Υπάρχουν άνθρωποι που φοβούνται τα έντομα. Στην ιδέα ότι ένα έντομο είναι στο σπίτι, δεν μπορούν να κοιμηθούν. Φτάνουν στο σημείο να χάνουν τον ύπνο τους, ανεξάρτητα από το αν βρίσκονται έντομα στο σπίτι. Βρίσκονται σε μια διαρκή εγρήγορση, αναζητώντας με εμμονικό τρόπο να βρουν τις κατάλληλες άμυνες στους εισβολείς.
Αν τυχόν έστω και ένα έντομο μπει μες στο σπίτι, καταστρώνουν σχέδια απώθησης που απασχολούν το μεγαλύτερο μέρος του δημιουργικού τους χρόνου. Το άγχος, η ανησυχία και ο εκνευρισμός εκδηλώνονται ανεξάρτητα από το μέγεθος ή την ύπαρξη του κινδύνου. Γι’ αυτό η φοβία είναι παθολογική. Οι κανονικοί άνθρωποι φοβούνται με λόγους. Οι φοβικοί χωρίς λόγους.
Ετσι βλέπω την Ε.Ε. με το μεταναστευτικό σήμερα. Από υποχονδριακή εξελίχθηκε σε φοβική και η φοβία της οδηγεί στην αντιμεταναστευτική και αντιπροσφυγική φρενίτιδα και στον παραλογισμό. Συζητάμε για πραγματικό πολιτικό παραλογισμό. Η Ε.Ε. φλερτάρει με τη διάλυσή της και τον εκφασισμό της από τον φόβο να μην επαναληφθεί το καλοκαίρι του 2015… Διότι, να μην τρελαθούμε κιόλας: προσφυγική κρίση δεν υπάρχει στην Ε.Ε.! Δεν είναι ότι έχουμε πολλούς πρόσφυγες, αλλά ότι δεν θέλουμε κανέναν. Αλλο το ένα κι άλλο το άλλο.
Πώς αλλιώς να εξηγηθεί η μανία να κλείσουν τόσο ερμητικά τα εξωτερικά σύνορα της Ε.Ε.; Τι να οδηγεί το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, πριν από τρεις μέρες «να καλεί […] να εξεταστεί η ιδέα να δημιουργηθούν περιφερειακές πλατφόρμες αποβίβασης»; Τι άλλο να είναι οι «περιφερειακές πλατφόρμες αποβίβασης» από μια νέα Σπιναλόγκα για μετανάστες; Ο εγκλεισμός στο μεγαλείο του.
Αυτό για το οποίο (έπρεπε να) ντρεπόμαστε, γίνεται πλέον ρητός πολιτικός στόχος. Να τους κλείσουμε μακριά και να μην τους βλέπουμε. Πλατφόρμες, όπως οι πλατφόρμες πετρελαίου στο πέλαγος. Νέα μεγάλα hot spots. Στρατόπεδα κράτησης στις χώρες αποστολής, ώστε η Ε.Ε. να κάνει εκεί τη διαλογή. Αυτά είναι τα σενάρια.
Από τη Συνθήκη της Γενεύης του 1951 για τους Πρόσφυγες –ό,τι καλύτερο έκανε η ανθρωπότητα για τους πρόσφυγες– περάσαμε στον Κανονισμό του Δουβλίνου, όπου η Ε.Ε., για να προστατέψει τη συνοχή της, τα χρέωσε όλα στο πρώτο κράτος διέλευσης, δηλαδή την Ελλάδα, την Ιταλία και την Ισπανία. Από τον Κανονισμό αυτόν παλεύουμε να απαλλαγούμε χωρίς ικανούς συσχετισμούς στην Ε.Ε.
Το «Δουβλίνο» ουσιαστικά δεν δούλεψε κανονικά. Είναι τόσο άκαμπτος κανόνας, που δεν κάνει για ρούχο. Γι’ αυτό, η Γερμανία ξεκινάει διμερείς συμβάσεις με τα κράτη εισόδου, ώστε να διασφαλίσει ότι θα γυρνάει σε αυτά κάποιους αιτούντες άσυλο, προσφέροντας, ως κυνικό αντάλλαγμα, τη δυνατότητα στις οικογένειες που χωρίστηκαν να επανενωθούν.
