Σε μια πρώτη τους προσέγγιση πολλοί θεώρησαν ότι το «μεταρρυθμιστικό μένος» της κυβέρνησης της Ν.Δ., το οποίο εκδηλώθηκε από τις πρώτες κιόλας εβδομάδες της διακυβέρνηση, απέβλεπε σε δυο κεντρικούς στόχους:
Ο πρώτος περιελάμβανε την «εκκαθάριση του εδάφους» από τα θεσμικά – νομικά «εμπόδια» ώστε να προωθηθούν οι ιδιωτικοποιήσεις των θεσμών του κοινωνικού κράτους και της δημόσιας περιουσίας, προκειμένου να επελάσουν ανεμπόδιστα τα συστημικά – διαπλεκόμενα συμφέροντα, τα οποία άλλωστε χειραγωγούν την κυβέρνηση της Ν.Δ..
Ο δεύτερος στόχος απέβλεπε στην κατεδάφιση κάθε θεσμικού ερείσματος που προώθησε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ώστε να εξαλειφθεί από τη συνείδηση και τη μνήμη των πολιτών κάθε αξιακό – ιδεολογικό «αποτύπωμα» που συνδεόταν με την αριστερή-προοδευτική στρατηγική.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι «συνοδοιπόροι» έπρεπε να τεθούν σε απαγόρευση, σ’ ένα οιονεί πολιτικό, κοινωνικό και ιδεολογικό περιθώριο.
Όμως στη συνέχεια οι στόχοι που έθεσε εξαρχής το κυβερνητικό καθεστώς αποδείχθηκαν ανεπαρκείς… Γι’ αυτό κι η νεοφιλελεύθερη – αυταρχική επέλαση επεκτείνεται τώρα σε ευρύτερο χρονικό ορίζοντα και περιλαμβάνει όχι μόνο ολόκληρη τη μεταπολιτευτική περίοδο αλλά και τη δεκαετία του 1960…
Το μεταπολιτευτικό συμβόλαιο ακυρώνεται συστηματικά: εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα, δημοκρατικοί θεσμοί που αποτέλεσαν τα «αγκυροβόλια» της κοινωνίας για δεκαετίες (Δημόσια Υγεία, ελεύθερη πρόσβαση στη δωρεάν Δημόσια Εκπαίδευση, Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, αξιοκρατικές προσλήψεις στο Δημόσιο μέσω του ΑΣΕΠ, ελεύθερη κριτική σκέψη και πλουραλιστική πληροφόρηση) όλα αυτά καταργούνται ή αλλοιώνονται ριζικά ώστε να υπηρετήσουν συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες φίλα προσκείμενες στο κυβερνητικό καθεστώς.
Το τέλος της μεταπολίτευσης αλλά κυρίως η κατάργηση και απαξίωση των κοινωνικών και δημοκρατικών της θεμελίων αποτελεί για το σημερινό αυταρχικό καθεστώς αναγκαίο ιστορικό όρο για να επιβληθεί βιαίως το «συμβόλαιο» του νεοφιλελεύθερου καθεστώτος και των συμφερόντων που αυτό εκπροσωπεί. Γι’ αυτό και οι νόμοι που προωθούνται και ψηφίζονται σήμερα στη Βουλή από την κυβερνητική πλειοψηφία αποτελούν τους επάλληλους κρίκους μιας αυταρχικής αλυσίδας μέσω της οποίας η κοινωνία θα χειραγωγηθεί και οι πολίτες θα μεταβληθούν σε ανδράποδα…
Η ακύρωση του μεταπολιτευτικού συμβολαίου
Σήμερα ζούμε τη 2η φάση της επίθεσης του καθεστώτος κατά των κατακτήσεων της μεταπολιτευτικής περιόδου.
Το «τέλος της μεταπολίτευσης» το εξήγγειλε επισήμως ο Γ. Παπανδρέου στο Καστελόριζο, όταν η χώρα ετέθη υπό το καθεστώς της πατρωνίας. Η διαδικασία αυτή επισημοποιήθηκε θεσμικά με τον διορισμό του εκπροσώπου των Τραπεζών και των δανειστών Λ. Παπαδήμου στη θέση του πρωθυπουργού… ενώ στη συνέχεια ομογενοποιήθηκε και οργανικοποιήθηκε σε ένα μεγάλο βαθμό ο παραδοσιακός δικομματισμός μέσα από την κυβερνητική σύμπραξη Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ.
