Το 2016 ήταν η χρονιά που το αδιανόητο σενάριο έγινε δυο φορές πραγματικότητα: την πρώτη με τη νίκη του Brexit στο δημοψήφισμα και τη δεύτερη με την εκλογή του Τραμπ.
Η στρατηγική αμηχανία τής εκτός Ε.Ε. Βρετανίας αλλά και η αδυναμία του Τραμπ να εκτονώσει με τη λαϊκιστική επικοινωνιακή πολιτική του την οργή και τον θυμό σχεδόν του μισού εκλογικού σώματος, που αισθάνεται ότι δεν αντιπροσωπεύεται στο πολιτικό σύστημα, τροφοδότησαν ψευδαισθήσεις ότι ο λαϊκισμός έχει κάνει τον κύκλο του.
Το 2017 ο Μακρόν έθεσε το δίλημμα ή εγώ ή η Λεπέν, αλλά ταυτόχρονα ενέταξε το στοίχημά του για μεταρρυθμίσεις με ταυτόχρονη περιφρούρηση της κοινωνικής συνοχής σε μια συνολική ευρωπαϊκή στρατηγική την οποία ανέπτυξε στις ομιλίες του στην Πνύκα και τη Σορβόννη τον Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς.
Πέντε χρόνια μετά, ο Μακρόν θέτει ξανά το ίδιο δίλημμα από πιο αδύναμη θέση.
Το ευρωπαϊκό όραμά του έμεινε μετέωρο καθώς η γερμανική πλευρά δεν μπήκε καν στον κόπο να ανοίξει διάλογο και έτσι οι μεταρρυθμίσεις και διαρθρωτικές αλλαγές πρόβαλαν ως σκληρή περικοπή κεκτημένων.
Από τον Νοέμβριο του 2018 αντιμετωπίζει την εξεγερσιακή διαμαρτυρία των «κίτρινων γιλέκων» με σκληρή καταστολή, χωρίς μείζονος κλίμακας διορθωτικές κινήσεις που θα εκτόνωναν τη συσσωρευμένη αγανάκτηση της κοινωνίας.
Μετά, ήρθε η πανδημία και πριν αυτή ολοκληρώσει τον κύκλο της ήρθε ο πόλεμος στην Ουκρανία με όλες τις παρενέργειες για την Ε.Ε., από το νέο προσφυγικό κύμα μέχρι την ενεργειακή και την επισιτιστική κρίση.
Με δυο λόγια, υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις για μια ψήφο διαμαρτυρίας και αποδοκιμασίας, για ένα εκλογικό μήνυμα συνολικής αποδοκιμασίας μιας κυβερνητικής διαχείρισης που όποιος και να την ασκεί αντιμετωπίζει τον παρεμβατικό ρόλο του κράτους στη Γαλλία ως παραφωνία από τους κανόνες του παιχνιδιού της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και της παγκοσμιοποίησης.
Ο Μακρόν διεκδικεί σήμερα τη δεύτερη θητεία του υπό πολύ πιο δυσμενείς σε σχέση με το 2017 συνθήκες. Τότε οι ψηφοφόροι είδαν τον Μακρόν ως μια επιλογή που θα τους επέτρεπε να αποδοκιμάσουν τα κόμματα εξουσίας, χωρίς να αναγκαστούν να φέρουν τη λαϊκιστική Ακροδεξιά στη διακυβέρνηση της χώρας.
Με τα παραπάνω δεδομένα, αθροιστικά, μια νίκη του Μακρόν στον δεύτερο γύρο θα έχει όλα τα στοιχεία της έκπληξης και της ανατροπής.
Γιώργος Καπόπουλος