Κι αυτά διότι οι Χριστιανοκοινωνιστές της Βαυαρίας βλέπουν τον κίνδυνο της Εναλλακτικής για τη Γερμανία στις εκλογές του φθινοπώρου. Το AfD φτιάχνει πλέον ευρωπαϊκή ατζέντα. Φλερτάρουμε με την ατζέντα των Γερμανών γόνων του εθνικοσοσιαλισμού, με την ακροδεξιά λαϊκιστική ρητορική της νέας ιταλικής κυβέρνησης, του Ούγγρου πρωθυπουργού και άλλων τέτοιων δυνάμεων, για να «σώσουμε» τάχα την Ευρώπη.
Ετσι, από τη Σύμβαση της Γενεύης βρεθήκαμε στον Κανονισμό του Δουβλίνου υπογράψαμε τη Συμφωνία με την Τουρκία, που ανήθικα εξαγοράζει τη συνένοχη σιωπή της Ε.Ε. για την ολοκληρωτική στροφή του καθεστώτος της.
Από την «Κοινή Δήλωση» με την Τουρκία –και τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου όπου κρατάμε τους ανθρώπους ώστε να πάρουν το μήνυμα ότι δεν υπάρχει περίπτωση να πάνε πουθενά– πήγαμε στη Λιβύη και στην Τυνησία. Νέοι μεσογειακοί παρτενέρ… Τα είχε δοκιμάσει παλιότερα ο Μπερλουσκόνι με τον συγχωρεμένο τον Καντάφι, αλλά τότε ακόμη τέτοιες συμφωνίες φαίνονταν αδιανόητες. Πλέον, εμφανίζονται ως σωτήριες.
Αλλά δεν μας φτάνει ούτε αυτό. Δεν αρκούμαστε στο να εμποδίσουμε τον διάπλου της Μεσογείου. Πλέον, η Ε.Ε. θέλει να κρατήσει τους ανθρώπους στην Υποσαχάρια Αφρική. Ο νέος προορισμός των χρηματοδοτήσεων της Ε.Ε. για το μεταναστευτικό είναι ο Νίγηρας, ένα άλλο κράτος-παρίας που διαλέξαμε να κάνει τη «βρόμικη δουλειά» να κρατάει τους ανθρώπους κάτω από την έρημο…
Εκεί καταλήξαμε, ώστε να τους εμποδίζουμε να διαβούν τη Σαχάρα. Κι αν τύχει κιόλας να αφήσουν τα κόκαλά τους εκεί, ούτε που θα το ξέρουμε κιόλας. Η έρημος αφήνει λιγότερα ίχνη από τη θάλασσα τόσο στην πραγματικότητα όσο και στις φιλελεύθερες ευρωπαϊκές συνειδήσεις.
Οι συνειδήσεις αυτές, όμως, με τον τρόπο αυτό παύουν πλέον να είναι φιλελεύθερες. Ετσι γίνεται. Ο φασισμός δεν είναι κάποιος πολιτικός εξωγήινος που αποβιβάστηκε στην Ευρώπη, αλλά «δικό μας παιδί». Η μοιραία Ε.Ε. έχει πλήρως αποδεχθεί το θεώρημα πως, τάχα, για να μην έχουμε φασίστες πρέπει να μην έχουμε μετανάστες. Από τον φόβο του αντιευρωπαϊκού ακροδεξιού λόγου, ενσωματώνουμε τις παραδοχές του και η ολέθρια ζημιά γίνεται.
Ετσι έγινε το 1930 και έτσι –σε άλλο περιβάλλον– γίνεται και σήμερα. Απλώς περιμένουμε πότε θα πέσει η Μέρκελ, ώστε να γίνει και στη Γερμανία αυτό που έγινε στην Κεντρική Ευρώπη, στην Αυστρία και την Ιταλία. Τότε όμως θα έχει πετάξει το αφελές πουλάκι της πραγματικής ευρωπαϊκής ένωσης.
Ο Αμερικάνος συγγραφέας Ουίλιαμ Φόκνερ είχε πει πως «για να μη γίνεις φασίστας, ένας τρόπος υπάρχει: να γίνεις νέγρος». Δεν μας μένει τίποτε άλλο – και σήμερα ας βάλουμε στη θέση των νέγρων τους μετανάστες.
Ο Δημήτρης Χριστόπουλος είναι καθηγητής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και πρόεδρος της Διεθνούς Ομοσπονδίας Δικαιωμάτων του Ανθρώπου
Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών
