Ο Μάριο Ντράγκι, ως άλλος Λουδοβίκος 15ος, εμφανίστηκε στη συνεδρίαση της 20ης Ιούλη, να ζητήσει και πάλι ψήφο εμπιστοσύνης από τα κόμματα της ιταλικής Γερουσίας, λέγοντας «Είμαι εδώ, γιατί οι Ιταλοί μου το ζήτησαν». Υπήρξαν, όντως, Ιταλοί που του το ζήτησαν, με συλλογή υπογραφών από δημάρχους, συνδικαλιστές, απλούς πολίτες, καθώς και με κάποιες συγκεντρώσεις, σε ένα θέαμα στα όρια της γελοιότητας και σε μια προσπάθεια αποφυγής της άσκησης της δημοκρατίας, παρακαλώντας τον «ισχυρό άνδρα», μη εκλεγμένο πρωθυπουργό, αλλά αγαπημένο των τραπεζών και του Συνδέσμου Βιομηχάνων, να παραμείνει και να συνεχίσει την πολιτική του. Μια νεο-συντηρητική πολιτική, που άφησε το ζήτημα του κατώτατου μισθού να κείτεται μέσα στο συρτάρι, που μείωσε τις πιθανότητες των φτωχών να λάβουν το επίδομα του Εισοδήματος του Πολίτη, σημαία του Κινήματος 5 Αστέρων, που αναδιάρθρωσε τους συντελεστές του φόρου φυσικών προσώπων, σε μια φορολογική μεταρρύθμιση, απόλυτα αμφισβητήσιμη από τα συνδικάτα, που τιμώρησε το 85% των εργαζομένων με εισόδημα κάτω των 40.000 ευρώ, δίνοντας περισσότερα σε όποιον έχει πολλά και λιγότερα σε όποιον έχει λίγα. Αλλά ούτε η προστασία του περιβάλλοντος ήταν ανάμεσα στις προτεραιότητες της κυβέρνησης. Μια από τις αφορμές για τους 5 Αστέρες για να μην ψηφίσουν την εμπιστοσύνη για το πακέτο βοήθειας στις προηγούμενες ψηφοφορίες σε Γερουσία και Βουλή ήταν ότι περιείχε την εγκατάσταση αποτεφρωτήρα απορριμμάτων στη Ρώμη.
Όμως, το κυριότερο σημείο διαφωνίας ήταν η επιμονή ευθυγράμμισης με την πολιτική του ΝΑΤΟ και η συνέχιση αποστολής όπλων στην Ουκρανία, σχετικά με την οποία ο Ντράγκι είναι ανυποχώρητος.
Η κατάρρευση των 5 Αστέρων
Το Κίνημα 5 Αστέρων, στο οποίο όλα τα υπόλοιπα κόμματα ρίχνουν το ανάθεμα για τη δημιουργία της κυβερνητικής κρίσης, αποφάσισε να αυτοκτονήσει, κατ’ αρχάς συμμετέχοντας σε μια κυβέρνηση που σχηματίστηκε ακριβώς για να μην εφαρμόσει το πρόγραμμά του. Αναγκάστηκε να ψηφίσει νόμους που δυσαρέστησαν τους ψηφοφόρους του, συμπεριλαμβανομένης της στήριξης του πολέμου, και όταν αποφάσισε να θέσει ένα τέλος στην ταπείνωσή του και να εξεγερθεί, είχε χάσει πλέον την αξιοπιστία του. Ο επικεφαλής του Κινήματος Τζουζέπε Κόντε όταν, αργά πια, θέλησε να αντιδράσει, συνάντησε και τη δυσαρέσκεια πολλών γερουσιαστών και βουλευτών του οι οποίοι, όπως ο υπουργός Εξωτερικών Λουίτζι ντι Μάιο, δεν ήταν εύκολο να ξεκολλήσουν από την καρέκλα τους, γιατί ίσως να μην την ξαναβρούν στις επόμενες εκλογές και, επομένως, προτίμησαν να συνεχίσουν την καριέρα τους σε άλλους σχηματισμούς.
Έτσι, οι 5 Αστέρες τιμωρήθηκαν γιατί θέλησαν, έστω και εκ των υστέρων, να ασκήσουν μια από τις σημαντικότερες λειτουργίες κάθε κοινοβουλίου: την αντιπολίτευση.
Περιφρόνηση ή απόσυρση;
Είναι άξιο απορίας ότι ο πρωθυπουργός θέλησε να παραιτηθεί έπειτα από την υπερψήφιση της εμπιστοσύνης, μόνο επειδή το Κίνημα 5 Αστέρων επέλεξε να απουσιάσει. Ο πρόεδρος Ματαρέλα, όμως, δεν αποδέχτηκε την παραίτηση και απαίτησε από τον Ντράγκι να ζητήσει εκ νέου ψήφο εμπιστοσύνης στα δύο σώματα του Κοινοβουλίου.
Θα περίμενε κανείς ότι στην επόμενη ομιλία του στη Γερουσία, ο Μάριο Ντράγκι θα προσπαθούσε να φανεί περισσότερο συμβιβαστικός. Δεν συνέβη αυτό. Στην αφ υψηλού ομιλία του, δυστυχώς, απέδειξε για άλλη μια φορά την περιφρόνησή του για τους δημοκρατικούς θεσμούς. Η Ιταλία είναι κοινοβουλευτική δημοκρατία, αλλά προφανώς ο πρωθυπουργός δεν το κατανόησε αυτό. Μάλλον θεώρησε ότι εκείνος έπρεπε να δώσει ψήφο εμπιστοσύνης στο Κοινοβούλιο και όχι το Κοινοβούλιο σε αυτόν.
