Macro

Λαοκρατία Λάκκα: Μάθαμε να αγωνιζόμαστε κοντά σου

Όταν μου έγραψε η Μαργαρίτα ότι έρχεται το τέλος, ήρθε στον νου μου το έργο του « Ήλιος και χρόνος». Και όπως λέει ο ίδιος, «όταν σταματήσει ο χρόνος το κελί μου γεμίζει μήνες»… Ο δικός μου χρόνος σταμάτησε και γέμισε με μνήμες χρόνων, συμπυκνωμένων στιγμών από μια ολόκληρη ζωή με την οικογένεια Θεοδωράκη. Όλες αυτές οι μνήμες συγκεντρώθηκαν σε μια στιγμή, εικόνες ευτυχισμένες και εικόνες αγώνων

Αποχαιρετισμός στον μεγάλο και αιώνιο φίλο μου Μίκη που αποκοιμήθηκε αφού λογάριασε τον αέρα, καθάρισε τον ουρανό και έπλυνε τον άνεμο.

Τον πήρε η κίτρινη ομίχλη που τρίβει την ράχη της στα παραθυρόφυλλα…

Έζησα κοντά στην οικογένειά του και κοντά σε αυτόν πάνω από εξήντα χρόνια. Όταν μου έγραψε η Μαργαρίτα προχθές ότι έρχεται το τέλος, ήρθε στον νου μου το έργο του « Ήλιος και χρόνος». Και όπως λέει ο ίδιος, «όταν σταματήσει ο χρόνος το κελί μου γεμίζει μήνες»… ο δικός μου χρόνος σταμάτησε και γέμισε με μνήμες χρόνων, συμπυκνωμένων στιγμών από μια ολόκληρη ζωή με την οικογένεια Θεοδωράκη. Όλες αυτές οι μνήμες συγκεντρώθηκαν σε μια στιγμή, εικόνες ευτυχισμένες και εικόνες αγώνων… Εικόνες από τον Μίκη να κατεβαίνει κάτωχρος από το τρένο στον σταθμό Λαρίσης, συνοδεύοντας τον Λαμπράκη, εικόνες του στο μικρό εκκλησάκι με το σώμα του Πέτρουλα, που θέλαν να τον κηδέψουν κρυφά, απέναντι σε δεκάδες αστυνομικούς.

Εικόνες του Μίκη από το Λονδίνο στο σπίτι του Γιώργου Κατηφόρη αμέσως μόλις είχε βγει στο εξωτερικό, και που με συμβούλευσε να δουλέψω στο Παρίσι. Χιλιάδες εικόνες του Μίκη στη Γαλλία την περίοδο της Δικτατορίας, από τις συναυλίες, τις συζητήσεις μας βράδια ολόκληρα, και από τη Μυρτώ να μας μαγειρεύει στα ξενύχτια μας. Εικόνες από το στούντιό του στην οδό Πολυβό, όταν έγραφε το “Κάντο Χενεράλ”, με τον Νερούντα παρόντα να χορεύει ευτυχισμένος που στη Χιλή είχε κερδίσει ο Αλιέντε.
Φτάνουν ακόμη στη μύτη μου οι μυρωδιές από τη μαγειρική της Μυρτούς τα βραδιά, στο γεμάτο κόσμο σπίτι του στο βουλεβάρτο Σαν Μισέλ. Και οι εικόνες από την εξάωρη βόλτα μας με το αυτοκίνητο του Στέλιου Αναστασιάδη για να φτάσουμε στο Βραχάτι, όταν έπεσε η Δικτατορία, ενώ οι στρατιώτες τον παρακαλούσαν να κατεβάσει αυτός το πουλί της Χούντας. Δεν θα ξεχάσω τη σουρεαλιστική του συζήτηση, ένα απόγευμα που τον επισκέφθηκα με τον σύντροφό μου Γιώργο. Μας μιλούσε για τις μάχες στου Μακρυγιάννη, στο μπαλκόνι του σπιτιού του. Μας έδειχνε τον δρόμο κάτω από το σπίτι, στον οποίο ανέβαιναν οι γυναίκες αντάρτισσες με τον νεκρό θεό Διόνυσο που τον είχαν σκοτώσει οι ταγματασφαλίτες, ενώ από την άλλη πλευρά ανέβαιναν εκείνοι αλαλάζοντας.

Δεν θα ξεχάσω το ταξίδι με τον Μίκη και με τον Μίμη Δεσποτίδη, τον αγαπημένο φίλο του Μίκη, στη Σουηδία και τη συνάντησή μας με τον πατέρα μου, τον σύντροφο Μπάμπη Καλατζή και την ομάδα των Ελλήνων προσφύγων. Αλλά και το άλλο ταξίδι μου με το αυτοκίνητό του και τον Μιχάλη Κακογιάννη για το Λονδίνο, για μια συναυλία του με το “Πνευματικό εμβατήριο”.

Πόσα δεν έμαθα κοντά του, πόσα βιβλία με ποίηση δεν μου χάρισε, σε πόσες γιορτές γενεθλίων του δεν συμμετείχα…

Μίκη μας αγαπημένε, δεν θα ξεχάσω το χιούμορ σου, όταν κάποτε μου είπες να γραφτώ στη λίστα για το ταξίδι στα Χανιά. Δεν είχα καταλάβει τι εννοούσες… Δεν θα ξεχάσω την αφήγησή σου όταν επέστρεψες στο Παρίσι από την κηδεία του συνεργάτη σου Διδίλη. Μας είπες ότι «τον κουβέντιασες και ότι τον μάλωσες γιατί πέθανε βροχερή μέρα»… και μετά έκλαψες σαν μωρό παιδί. Δεν θα ξεχάσω τον πόνο σου για τον αδερφό σου Γιάννη, όταν η Μυρτώ μού ζήτησε να έρθω να σε δω στο Βραχάτι. Ώρες ολόκληρες μου μιλούσες για ’κείνον και για τον φίλο σου Μιχάλη Κατσαρό. Έτρεχες από ένα νοσοκομείο στο άλλο.

Πώς να μην σκέφτομαι τώρα τη Μυρτώ που την έβλεπα κάποιες Δευτέρες και με ξαναγύριζε στις παλιές εποχές… τη Μαργαρίτα μου και τον Γιώργο και όλα τα εγγόνια…

Είσαι για πάντα στην ψυχή μας, γενναίος, ποιητικός, πιστός φίλος και μας εμπνέεις με τα οράματά σου. Μάθαμε να αγωνιζόμαστε κοντά σου… Δεν λέω αντίο γιατί είσαι μαζί μας.

Η Λαοκρατία Λάκκα είναι βιολόγος και συγγραφέας

Πηγή: Η Αυγή