Όποιος θεωρεί ότι ο κ. Μητσοτάκης και η κυβέρνησή του δεν έλαβαν το μήνυμα για δικαιοσύνη και ριζική αλλαγή πολιτικής από την τεράστια λαϊκή κινητοποίηση για τα Τέμπη και τις δημοσκοπικές επιδόσεις της ΝΔ αμέσως μετά πλανάται πλάνην οικτράν.
Όλα όσα ακολούθησαν στο πεδίο της πολιτικής, η παρουσία και οι δεσμεύσεις στην Ε.Ε., ο ανασχηματισμός και βεβαίως η πατέντα για την αποφυγή της προανακριτικής, με προφανή στόχο την περαιτέρω συγκάλυψη του εγκλήματος, καταδεικνύουν ότι η απόφαση για παράταση πάση θυσία της κυβερνητικής θητείας συνοδεύεται από την επιλογή για περαιτέρω σκλήρυνση της νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Αποτελούν οργανικό στοιχείο αυτής της στρατηγικής τόσο ο αυταρχισμός και η περαιτέρω συρρίκνωση των δικαιωμάτων των πολιτών όσο και η πρόθυμη συμπόρευση στο νέο διεθνές πλαίσιο που προσώρας καθορίζεται από την προεδρία Τραμπ.
Οι δήθεν υποσχέσεις για επαναφορά 13ου ή και του 14ου μισθού στους δημόσιους υπαλλήλους ακυρώθηκαν αμέσως με «πρωτοβουλία» του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας κ. Στουρνάρα. Η χώρα μας δεν βελτιώνει ούτε για μια στιγμή τη δυσμενή θέση στο βάθος του δείκτη της Ε.Ε. για την επιβάρυνση στη στέγη, όπως επίσης και για την αγοραστική δύναμη και τη συνακόλουθη, από αυτούς τους δύο δείκτες, αδυναμία ανταπόκρισης της πλειοψηφίας των νοικοκυριών στα στοιχειώδη μηνιάτικα έξοδα.
Αντίθετα οι μόνες δεσμεύσεις οι οποίες αναλαμβάνονται στο πεδίο της οικονομίας, όχι μόνο δεν αφορούν στην αντιμετώπιση των παγιωμένων πλέον καρτέλ σε τράπεζες, ενεργειακούς ομίλους και αλυσίδες σούπερ μάρκετ αλλά αναφέρονται σε νέες μακροπρόθεσμες δαπάνες και επιβαρύνσεις για πακέτα υπερεξοπλισμών και «πρωτοπόρα» ανταπόκριση στην πολεμική οικονομία της Ε.Ε.
Επ’ αυτού έχει σημασία να υπενθυμίσουμε ότι η ΝΔ και ευρύτερα οι νεοφιλελεύθερες δυνάμεις και τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα του τόπου ουδέποτε είχαν συνομολογήσει την προφανή τότε αναγκαιότητα, μέσα στη βαθιά κρίση και τις μνημονιακές δεσμεύσεις, για τη μη συμπερίληψη, στα ελλείμματα των προϋπολογισμών μας, δαπανών για το κοινωνικό κράτος, την υγεία και την παιδεία.
Άκουσε κανείς κάποιες δεσμεύσεις απέναντι στην αυξανόμενη εργοδοτική αυθαιρεσία και υπερεκμετάλλευση που έχει ήδη οδηγήσει στον παρόντα χρόνο σε θλιβερά «ρεκόρ» εργατικών ατυχημάτων στο βωμό των υπερκερδών;
Αντίθετα ακούσαμε όλοι τις δεσμεύσεις του νέου υπουργού για τη μετανάστευση ώστε να υλοποιηθεί τάχιστα ακόμα και σε αντίθεση με τις προβλεπόμενες μέχρι τώρα διαδικασίες, το πρόγραμμα της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς για απομάκρυνση μεταναστών, που δεν χρειάστηκε πολύ να πιέσει ο κ. Τραμπ, ώστε να αποδεχθούν ως πολιτική και ως «λύση» οι ευρωπαϊκές ελίτ. Με πρωταγωνιστή και πάλι τον κ. Μητσοτάκη, που έσπευσε να βάλει τον κατάλληλο υπουργό στην κατάλληλη θέση.