Υπάρχουν πάντως και αναλυτές που ισχυρίζονται ότι ο Μάριο Ντράγκι, προβλέποντας ένα εξαιρετικά δύσκολο φθινόπωρο, εξαιτίας της ακρίβειας, της ενεργειακής φτώχειας και του πληθωρισμού, αποφάσισε να αποσυρθεί πριν αρχίσουν οι διαδηλώσεις εναντίον του.
Η συνεδρίαση της Γερουσίας
Στις συζητήσεις πριν από τη συνεδρίαση της Γερουσίας ο Σαλβίνι και ο Μπερλουσκόνι απαίτησαν, σε περίπτωση σχηματισμού νέας κυβερνητικής πλειοψηφίας, να μη συμμετέχουν οι 5 Αστέρες, αποδεικνύοντας ότι η πονηρή δεξιά ξέρει πολύ καλά να συσπειρώνεται όταν είναι ανάγκη. Έτσι, κατά την ψηφοφορία στη Γερουσία η Λέγκα και η Forza Italia απείχαν, όπως και το Κίνημα 5 Αστέρων. Η ψήφος εμπιστοσύνης δόθηκε με 95 ψήφους υπέρ και 38 κατά, με το Δημοκρατικό Κόμμα και τους Ελεύθερους και Ίσους, φυσικά, να υπερψηφίζουν.
Η Μαρία Στέλλα Τζελμίνι, η πρώην υπουργός καταστροφέας της παιδείας στην Ιταλία, νυν υπουργός περιφερειών και αυτόνομων περιοχών, εγκατέλειψε τη Forza Italia, διαφωνώντας με την επιλογή της μη υπερψήφισης της εμπιστοσύνης. Θα περιμένουμε να δούμε σε ποιο άλλο κόμμα θα συνεχίσει τη λαμπρή καριέρα της.
Ο Τζουζέπε Κόντε δήλωσε: «Γίναμε στόχος μιας πολιτικής επίθεσης, μας έβγαλαν έξω από την πόρτα, δεν υπήρχαν οι συνθήκες για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε μια ειλικρινή συνεργασία».
«Αυτή την ημέρα τρέλας το Κοινοβούλιο αποφασίζει να είναι ενάντια στην Ιταλία», (όπου Ιταλία=Μάριο Ντράγκι) λέει ο γραμματέας του Δημοκρατικού Κόμματος, Ενρίκο Λέτα, μιλώντας για «πολιτικές δυνάμεις που φρόντισαν πρώτα για τα δικά τους συμφέροντα». Τι μεγάλη υποκρισία για το κόμμα που ψηφίζεται εδώ και πολλά χρόνια από το πλουσιότερο κομμάτι της κοινωνίας, που δεν έχει πρόγραμμα για τους πιο ευάλωτους και που θα αρχίσει με την προοπτική των εκλογών (μάλλον στις 2 Οκτωβρίου) να προβάλει τον μπαμπούλα του φασισμού που το ίδιο, μαζί με τα υπόλοιπα κόμματα που συμμετείχαν στην κυβέρνηση γιγάντωσαν με τον εκφυλισμό της πολιτικής στον οποίο συνέβαλαν! Ο μπαμπούλας εδώ είναι θηλυκός και ονομάζεται Τζόρτζια Μελόνι. Τρίβει τα χέρια της από χαρά για την επιτυχία που βλέπει να έρχεται.
Έστω μια αρχή
Ενώ γράφονται αυτές οι γραμμές, στα ιταλικά mainstream ΜΜΕ παίζεται το τελευταίο (
επεισόδιο του σίριαλ «Και οι κεντρικοί τραπεζίτες έχουν καρδιά», δηλαδή ο Μάριο Ντράγκι βαίνει προς παραίτηση.
Οι επισφαλώς εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι φτωχοί συνταξιούχοι δεν θα σωθούν από τις κυβερνήσεις των τραπεζιτών και από το Δημοκρατικό Κόμμα, σε μια χώρα όπου 6 συνδικαλιστές των Επιτροπών Βάσης των φορτοεκφορτωτών συλλαμβάνονται με την κατηγορία της συμμετοχής σε εγκληματική οργάνωση, αντίσταση κατά της αρχής κλπ, επειδή τόλμησαν να οδηγήσουν τους συναδέλφους τους σε απεργία.
Ούτε όμως από μια συμμαχία των αριστερών δυνάμεων, τουλάχιστον όχι τώρα, παρόλο που δύο νέες αριστερές προτάσεις είναι στα σκαριά. Η «Λαϊκή Ενότητα», με τον πρώην δήμαρχο της Νάπολης Λουίτζι Ντε Ματζίστρις, με την Εξουσία στο Λαό και με την Κομμουνιστική Επανίδρυση και η συμμαχία Ιταλικής Αριστεράς και Πράσινης Ευρώπης.
Ας είναι έστω μια αρχή.
Τόνια Τσίτσοβιτς
