Στην Νίκη Κεραμέως αξίζουν συγχαρητήρια. Πραγματικά της αξίζουν. Θέλει τεράστιο ταλέντο, είναι μεγάλη πρόκληση να καταφέρνεις να κάνεις την Μαριέτα Γιαννάκου να φαίνεται σχεδόν προοδευτική. Η αγαπημένη υπουργός των παπάδων, όμως, τα κατάφερε. Οπωσδήποτε πρόκειται για ταλέντο.
Είναι τόσο καλή σε αυτό που κάνει, που αν μπορούσε θα γκρέμιζε τα δημόσια σχολεία για να χτίσει εκκλησίες. Είναι τόσο καλή σε αυτό που κάνει, που η Ιερά Σύνοδος για πρώτη φορά επέτρεψε σε γυναίκα να εμφανιστεί κοντά τους. Γιατί; Επειδή είναι τόσο καλή σε αυτό που κάνει. Είναι αμόλυντη.
Δεν πείραξε τα θρησκευτικά, αλλά την κοινωνιολογία. Δεν πείραξε την εκκλησία, ίσα ίσα έκανε την πανδημία ευκαιρία και θέλησε να προσλάβει περισσότερους παπάδες. Πεθαίνουν που πεθαίνουν, κάποιος πρέπει να τους παραδώσει εις Κύριον, εξάλλου. Κατατρόπωσε καθηγητές, εξόργισε ακόμη και την ΔΑΚΕ. Αλλά είναι τόσο καλή σε αυτό που κάνει, που δεν κινδυνεύει καν.
Για όλους, εκτός από την Παιδεία
Η Νίκη Κεραμέως είναι κάτι σαν τους καβαλάρηδες της Αποκάλυψης. Ξέρεις ότι έρχεται το τέλος. Με ανοιχτά σχολεία αυξάνονται τα κρούσματα, κολλάνε οι γέροι, πεθαίνουν, γλιτώνει το κράτος τις συντάξεις. Στηρίζει το υπουργείο Εργασίας, δηλαδή. Κι έπειτα, στηρίζει και το υπουργείο Υγείας. Αυξάνονται τα κρούσματα, διαλύεται το νοσοκομείο, προχωράει η ιδιωτικοποίηση.
Είναι εξαιρετική η Νίκη Κεραμέως. Δουλεύει για όλους. Για τη διάλυση της οικονομίας. Για τους νέους με το αβέβαιο μέλλον που δεν ξέρουν πώς να αντιδράσουν. Για τις ιδιωτικοποιήσεις. Για την εκκλησία. Δουλεύει για όλα εκτός από την Παιδεία. Τη δημόσια, δηλαδή. Γιατί την ιδιωτική την ποτίζει σαν γλάστρα με βασιλικό.
Είμαστε, μωρέ κι εμείς μίζεροι. Θυμόμαστε τότε που κυριολεκτικά σώσαμε το δημόσιο πανεπιστήμιο και κλωσσάμε τα αυγά των περασμένων μεγαλείων. Τι τα θες, τώρα χάσαμε το πάθος εκείνων των χρόνων. Μπορεί να φταίει και που η ενηλικίωση είναι μια μορφή βαρβαρότητας αλλά να, ετούτη εδώ η θεούσα στο υπουργείο Παιδείας στο λαιμό μου κάθισε. Η απόγνωση των εκπαιδευτικών,τα κρούσματα που φέρνει κάθε πολιτική της απόφαση, τα παιδιά που έχουν χάσει δύο χρόνια από τη σχολική τους ζωή κι εκείνο το χαμόγελο του παπαδαριού ναι, στον λαιμό μου κάθεται.
Μίσος σχολικό
Σαν να τα μισεί τα σχολεία. Αμείλικτη, Σιδηρά κάνει τη δουλειά της κυβέρνησης. Στο διάολο και τα σχολεία, στο τέλος ας αναμετρηθεί ο καθένας με τους αγώνες που δεν δόθηκαν ποτέ. Η Νίκη Κεραμέως κερδίζει. Βεβαίως και κερδίζει .
Κι όχι ότι δεν το πιστεύω βαθιά κι ετούτο, πώς οι μεγαλύτερες πτώσεις γίνονται με έναν κρότο εκπληκτικό, όχι ότι δεν το πιστεύω πως θα γραφτεί στα χειρότερα κατάστιχα της Ιστορίας, το πιστεύω,αλλά είναι που δεν αντέχω. Μέχρι να έρθει αυτό το λαμπρό τέλος, δεν αντέχω. Βουρκώνουν τα μάτια μου και δένεται κόμπος ο λαιμός μου. Alt right στην Παιδεία, αυτή είναι ντροπή που δεν τη σηκώνει κανένα στομάχι.
Το πιο όμορφο κομμάτι της κοινωνίας ήταν οι νέοι που έβγαιναν στους δρόμους. Πόσο περήφανη πρέπει να νιώθει τώρα η Νίκη Κεραμέως. Τους κέρδισε όλους. Πόσο σπάνια πρέπει να νιώθει. Κι είναι καθήκον της γράφουσας να συγκρατιέται, αλλά πήζει το αίμα μου από τον θυμό και ανεβαίνουν οι σφυγμοί τόσο πολύ, που αναρωτιέμαι πώς αντέξαμε ήδη δύο χρόνια.
Γιατί αυτή η υπουργός δε μισεί τίποτε όσο τα παιδιά και τους δασκάλους. Κι εμείς χωρίς αυτούς είμαστε κούτσουρα παρατημένα να σαπίζουν. Έχουμε ανάγκη τα παιδιά, κρατάνε τις κοινωνίες ζωντανές.
Μόνη ελπίδα είναι η στιγμή της πτώσης, εκεί που η ιστορία θα την ξεβράσει και θα χοροπηδάνε οι μαθητές των “κακών” σχολείων πάνω στη φήμη της όπως έκαναν οι λιμενεργάτες του Λίβερπουλ στην κηδεία της Μάργκαρετ Θάτσερ: Ding Dong, πέθανε η μάγισσα, τραγουδούσαν
Ντινγκ – Ντονγκ, ξόφλησε η υπουργός θα πούμε εμείς.
Όλγα Στέφου
Πηγή: Η Εποχή
