Νίκος Μπίστης: Ταυτοχρόνως συγκροτούμε την Νέα Αριστερά και το Μέτωπο των προοδευτικών δυνάμεων.

Με βρίσκει ριζικά αντίθετο η νοσταλγία για την ανασυγκρότηση η επανίδρυση μιας ριζοσπαστικής Αριστεράς στην οποία όλα δήθεν πήγαιναν πρίμα μέχρι το καλοκαίρι του 2015 αλλά τότε οδηγήθηκε σε ήττα ( η ήττα του 2015 όπως λένε οι θέσεις ) . Για πολλούς απο εμάς – για εμένα οπωσδήποτε – η στροφή του 2015 δεν ήταν μόνο αναγκαστική αλλά και απαραίτητη για την απαλλαγή απο ψευδαισθήσεις . Η διαφορά ανάμεσα στον αναγκαστικό συμβιβασμό και την ήττα είναι κολοσσιαία. Ο συμβιβασμός σου επιτρέπει να πετύχεις πράγματα όπως οι ίδιες οι θέσεις αναγνωριζουν με την « συνολικά θετική αποτίμηση του κυβερνητικού έργου» που παρήχθη προφανώς μετά τον συμβιβασμό. Η λέξη ήττα είναι ταφόπλακα μιας γόνιμης και δύσκολης περιόδου ενώ σηματοδοτεί μια στροφή και απόσταση απο την ισορροπημένη προσέγγιση που υπάρχει στο κείμενο απολογισμού Μπαλτά, Δραγασάκη Δρίτσα . Φοβάμαι δε, ότι θα εκληφθεί ως κλείσιμο ματιού σε δήθεν ριζοσπαστικές δυνάμεις στα « αριστερά» μας όπως ο Βαρουφάκης και η ΛΑΕ που εσχάτως ξιφουλκούν κατά του Νέου Λαϊκού Μετώπου στην Γαλλία γιατί είναι ευκαιριακή συνάθροιση , εμπεριέχει και τους υποταγμένους σοσιαλιστές – λες και υπάρχει μέτωπο χωρίς και την μετριοπαθή Αριστερά- ενώ δεν σπάει τα δεσμά με την ΕΕ. Τους προειδοποιεί δε ο Βαρουφάκης ότι με αυτό το πρόγραμμα θα έχουν την τύχη του ΣΥΡΙΖΑ το 2015. Ας μην του δώσουμε την « ήττα» να την κραδαίνει πάνω από το κεφάλι των Γάλλων συντρόφων μας. Ας μην κάνουμε δώρο στο αντιΣΥΡΙΖΑ Μέτωπο ,στον Βορίδη και σε όσους θεωρούν ότι η Αριστερα είναι ανίκανη να κυβερνήσει. Και ας συμφωνήσουμε επι της ουσίας ότι είχαμε μια στροφή, ένα αναγκαστικό συμβιβασμό, τον οποίο επικρότησαν με την ψήφο τους αμέσως μετά τα λαϊκά στρώματα.

Αφού πω ότι συμφωνώ απολύτως με το κεφάλαιο για τον εθνικισμό, τα ελληνοτουρκικά και το Κυπριακό να έρθω στο επίμαχο σημείο των πολιτικών συμμαχιών και της εναλλακτικής πρότασης διακυβέρνησης. Πριν ασχοληθώ με το κείμενο των θέσεων να πούμε ότι ένα κόμμα πρέπει να έχει συνέχεια και συνέπεια. Στις ευρωεκλογές ζητούσαμε την ψήφο ώστε να γίνουμε καταλύτης- επαναλαμβάνω καταλύτης- για την ανασύνθεση της αριστεράς και της ευρύτερης προοδευτικής παράταξης. Μετά μεσοκαλόκαιρο κάναμε εκδήλωση για το Νέο Λαϊκό Μέτωπο της Γαλλίας τις δύσκολες μέρες όπου αμφισβητείτο η συνοχή του. Τελικά το μέτωπο άντεξε και συνεχίζει. Το Σεπτέμβρη στην διεθνή έκθεση Θεσσαλονίκης ο πρόεδρος κοινοβουλευτικής μας ομάδας ο Αλέξης Χαρίτσης πρότεινε έξι σημεία διαλόγου για την συγκρότηση ενός Λαϊκού μετώπου αλλά Γκρέκα. Ε όλα αυτά έπρεπε να υπάρχουν και να κυριαρχούν στις θέσεις. Ψάχνω στο κεφάλαιο για τις συμμαχίες και δε βρίσκω τη λέξη καταλύτης. Η αίσθηση του συγκεκριμένου και επειγόντως που είχε η πρόταση του Χαρίτσης στην ΔΕΘ δεν υπάρχει. Ο τόσο οικείος και χαρακτηριστικός και συμπεριληπτικος όρος για τις προοδευτικές δυνάμεις του τόπου επίσης δεν υπάρχει. Δεν υπάρχουν άλλες προοδευτικές δυνάμεις; Λείπει η πολύ απλή και συγκεκριμένη θέση ότι στο πολιτικό επίπεδο στόχος είναι η οικοδόμηση ενός συνασπισμού Προοδευτικών Δυνάμεων με κυβερνητική προοπτική. Λείπει επίσης η πολύ απλή αναγνώριση ότι «κανένας δεν μπορεί μόνος του» και ότι σε μια εποχή ανόδου της ακροδεξιάς και ορατού κινδύνου συνεργασίας της με την άλλη δεξιά, απαιτούνται ευρύτερες πολιτικές και κοινωνικές συσπειρώσεις. Γενικότερα στο συγκεκριμένο σημείο οι προτεινόμενες θέσεις έχουν μία εμφανή δυσανεξία στην πολιτική των συμμαχιών , οχυρώνονται πίσω από την έλλειψη προϋποθέσεων και ουσιαστικά καταλήγουν να παραπέμπουν το θέμα στο απώτατο μέλλον όταν η ισχυροποιημένη Νέα Αριστερά και το ισχυροποιημένο σήμερα λαϊκό κίνημα θα είναι σε θέση να συνδράμουν σε ενωτικές και μετωπικές διαδικασίες. Είναι αυτό που ακούω και ακούγεται ευχάριστα και καθησυχαστικά στα αυτιά « πρώτα το σπιτι μας και μετά βλέπουμε». Είναι όμως λάθος. Αντιθέτως , εγώ πιστεύω ότι ταυτοχρόνως και παράλληλα πρέπει να βαδίζουν τόσο η ενίσχυση του κόμματος μας και του λαϊκού κινήματος όσο και η συγκρότηση του μετώπου των προοδευτικών δυνάμεων. Και για τα δυο προφανώς χρειάζεται χρόνος και μόχθος όμως το ένα τροφοδοτεί το άλλο.

