1. Σε κάθε σχετική ερώτηση η απάντησή μας είναι όχι στον πόλεμο, όχι στους εξοπλισμούς, τους εθνικισμούς και τη στρατικοποίηση της Ευρώπης. Η σωστή πλευρά είναι η ειρήνη, το διεθνές δίκαιο και η αλληλεγγύη σε όλους τους πρόσφυγες, ανεξαρτήτως εθνικότητας και χώρας προέλευσης. Η χώρα μας οφείλει –και λόγω της γεωγραφικής της θέσης– να είναι γέφυρα ειρήνης και διπλωματικών λύσεων. Αυτή μας η στάση δεν είναι «ουδέτερη», όπως κάποιοι μας κατηγορούν, αλλά αντιθέτως σαφής και πάγια θέση. Την επομένη της εισβολής, οι δυνάμεις του κόμματος και της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ διαδηλώσαμε έξω από τη ρωσική πρεσβεία, μαζί με άλλες δυνάμεις της Αριστεράς, καταδικάζοντας χωρίς «ναι μεν αλλά» τον πόλεμο, τον τρόμο και τον θάνατο, χωρίς να ξεχνάμε βεβαίως και τις εξόφθαλμες ευθύνες της Δύσης, των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Σχεδιάζουμε πρωτοβουλίες σε κάθε γειτονιά και πόλη για τη συγκρότηση ενός αντιπολεμικού, φιλειρηνικού κινήματος, που θα ενώσει τη φωνή του με τις φωνές των Ρώσων, των Ουκρανών, με τις φωνές όλων όσοι αγωνίζονται ενάντια στις ιμπεριαλιστικές παρεμβάσεις.
2. Στην τελική ευθεία προς το 3ο Συνέδριο, κορυφώνονται οι προσυνεδριακές διαδικασίες. Οι συνελεύσεις σε επίπεδο Οργανώσεων Μελών, διαδέχονται η μία την άλλη, δίνοντας –θεωρητικά– τη δυνατότητα ανταλλαγής απόψεων σε ό,τι αφορά το πολιτικό σχέδιο και τον τρόπο δράσης του κόμματος. Παρ’ όλα αυτά, σύμφωνα με τα μέχρι στιγμής στοιχεία, η συμμετοχή των μελών είναι πολύ κατώτερη του αναμενόμενου, εκπέμποντας μια εικόνα αδιαφορίας ως προς την ανάγκη πολιτικοποίησης της συζήτησης. Πώς ερμηνεύετε αυτή τη δυστοκία;
2. Πράγματι η συμμετοχή στις προσυνεδριακές συνελεύσεις δεν είναι αυτή που προσδοκούμε και που, κυρίως, έχουμε ανάγκη. Ιδιαίτερα σήμερα, που επείγοντα κοινωνικά αιτήματα έρχονται στην επιφάνεια με εκρηκτικό τρόπο, που ο πόλεμος απειλεί ολόκληρο τον κόσμο. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες χρειαζόμαστε ένα ισχυρό και ριζοσπαστικό κόμμα της Αριστεράς, που τα μέλη του θα συμμετέχουν ενεργά και ουσιαστικά, θα συνδιαμορφώνουν τις θέσεις και τις αποφάσεις και δεν θα περιορίζονται στο εκλεκτορικό τους «καθήκον». Ένα κόμμα ανοιχτό στην κοινωνική κίνηση, το ταλέντο, τα ενδιαφέροντα και τις ανάγκες των μελών. Η υπαρκτή αδυναμία πρέπει να μας προβληματίσει και να μας οδηγήσει σε αναστοχασμό για τα λάθη, για επιλογές που κόστισαν, που περιόρισαν την έμπνευση και την ορμή. Όσον αφορά την πρόβλεψη στο νέο καταστατικό για λίστες φίλων του κόμματος, θεωρώ προβληματικό το να έχουν μόνο δικαιώματα και μάλιστα ίδια με τα μέλη, ενώ τα μέλη έχουν και σαφείς υποχρεώσεις. Με το σκεπτικό της βελτίωσης της λειτουργίας, η Νομαρχιακή Επιτροπή Α’ Αθήνας έχει προχωρήσει σε κάποιες πρωτοβουλίες. Συντάξαμε εγχειρίδιο λειτουργίας των Οργανώσεων Μελών. Καταθέσαμε συγκεκριμένες θέσεις για το δικαίωμα στη στέγαση. Διοργανώσαμε διαδραστικές εκδηλώσεις με ερωτηματολόγιο. Παράλληλα, έχουμε προτείνει στις ΟΜ την εκπόνηση τοπικού προγράμματος, προκειμένου οι ανάγκες της κοινωνίας να μετουσιωθούν σε θέσεις του κόμματος
