Η πρωτοβουλία του ΚΚΕ για την ανάδειξη της γενοκτονίας στη Γάζα μέσω του συντονισμού κοινοβουλευτικών κομμάτων έχει πολιτική σημασία και είναι σημαντική ουσιαστικά και συμβολικά.
Προφανώς ο καθένας μπορεί να έχει διαφωνίες με τα κόμματα που τη στηρίζουν σε πολλά και διαφορετικά επίπεδα. Το ζήτημα είναι όμως τόσο ουσιώδες και υπαρξιακό, που οι διαφωνίες μπαίνουν σε δεύτερη πλάνο.
Εδώ και μήνες παρακολουθούμε ζωντανά εγκλήματα πολέμου στο όνομα της αυτοάμυνας από την κυβέρνηση του Ισραήλ.
Εδώ και μήνες παρακολουθούμε τη διεθνή κοινότητα να σιωπά και να μην μιλά για την παραβίαση του διεθνούς δικαίου και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Εδώ και μήνες παρακολουθούμε την εργαλειοποίηση του αντισημιτισμού ως απάντηση σε κάθε προσπάθεια κριτικής στην κυβέρνηση του Ισραήλ.
Εδώ και μήνες παρακολουθούμε το ξήλωμα της διεθνούς έννομης τάξης, την οποία η ανθρωπότητα δημιούργησε και έβαλε σε εφαρμογή μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, κατά τη διάρκεια του οποίου οι Εβραίοι συμπολίτες μας έπεσαν θύματα του στυγερότερου εγκλήματος στην ιστορίας της ανθρωπότητας.
Παρόλα αυτά το τελευταίο διάστημα υπάρχει μια διαφοροποίηση στη στάση της διεθνούς κοινότητας απέναντι στο έγκλημα που συντελείται στη Γάζα. Είναι αρκετή; Φυσικά όχι. Είναι όμως κάτι που θα πρέπει να ληφθεί υπόψη και να αποτελέσει αφορμή για αύξηση της πίεσης προς την κυβέρνηση του Ισραήλ, ώστε να σταματήσει.
Σε αυτό το πλαίσιο μοιάζει εντελώς ακατανόητη η επιλογή του ΠΑΣΟΚ να μην συνυπογράψει την επιστολή προς την ελληνική κυβέρνηση για το έγκλημα στη Γάζα. Είναι σαφές ότι το ΠΑΣΟΚ έχει αποφασίσει μια αυτόνομη πορεία, αλλά εδώ μιλάμε για κάτι που υπερβαίνει αυτή την πολιτική επιλογή, μιλάμε για ένα έγκλημα ενάντια σε πανανθρώπινες αξίες.
Αν το ΠΑΣΟΚ θέλει να επενδύσει στην αυτόνομη πορεία, πρέπει να επιδεικνύει τη δυνατότητά του να ηγείται, ώστε να μπορεί να συμπαρασύρει και να κινητοποιεί περισσότερο κόσμο και όχι να κάθεται στην άκρη αναμασώντας το επιχείρημα της αυτονομίας. Παρόλα αυτά, θα πρέπει να αναγνωρίσουμε μια σημαντική αλλαγή στάσης απέναντι στα όσα εγκληματικά γίνονται στη Γάζα μάσα από συνέντευξη του Προέδρου του, ο οποίος μίλησε για εθνοκάθαρση και εκτοπισμό των Παλαιστίνιων. Παρόλα αυτά αυτονομία δε σημαίνει μοναξιά.
Σε μια αντίστοιχη λογική μοιάζει επίσης ακατανόητη η στάση της ελληνικής κυβέρνησης να μην ταχθεί με την πλειοψηφία των κρατών της ΕΕ, στην αλλαγή στάσης. Και ναι, η στρατηγική συνεργασία με το Ισραήλ δεν είναι ικανοποιητική δικαιολογία. Στρατηγική δεν σημαίνει “ο σκοπός αγιάζει τα μέσα” και “ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου”.
Αυτές οι προσεγγίσεις έχουν βραχυχρόνιες προοπτικές, ειδικά σε μια περιοχή όπως τη δική μας, όπου οι γεωστρατηγικές και γεωπολιτικές συνθήκες αλλάζουν ταχύτατα.
Η Ελλάδα μοιάζει παγιδευμένη σε αυτή τη συνεργασία και η στρατηγική είναι πλέον θολή. Η στάση της Ισπανικής κυβέρνησης και του πρωθυπουργού Πέντρο Σάντσεθ προσφέρουν μια εναλλακτική προσέγγιση και στάση. Στρατηγική συνεργασία δε σημαίνει εγκατάλειψη θεμελιωδών αρχών.
