Η περίπτωση της Μαρίας Κάλλας είναι μοναδική, τόσο από τη σκοπιά του θρύλου όσο και από την αντίστοιχη της ακαδημαϊκής έρευνας στην ιστορία της όπερας και της μουσικής. Ωστόσο, για να «κατοικηθεί» το πρόσωπο Μαρία Κάλλας, επί σκηνής, απαιτούνται πολλά περισσότερα από τη μελέτη στο έργο και την προσωπικότητά της. Η ηθοποιός που κλήθηκε να ενσαρκώσει την ιδιαίτερη ντίβα της μουσικής και άνθρωπο Μαρία Κάλλας, με βάση το κείμενο του Terrence McNally σε μετάφραση του Στρατή Πασχάλη, στην ουσία τόλμησε να δει την προσωπικότητά της ποιοτικά, μέσα από ένα πολυχρωματικό πλαίσιο αλλά και να επιμείνει σε κάποια γνωρίσματα που της προσδίδουν στiλ και γοητεία, όπως είναι η εμμονή στη λεπτομέρεια και το έντονο βλέμμα.
Η Μαρία Ναυπλιώτου, την οποία ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος σκηνοθέτησε στο μέτρο του τέλειου και του δυνατού, στο Θέατρο Παλλάς της Αθήνας, δημιούργησε ξανά από την αρχή την αγαπημένη μας υψίφωνο, με τέτοιο τρόπο ώστε να μας θυμίσει ότι η Κάλλας ανήκει όχι μόνο στο Πανελλήνιο αλλά στην τέχνη και στην ανθρωπότητα δικαιωματικά. Η ερμηνεία της Ναυπλιώτου δεν ήταν μια εξαιρετική προσέγγιση μόνο. Ήταν αυτό που χρειαζόταν για ένα ίνδαλμα, μια οικειοποιημένη άρτια ενσάρκωση του υπέροχου. Παρορμητική, επαγγελματίας, αυστηρή, επιμελώς ευαίσθητη με πανοπλία προς τους συνεργάτες της, παιχνιδιάρα, μετέωρη μεταξύ οράματος και ύλης-πραγματικότητας, όλα αυτά η Μαρία Ναυπλιώτου τα απέδωσε καλλιτεχνικά, ώστε να νιώθουμε τυχεροί που φιλοξενηθήκαμε σε αυτήν τη διασταύρωση τέχνης και ζωής.
Βλέποντας την παράσταση, διαπίστωσα ότι η αναγωγή του κειμένου στα ελληνικά είχε επιτυχία, ώστε να προφέρεται με σωματική συμμετοχή και τις απαιτούμενες παύσεις ιδωμένες ως δημιουργικές αναπλάσεις από τις σαρκαστικές παρατηρήσεις και τις στιγμές ειρωνείας. Αν έπρεπε να βρούμε ένα σλόγκαν για την Μαρία Κάλλας, έχοντας δει το Μάστερκλας, αυτό θα ήταν ότι ένα κακό παίξιμο είναι ο θάνατος ενός καλού οράματος. Η Κάλλας αναμετριόταν με το υψηλό, το αέρινο, το τέλειο της φύσης και δεν δίσταζε να καταπιέζει και να οριοθετεί τον εαυτό της στις προσταγές της τέχνης. Ώστε, εν τέλει, αυτή η τέχνη προκύπτει ως η μεγάλη Μητέρα, ο κύκλος που αγκαλιάζει ολόκληρο τον άνθρωπο, εξυγιαίνοντας τα ελαττώματά του και επιστρέφοντάς τα ως προαπαιτούμενα δημιουργίας και επίτευξης του σκοπού του.
Η σκηνοθεσία του Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου εμφάνισε ένα καθαρό κείμενο, μια ταγμένη ηθοποιό στην τέχνη της και ανέδειξε και τους συμπληρωματικούς ρόλους της Εύας Γαλογαύρου, Λητούς Μεσσήνη, Πέτρου Μπούρα και Γιώργου Φλωράτου. Νομίζω ότι αυτός ο ρόλος θα ακολουθεί την Μαρία Ναυπλιώτου, καθώς ξεκλείδωσε την «άλλη» Μαρία από ντίβα σε αυθεντική όαση για τα ιδανικά της ζωής.
Πηγή: Η Εποχή