3. Δεν θεωρώ δόκιμο τον όρο «δικλείδες ασφαλείας». Σκοπός της συζήτησης που διεξάγεται για την οργανωτική διάρθρωση, δεν είναι να προστατεύσουμε το κόμμα από κάποια «απειλή». Αντιθέτως, στόχος πρέπει να είναι να υπερβούμε υφιστάμενες παθογένειες και ολιγωρίες, να σταθούμε στο ύψος τον περιστάσεων. Θα χρειαστεί να ξανασυστηθούμε, να παρουσιάσουμε συγκεκριμένες και ρεαλιστικές λύσεις για τα διογκούμενα προβλήματα των ανθρώπων, αλλά και το όραμά μας για μια άλλη απελευθερωτική, χειραφετημένη κοινωνία. Ο σοσιαλισμός με ελευθερία και δημοκρατία είναι πάντα επίκαιρος. Οφείλουμε να συνεχίσουμε να κουβεντιάζουμε και ταυτόχρονα να είμαστε στον δρόμο, μέσα στα κινήματα, στα συνδικάτα, στη γειτονιά, στους χώρους που ζει και δρα η νεολαία. Και υπό αυτό το πρίσμα να αντιστρέψουμε την «πυραμίδα» λειτουργίας για μια βάση ενεργή σε ένα κόμμα χρήσιμο για την κοινωνία. Το 3ο Συνέδριό μας πρέπει να διεξαχθεί εν κινήσει, ασφαλώς συζητώντας ζωηρά, αλλά όχι διχαστικά. Υπό αυτή την έννοια, δεν βοηθούν –το αντίθετο θα έλεγα– το κυνήγι μαγισσών, η ανθρωποφαγία, η δολοφονία χαρακτήρων, ο νεο-αυριανισμός, που δεν μας τιμά και κυρίως δεν βοηθά τον αναγκαίο διάλογο, δεδομένου ότι δεν στοχοποιείται απλώς η αντίθετη γνώμη, αλλά εν γένει η γνώμη. Το τοξικό κλίμα δίνει, επίσης, τροφή στα συστημικά ΜΜΕ, που δεν χάνουν ευκαιρία να στοχοποιήσουν ανθρώπους μας με πλούσια αγωνιστική πορεία, στοχοποιώντας στην πραγματικότητα τις ιδέες της Αριστεράς, το βαθιά ουμανιστικό της μήνυμα. Ουσιαστικά ζητούν την υποταγή μας στο δικό τους πολιτικό σχέδιο, επιδιώκουν να μας βάλουν στο κάδρο, να γίνουμε μέρος του συστήματος. Αλλά υποτιμούν τον… ξενοδόχο. Υποτιμούν τη ζωντανή ιστορία της Αριστεράς, τους χιλιάδες συντρόφους μας, γυναίκες και άντρες, που παραμένουν σταθερά στο μετερίζι της κοινωνικής και καθολικής απελευθέρωσης. Αυτός ο κόσμος δεν έχει καμία διάθεση να τους μοιάσει, να γίνει εικόνα τους στον καθρέπτη, να μετεξελιχθεί σε Κέντρο, γιατί ως γνωστόν δεν υπάρχουν κεντρώες λύσεις. Θα είμαστε πάντα απέναντι στην αδικία, στις ανισότητες, στον αυταρχισμό, στο νεοφιλελεύθερο σχέδιό τους. Και θα κουβεντιάζουμε όπως εμείς ξέρουμε: ανοιχτά, συντροφικά και ενωτικά. Είναι νομίζω γνωστή στους αναγνώστες της «Εποχής» η άποψή μου για τον τρόπο εκλογής του προέδρου και των μελών της Κεντρικής Επιτροπής: Από το Συνέδριο. Όχι από κάποια εμμονή στον τρόπο που έχουμε μάθει, αλλά γιατί η δημοκρατία προϋποθέτει διαβούλευση, συμμετοχή στις συνελεύσεις, συζήτηση, λογοδοσία. Προϋποθέτει ισότιμη πληροφόρηση, γνώση των προσώπων και των απόψεών τους. Και στην τελική, ποιος πιστεύει αλήθεια ότι άμεση δημοκρατία είναι απλώς η κάλπη, μία φορά στα δύο χρόνια; Μα αν ήταν έτσι, ο Μητσοτάκης, ο Ανδρουλάκης και ο Παπανδρέου θα ήταν πρωτοπόροι. Ασφαλώς δεν είναι… Η τελευταία δε πρόταση για εκλογή των μελών της ΚΕ με κάλπη ανά περιφέρεια, ομοσπονδοποιεί το κόμμα, οδηγεί στην απώλεια του καθοδηγητικού της ρόλου, με τα εκλεγμένα μέλη της να μη λογοδοτούν στο σώμα του Συνεδρίου, αλλά στα μέλη που τα εξέλεξαν, με τη λογική του κοινοβουλίου, όπου κάθε βουλευτής εκπροσωπεί τους ψηφοφόρους του.
Ο Νίκος Κούτσης είναι συντονιστής της Νομαρχιακής Επιτροπής Α’ Αθήνας ΣΥΡΙΖΑ–ΠΣ
