«Σε ένα μάθημα της Σχολής Σωφρονιστικών Υπαλλήλων, ένας υψηλόβαθμος αξιωματικός της αντιτρομοκρατικής ξεκίνησε το μάθημα λέγοντας πως “ας είμαστε ειλικρινείς η μεγαλύτερη εγκληματική οργάνωση αυτή την στιγμή στην χώρα είμαστε εμείς, η ελληνική αστυνομία”. Μια ειλικρινής διαπίστωση που προκύπτει από την γνώση του τρόπου λειτουργίας του κρατικού μηχανισμού.
Εδώ και περισσότερο από έναν χρόνο εξακολουθώ να είμαι μάρτυρας μιας ωμής επίδειξης ρεβανσισμού. Βρίσκομαι σε ένα καθεστώς ομηρίας που επιβάλει το δίκαιο του διώκτη εις βάρος μου. Τα δικαστικά συμβούλια που έχουν αποφασίσει για την παράταση της κράτησης μου, σε αντίθεση ακόμα και με εισαγγελική πρόταση που πρότεινε την αποφυλάκισή μου, πέφτουν σε τρομακτικές αντιφάσεις, αυτοαναιρούν τα σκεπτικά τους όπως τους βολεύει, παραβιάζουν κάθε έννοια κοινής λογικής. Για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα βασίζονται πάνω σε αυθαίρετες κρίσεις και υποκειμενικές ερμηνείες και όχι στα πραγματικά δεδομένα και τα στοιχεία που έχουν εισφερθεί στην υπόθεση.
Μέσα σε αυτό το καθεστώς ομηρίας παραμένω υπέρμαχος της άποψης ότι μπορεί η αδικία να επιβληθεί από μια παντοδύναμη εξουσία, όμως η δικαιοσύνη επικρατεί μόνο με ελευθερία».