Ο ίδιος ο πρωθυπουργός που πριν από ένα έτος δήλωνε ότι ήμασταν στην πρωτοπορία για τη διαδικασία της τυπικής νομιμοποίησης της άδειας εργασίας και της προοπτικής ενσωμάτωσης όπως τότε είχε αρχίσει να ψελλίζει η Ευρώπη.
Στην ίδια, νέα, κυβέρνηση έχει βεβαίως θέση ως επιτυχημένος ο υπουργός που έχει αναλάβει τον ακτιβισμό της «αυστηροποίησης της ποινικής δικονομίας» και επιδεικνύει ανοχή στο όριο της συνέργειας στα μεγάλα πλήγματα που έχει δεχθεί το κράτος δικαίου στη χώρα μας και τις εκκρεμείς υποθέσεις που μας έχουν και διεθνώς εκθέσει. Για την ανάδειξη αυτών των υποθέσεων κατηγορούν και απειλούν τους «δικαιωματιστές», τους «συγγενείς θυμάτων», ακόμη και τον Συνήγορο του Πολίτη!
Από τα παραπάνω γίνεται σαφές ότι έχει γίνει η πολιτική επιλογή για περαιτέρω οικονομική νεοφιλελεύθερη διακυβέρνηση και για επίδειξη πυγμής μέσω της αναβάθμισης της γνωστής ατζέντας της ασφάλειας που είναι το καταφύγιο του κ. Μητσοτάκη από τη στιγμή της ανάληψης της προεδρίας του στη ΝΔ και τον στρατηγικό εναγκαλισμό με τα βασικά στελέχη του ΛΑΟΣ. Όπως επίσης και ότι αποτελεί επιλογή η πρόθυμη συμμετοχή στην επικίνδυνη ακροδεξιά στροφή της Ε.Ε. με επίκεντρο τη διάθεση των πόρων για την πολεμική οικονομία και το μεταναστευτικό αντί της επείγουσας ανάγκης για μια νέα αρχιτεκτονική ασφάλειας στην Ήπειρο μας.
Η υποκρισία για τον δήθεν σεβασμό στην παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα και η «προσήλωση για την αναζήτηση των ενόχων» στην υπόθεση των Τεμπών αποτελούν μια σαφή επιλογή για να «κερδηθεί χρόνος». Χρόνος αρκετός για την παροχή επιλεκτικά κάποιων οικονομικών ελαφρύνσεων και επιδοματικών προσφορών μέσω της αξιοποίησης των υπερ-πλεονασμάτων χωρίς ίχνος βέβαια στρατηγικής αναδιανομής και με στόχο την αναδιαμόρφωση του εκλογικού σώματος μετά από ενάμιση χρόνο.
Το πολύμορφο κίνημα που βεβαίως έχει αναπτυχθεί και ευτυχώς έχει δημοκρατικό πρόσημο επικεντρώνεται στην απαίτηση για απόδοση δικαιοσύνης. Το συνακόλουθο όμως αίτημα για «δικαιοσύνη παντού» αποτελεί το έναυσμα για μια θετική ριζοσπαστικοποίηση μέσα στην νέα κοινωνική πλειοψηφία που διαμορφώνεται.
Ο κ. Μητσοτάκης και η κυβέρνηση του επιχειρούν να συγκρουστούν, ανομολόγητα, με το πνεύμα αυτής της πάνδημης κινητοποίησης. Θα ηττηθούν μεσοπρόθεσμα αλλά και σε ιστορικό χρόνο.
ΤΟ ΠΑΡΟΝ
