικότητες στον ευρύτερο χώρο της Αριστεράς για να συγκροτήσουμε κάτι πιο «στενό» που να αφορά την Αριστερά σε σχέση με αυτό που θα έλεγε κανείς «πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις για τη διακυβέρνηση». Ανάλογα λοιπόν διαμορφώναμε και την αντίληψη μας γι’ αυτόν το στόχο.
Δεν είμαστε μόνο κόμμα με ριζοσπαστικό πρόγραμμα, με αύρα για τους αγώνες και για τις καθημερινές λύσεις στα προβλήματα μέσα και από την ανάπτυξη μαζικών αυτόνομων κινημάτων.
Είμαστε επίσης και ανοικτό κόμμα. Το κόμμα της Αριστεράς το οποίο βλέπει την ενωτική ανασύνθεση.
Είμαι ο τελευταίος που θα πω πως υπάρχει αισιοδοξία από τις τοποθετήσεις των σημερινών ηγεσιών του ΜΕΡΑ 25, του ΠΑΣΟΚ, πόσω μάλλον του ΚΚΕ που παγίως και διαχρονικά δεν έχει την αντίληψη της ενωτικής ανασύνθεσης.
Δεν υπάρχει λοιπόν ένα κενό που εμείς θα το καλύψουμε ασχολούμενοι μόνο με το προφανές καθήκον μας για την ανασυγκρότηση της Αριστεράς.
Σας το λέω διότι είναι κάτι πάρα πολύ δύσκολο η ενωτική ανασύνθεση της Αριστεράς, δεν χρειάζονται αυταπάτες. Όπως δεν χρειάζονται αυταπάτες ότι αύριο μπορεί να γίνει μια σύγκλιση για εναλλακτική προοδευτική λύση. Για την οποία όμως πρέπει να εργαζόμαστε είτε έτσι είτε αλλιώς.
Όταν έγινε ο χώρος διαλόγου και κοινής δράσης ήταν ο Γιάννης Μπανιάς με την ΑΚΟΑ, ήταν ο Γιάννης Θεωνάς και ο Μήτσος Κωστόπουλος από την Κίνηση για την Ενότητα Δράσης της Αριστεράς, ήταν ο Μανώλης Γλέζος με τους Ενεργούς Πολίτες, ήταν οι Οικολόγοι, ήταν υπαρκτές δυνάμεις του τότε «αριστερισμού». Σκεφτείτε ποιο ήταν το πάνελ των δυνάμεων που ήταν έτοιμες να συνεργαστούν και να συμβάλλουν για να υπάρξει πολιτική εκπροσώπηση του κινήματος που τότε ανέβαινε. Τι σχέση έχει αυτό με το σήμερα; Θα πρέπει λοιπόν να κάνουμε πολλά και να ξέρουμε και τις δυσκολίες.
Τέταρτο.
Μας είπαν, μας είπε πέρσι τέτοιο καιρό:
Αυτοί χάσανε και φύγανε.
Το θυμόμαστε όλοι.
Αυτό δεν πρέπει να μείνει αναπάντητο.
Απαντάμε λοιπόν.
Εμείς φύγαμε για να μη χάσουμε.
Φύγαμε για να μη χάσουμε την αξιοπρέπεια, τις παραδόσεις, τις αξίες, τη διαδρομή, τα πιστεύω μας, τις καλύτερες μας μέρες ως Αριστεροί, να μη χάσουμε την πίστη μας για την κινηματική και πολιτική δράση, να μην εξελιχθούμε σε Αριστερά της «πάση θυσία εξουσίας».
Για να μη χάσουμε εντέλει ως συλλογικότητα τη δύναμη μας για κριτική και απόρριψη των διαδικασιών που έχουν επιλεγεί για την εκλογή των ηγετών από τυχαία ακροατήρια, μια πρακτική που αφυδατώνει και καταστρέφει τα κόμματα.
Πόσω μάλλον όταν η ανοχή σε φαινόμενα αρχηγισμού θα αφορούσε πλέον τον απολίτικο μεσσιανισμό του κ. Κασσελάκη.
Αισθανόμαστε μια πικρή δικαίωση, πήραμε ένα πολιτικό ρίσκο, έχουμε τα πένθη μας και τον αναστοχασμό μας γι’ αυτήν την πολιτική διαδρομή.
Αλλά κερδίσαμε την αξιοπρέπεια μας και την πολιτική ελπίδα της οικοδόμησης της ΝΕΑΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ.
Προχωράμε με αισιοδοξία και αυτοπεποίθηση στον δικό μας δρόμο.
Νίκος Βούτσης