Και ας μην φοβηθούμε να πουμε τα πράγματα με το όνομα τους. Συνεργασίες κάνεις με υπαρκτές πολιτικές δυνάμεις. με ότι υπάρχει. Γιατί όπως σωστά λέμε στις θέσεις « για την Αριστερά η πολιτική λαμβάνει χώρα στο πεδίο του πραγματικού και όχι στο πεδίο του φαντασιακού και του βολονταρισμού» . Με ένα κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ -όταν και εάν ξεμπερδέψει από τον κυκεώνα που έχουν βρεθεί – πρέπει να βρουμε δρόμο συνεννόησης και κυρίως να δώσουμε διέξοδο και χειρολαβή σε κόσμο που αγανακτεί με τα συμβαίνοντα και μόλις τώρα αρχίζει να κατανοεί την στάση μας. . Στο ΠΑΣΟΚ επίσης οι ψευδαισθήσεις για επάνοδο στο μεγάλο και κραταιό ΠΑΣΟΚ που μόνο του θα αντιμετωπίσει την Δεξιά θα εξαφανιστούν από Δευτέρα . Θα συνειδητοποιήσουν ότι ούτε αυτοί μπορούν μόνοι τους. Είναι δύσκολη αναμφίβολα η προγραμματική συνεννόηση αλλά ποτέ δεν θα μάθουμε αν θα προχωρήσει, αν δεν ξεκινήσουμε τον διάλογο. Και επειδή ακούω ότι πως θα συνεργαστούμε όταν έχουμε σοβαρές διαφορές στο θέμα πχ του πολέμου η με αυτούς που δεν ψήφισαν τις Πρέσπες να θυμίσω μερικά πράγματα από το πρόσφατο και το μακρινό παρελθόν. 1 Στο θέμα του πολέμου στην Ουκρανία πριν δυο μήνες διασπάστηκε το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς ( ΚΕΑ) , οι πιο κοντινοί μας σύντροφοι.Δεν βασανίζονται μόνο οι σοσιαλιστές με τον πόλεμο. 2 Στο Λαϊκό Μέτωπο του 36 και γενικότερα μετά την στροφή της Κομμουνιστικής Διεθνούς τα ΚΚ αναζήτησαν συμμαχίες με αυτούς που μέχρι το 34 αποκαλούσαν Σοσιαλφασίστες. Τους Σοσιαλιστές δηλαδή που στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο καλούσαν τους εργάτες να πάρουν τα όπλα για να υπερασπίσουν την πατρίδα. Μπροστά σε αυτά οι Πρέσπες είναι πταίσμα. Τεράστιες διαφορές γεφυρωθήκαν για το κοινό καλό. Δεν συγκροτούνται αλλιώς πολιτικά μέτωπα. Αυτός είναι ο ένας δρόμος, δύσκολος αλλά υπαρκτός. Ο άλλος είναι μια πορεία στην έρημο με παντιέρα το « εμείς, εμείς οι μόνοι συνεπείς» και με πιθανή ψευδαίσθηση ότι υπάρχουν αξιόπιστοι σύμμαχοι στα αριστερά μας. Δεν υπάρχουν .

Μπορούμε να συμφωνήσουμε στο αδιαπραγμάτευτο της αυτοτελούς πορείας μας. Μπορούμε να συμφωνήσουμε και στο ότι δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις ώστε αύριο το πρωί να συγκροτηθεί η συμμαχία , το μέτωπο των προοδευτικών δυνάμεων. Πρέπει όμως να συμφωνήσουμε ότι από χτες εργαζόμαστε για την διαμόρφωση αυτών των προϋποθέσεων. Και να γίνουμε ο καταλύτης για αυτήν την ευρύτερη και νικηφόρα συμπαράταξη.