Σχολιάζοντας τα συγκεντρωτικά χαρακτηριστικά της κυβέρνησης Μητσοτάκη, ο κ. Σπουρδαλάκης σημείωσε ότι υπάρχει εδώ και δεκαετίες η τάση συγκεντροποίησης εξουσιών στα χέρια της εκτελεστικής εξουσίας. Και μάλιστα σε σφαίρες αδιαφάνειας, έξω από την λογοδοσία, όπως είπε.Στην δική μας περίπτωση, όμως, είναι κάτι πέρα από αυτό και δεν αποτελεί έκπληξη, συνέχισε. Πρόκειται ουσιαστικά για έναν συστηματικό και καλά οργανωμένο τρόπο πάλινόρθωσης του παλιού συστήματος διακυβέρνησης, που χρησιμοποιεί την απολύτως ίδια μεθοδολογία που κατάφερε να κατασκευάσει αυτό το τόσο τοξικό για την Δημοκρατία «σύνδρομο αντιΣΥΡΙΖΑ» τα τελευταία δύο περίπου χρόνια.Τα χαρακτηριστικά αυτής της μεθοδολογίας είναι πρώτον η προσπάθεια μεγέθυνσης προβλημάτων, με την διόγκωση ψευδών που δεν ισχύουν, όπως π.χ. η ιστορία για το άσυλο, που ωστόσο αφορά την προστασία της ακαδημαϊκής ελευθερίας. Ακόμη και αν δεχθούμε τα περί ανομίας, τα ελληνικά πανεπιστήμια είναι ανάμεσα στα καλύτερα του κόσμου, σημείωσε ο κ. Σπουρδαλάκης. Έχουν ξεχάσει ότι από το 2011 ως το 2017 το άσυλο είχε καταργηθεί, αλλά τα φαινόμενα που «ενοχλούν» παρέμειναν, αυτό αποκρύπτεται. Αποκαθίσταται δηλαδή ο νόμος Διαμαντοπούλου, που δεν είχε λύσει το πρόβλημα… Άλλο θέμα, η τάξη και ασφάλεια. Πού το φωνάζουν αυτό; Στην πιο ασφαλή χώρα, με βάση αντικειμενικά στοιχεία, σε όλη την Ευρώπη.
Κατασκευάζεται μία πραγματικότητα σε συναισθηματική βάση τελείως, με μίσος σχεδόν για την επιστημονική γνώση, κάτι που δημιουργεί μεγάλες αντιφάσεις και κινδύνους. Όταν π.χ. βροντοφωνάζεις για πρόβλημα ασφάλειας σε μία χώρα με κύρια βιομηχανία τον τουρισμό, έχει συνέπειες.
Οι πρωτοβουλίες της κυβέρνησης τις τελευταίες ημέρες, επίσης, απομακρύνουν την Ελλάδα από την Ευρώπη, όταν λένε ότι θα καταργήσουν τον νόμο Παρασκευόπουλου, που ήταν μία προσπάθεια να συντονιστεί η Ελλάδα με τις κατευθύνσεις της ΕΕ. Το ίδιο ισχύει και για το προσφυγικό και την μεταναστευτική πολιτική. Όταν αυτά πάνε στην Προστασία του Πολίτη, όταν καταργείται η ΓΓ Ισότητας, έρχεσαι σε απόλυτη διάσταση και παραφωνία με ό,τι δημοκρατικό κεκτημένο υπάρχει στις χώρες της ΕΕ. Όταν η έρευνα μπαίνει κάτω από την ομπρέλα της βιομηχανίας, αν κάποιος π.χ. στο πανεπιστήμιο θέλει να μελετήσει κάτι που δεν συνάδει με την αγορά, δεν θα έχει την ελευθερία να το κάνει, προσέθεσε.