‘Ετσι από το παραδοσιακό κομματικό δίπολο προέκυψε ένα ενιαίο καθεστωτικό – συστημικό μέτωπο το οποίο ενσωμάτωσε και εξέφρασε πλήρως τους σημιτικούς – νεοφιλελεύθερους εκσυγχρονιστές του ακραίου κέντρου, τους νεοφιλελεύθερους ταλιμπάν (που επιβιώνουν με ιδεολογικά δάνεια από το εξωτερικό) και τους ακροδεξιούς – φασίζοντες πυρήνες που αναδείχθηκαν από την κρίση και κατέχουν σήμερα δεσπόζουσες θέσεις στα κυβερνητικά –καθεστωτικά επιτελεία.
Αντίπαλος του φαιομέλανος αυτού καθεστωτικού μετώπου δεν είναι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία και η μεγάλη κοινωνική – ταξική πλειοψηφία. Εχθρός και αντίπαλός της είναι η ίδια η δημοκρατική πορεία και οι αγώνες των εργαζομένων καθ΄ όλη τη μετεμφυλιακή και μεταπολιτευτική περίοδο. Το καθεστώς αυτό εχθρεύεται και μισεί την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση του 1963 (Γ. Παπανδρέου – Ε. Παπανούτσος – Λ. Ακρίτας) και τη «Χαμένη Άνοιξη» της δεκαετίας του ’60. Μισεί το Πολυτεχνείο και τους μεγάλους αγώνες της πρώτης μεταπολιτευτικής περιόδου, όπως και τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις (ΕΣΥ, Παιδεία, Εργασία, Κοινωνικά δικαιώματα, ισότητα, αναγνώριση Εθνικής Αντίστασης) της δεκαετίας του ’80. Ακόμη και η λαϊκή – κοινωνική δεξιά για το στυγνό νεοφιλελεύθερο καθεστώς αποτελεί «βαρίδι» που θα πρέπει να σκεπαστεί από τη λήθη.
Νεοφιλελεύθερη αυταρχική μεταδημοκρατία
Το κυβερνητικό καθεστώς συνυπογράφει τώρα το δικό του «Συμβόλαιο» με τα στυγνά μεταπρατικά- ολιγαρχικά συμφέροντα μέσα από το οποίο επιδιώκει να διαμορφώσει ένα σύστημα μετα-Δημοκρατίας που ακυρώνει στην πράξη τη λαϊκή βούληση και τη λαϊκή κυριαρχία. Ένα ολοκληρωτικού τύπου σύστημα όπου οι κοινωνικές τάξεις, οι κοινωνικές ομάδες και οι φορείς τους, τα εργασιακά και κοινωνικά Υποκείμενα διαλύονται σε απομονωμένα άτομα – ιδιώτες που βρίσκονται ανυπεράσπιστοι απέναντι σε ένα αυταρχικό-εξουσιαστικό καθεστώς.
Όμως αυτό το αντιδραστικό – αυταρχικό κι σκληρά ταξικό «συμβόλαιο» προδιαγράφει ένα ζοφερό μέλλον για το μεγαλύτερο μέρος του λαού, αφού περιλαμβάνει το σύνολο των δημοκρατικών προοδευτικών και αριστερών πολιτών πέρα και πάνω από πολιτικές, κομματικές και ιδεολογικές προτιμήσεις.
Η Ελλάδα, ο λαός της, η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία δεν πρόκειται να επιτρέψουν να γυρίσει η χώρα πολλές δεκαετίες πίσω. Η ιστορία, οι αγώνες και οι κατακτήσεις ενός λαού ούτε διαγράφονται ούτε καταργούνται.
Γι’ αυτό και το «μαύρο συμβόλαιο» που προωθεί το καθεστωτικό μέτωπο των οικονομικο-πολιτικών συμφερόντων θα καταρρακωθεί, θα ακυρωθεί στην πράξη από τη συλλογική και ατομική αντίδραση και αντίσταση. Η Δημοκρατία η Ελευθερία, η Λαϊκή Κυριαρχία, η κοινωνική δικαιοσύνη, οι ανθρωπιστικές και κοινωνικές αξίες, η αξιοπρέπεια και ο αυτοσεβασμός του κάθε πολίτη θα ακυρώσουν τα «μαύρα συμβόλαια» και θα στείλουν τους εμπνευστές τους εκεί που τους αξίζει.
O Μενέλαος Γκίβαλος είναι Καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης ΕΚΠΑ, Μέλος του Π.Σ. της ΚΕΑ του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία
Πηγή: Eretikos
