«Η γλώσσα, πριν να σημαίνει κάτι, σημαίνει κάποιον»
Ζακ Λακάν
Δεν γνωρίζω -και φοβάμαι να το πω ακόμα και στον εαυτό μου- αν αυτοί που κυβερνούν είναι στυγνοί δυνάστες ή αν πρόκειται για εξωγήινους του Υμηττού με τους οποίους συνομιλεί αυτό το μεγαλείο αταλαντοσύνης και συναισθηματικής τυφλότητας που κάθεται στον πρωθυπουργικό θώκο. Και δεν γνωρίζει, βέβαια, την αξιωματική φράση του Μονταίνιου (τι λέω τώρα…) από τα «Δοκίμια», 3ος τόμος, κεφάλαιο 13: «Και πάνω στον πιο ψηλό θρόνο του κόσμου, ο άνθρωπος κάθεται επάνω στον πισινό του». Το βέβαιο είναι πως η ευτέλεια της όποιας χρησμοθηρικής εξυπνάδας και οργανωμένης νοημοσύνης οδηγεί αυτό τον εσμό του επιτελικού κράτους στην πιο βίαιη, την πιο απάνθρωπη κατασκευή κατωτεροτήτων που γνωρίσαμε, τουλάχιστον από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα. Στη σύνθλιψη, δηλαδή, έως θανάτου, κάθε δικαιωματικού χώρου.
Απερίφραστα, έχουμε να κάνουμε με νεκροπομπούς της δημοκρατίας, από τους οποίους πρέπει να απαλλαγούμε το συντομότερο, διότι η καταστροφή που επιφέρουν μεγαλώνει εκθετικά, δηλαδή με πελώρια άλματα μιας φρίκης που θα φτάσει στο μέλλον (έχει ήδη φτάσει) πιο γρήγορα από εμάς. Και θα μας περιμένει να οδηγηθούμε στην γκιλοτίνα της, σαν πρόβατα για σφάξιμο. Σαν σφάγια στις μεγάλες εκατόμβες της αρπαγής που από τώρα προετοιμάζουν οι σημερινές εκατόμβες των κανιβάλων της δημοκρατίας. «Όταν παιδέψεις τώρα δα μια πεταλούδα δεν το βλέπεις / αλλ’ αργότερα κάπου θα πονέσει ο πολιτισμός» λέει ο ποιητής Νίκος Καρούζος. Φαντάσου ποιο μέλλον μάς την έχει στημένη, αν αφήσουμε τους αφηνιασμένους νεκροπομπούς της δημοκρατίας να δρουν ανέλεγκτοι και ανεξέλεγκτοι.
«Χάσαμε ζωές που θα μπορούσαν να έχουν σωθεί» είπε ο διευθυντής της Β’ ΜΕΘ του νοσοκομείου «Παπανικολάου» Νίκος Καπραβέλος. Κι αντί να εξαφανιστούν από ντροπή οι υπεύθυνοι της τραγωδίας, οι υπεύθυνοι της αλλοίωσης πολιτεύματος, βγήκαν ως εγκληματικά μορμολύκεια πανηγυρίζοντας για την τερατωδία της θανατηφόρου ακηδίας.
Με 572 εκατομμύρια δημοσίων δαπανών για την Υγεία λιγότερα στον προϋπολογισμό του 2021, βγήκε ένας αποθηριωμένος Άδωνις Γεωργιάδης να πανηγυρίσει, ότι έχουμε λιγότερους νεκρούς από το Βέλγιο. Κι ένας θανατοπόλος Γιώργος Γεραπετρίτης να εξηγεί πως αν είχαμε 5.000 κλίνες ΜΕΘ, θα είχαμε περισσότερους θανάτους από τον κορωνοϊό. Συμπληρώνοντας έτσι αυτό το ακατάγραπτο πρόσωπο εσωτερικού χώρου από αρυτίδωτο γυαλί, σε ρόλο κυβερνητικού εκπροσώπου, που εξηγούσε (25.9.2020) πως «αν είχαμε ακούσει τον ΣΥΡΙΖΑ για τις ΜΕΘ, θα είχαμε πετάξει δεκάδες εκατομμύρια». Και τα λένε ποιοι; Αυτοί που πετούν εκατοντάδες νεκρούς στους ομαδικούς τάφους της ιδεοληπτικής αδιαφορίας για τους πολλούς.
Πόσο κοστίζει λοιπόν η ζωή στα λογιστήρια των νεκροπομπών; Πόσο κοστίζει η ζωή στις κηραλοιφές αλευρομαγείρων της οικονομίας όπως ο Χριστόφορος Πισσαρίδης; Και μη μου πούνε ότι έχει Νόμπελ Οικονομίας. Κι ο Τσώρτσιλ είχε Νόμπελ Λογοτεχνίας (αλήθεια, το 1953). Και κατάντησε Μητσοτάκης. Ας ρίξουμε λοιπόν μια ματιά, όχι στους αριθμούς, αλλά στα πρόσωπα αυτών που χάνουν τους προσφιλείς τους και θα καταλάβουμε.
Σ’ αυτούς να πάνε και να εξηγήσουν την χορτάτη τους φρίκη για τις επιτυχίες τους οι νεκροπομποί που κυβερνούν. Σ’ αυτούς να εξηγήσουν, μέσα στον ορυμαγδό θανάτου που μας κατακλύζει, μέσα στην αποφορά της ολιγωρίας τους, μέσα στον θρήνο που προκαλεί η εγκληματική τους πολιτική, με ποιο μυαλό και ποια ψυχή αναζητούν σαν αφρισμένα σκυλιά το θήραμα: την «κατάλληλη στιγμή» για εκλογές. Συν πλην ο θάνατος, συν πλην η τραγωδία, τρεις το λάδι τρεις το ξύδι και νά σου ο αλγόριθμος της τραγωδίας. Τσαρλατάνοι, μάγοι, γελωτοποιοί, όλοι μαζί ψάχνουν ανάμεσα στα πτώματα, στο απύθμενο σκοτάδι της τελευταίας ανάσας εκείνων που πεθαίνουν, για την κατάλληλη ημερομηνία των εκλογών. Ψάχνουν πώς θα τους ψηφίσουν για μια ακόμη φορά οι νεκροί. Παλιά μου τέχνη κόσκινο δηλαδή. Μια τραγική φάρσα. Το έργο το έχουμε ξαναδεί, το εισιτήριο το πληρώσαμε με αίμα, ας μην το ξαναδούμε. Δεν είναι ευχή, είναι αγώνας.
Κώστας Καναβούρης
Πηγή: Η Αυγή
