Στις 6 Φεβρουαρίου του 1934, ακροδεξιές ένοπλες ομάδες παλαιών πολεμιστών επιχείρησαν να καταλάβουν το κτίριο της Βουλής στο Παρίσι ως πρώτο βήμα μιας πραξικοπηματικής κατάληψης της εξουσίας.
Δύο χρόνια αργότερα, την άνοιξη του 1936, θριάμβευε το Λαϊκό Μέτωπο Σοσιαλιστών, Κομμουνιστών και Ριζοσπαστών και σχηματιζόταν κυβέρνηση της Αριστεράς από τον Μπλουμ.
Ετερόκλητη και με τα κόμματα που τη συγκροτούν σε σταθερή ανταγωνιστική σχέση, η Αριστερά στη Γαλλία διαγράφει στην πορεία του χρόνου μια πορεία εκκρεμούς ανάμεσα στη συσπείρωση και στον κατακερματισμό.
Σήμερα, ο Μελανσόν, που απεδείχθη ότι ήταν η αστάθμητη μεταβλητή των προεδρικών εκλογών, διεκδικεί την κοινοβουλευτική αυτοδύναμη πλειοψηφία στις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου ως πόλος συσπείρωσης όλων των ιστορικών και σύγχρονων συνιστωσών της Αριστεράς, χωρίς να είναι υποχρεωμένος να τηρεί τις λεπτές ισορροπίες ανάμεσα στις κομματικές ηγεσίες, όπως ο Μπλουμ και ο Μιτεράν.
Ακόμη και αν δεν κατορθώσει να πετύχει την αυτοδυναμία, ο Μελανσόν έχει ήδη ανατρέψει το πολιτικό τοπίο της Γαλλίας καθώς βρέθηκε σε απόσταση αναπνοής από τη Λεπέν, μια απόσταση που του στέρησε τη συμμετοχή του στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών.
Το διπολικό σχήμα Δημοκρατικό Τόξο-Ακροδεξιά, που ήταν η συνταγή Μακρόν για την εκλογή του το 2017 και την επανεκλογή του το 2022, ακυρώθηκε από τη διαμόρφωση του τρίτου πόλου της Αριστεράς με πυρήνα την Ανυπότακτη Γαλλία του Μελανσόν.
Το φάντασμα του Λαϊκού Μετώπου στοίχειωνε μεταπολεμικά την Αριστερά στη Γαλλία, ακόμη και στις χειρότερες στιγμές της αντιπαράθεσης Κομμουνιστών και Σοσιαλιστών.
Ετσι, τον Σεπτέμβριο του 1972, Σοσιαλιστές και Κομμουνιστές και οι Ριζοσπάστες της Αριστεράς υπέγραψαν το Κοινό Πρόγραμμα Διακυβέρνησης το οποίο δημιούργησε το ρεύμα που έφερε στην εξουσία τον Μιτεράν την άνοιξη του 1981.
Αν σήμερα στη Γαλλία αναγεννιέται η Αριστερά, δεν πρόκειται για νοσταλγία του παρελθόντος, ούτε για εθνική περιχαράκωση ενός αριστερού λαϊκισμού.
Πολύ απλά, σήμερα, στη σκιά μιας σκληρής δεκαπενταετίας που άρχισε με την κρίση της ευρωζώνης και κορυφώθηκε με την πανδημία και την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, η αποκατάσταση της κοινωνικής συνοχής προβάλλει ως ο μόνος ρεαλισμός χωρίς τον οποίο δεν μπορεί να αποκατασταθεί η κοινωνική και πολιτική σταθερότητα.
Τηρουμένων των αναλογιών, μια ανατροπή μεγάλης κλίμακας στη Γαλλία δεν θα παραπέμπει μόνο στο Λαϊκό Μέτωπο, αλλά και στη νίκη του Ρούζβελτ και του New Deal στις ΗΠΑ το 1932.
Γιώργος Καπόπουλος
