Τελικά, τέλος.
Η πρόσφατη τροποποίηση του άρθρου 187 παρ. 6 Π.Κ. –χωρίς να τεθεί υπόψη της διαρκούς νομοπαρασκευαστικής επιτροπής και κυρίως χωρίς την απαραίτητη διαδικασία διαβούλευσης, σύμφωνα με την οποία, ακόμα και συναφή πλημμελήματα, π.χ. κατά της περιουσίας (μικροκλοπές) και της ιδιοκτησίας (φθορά ξένης ιδιοκτησίας) εφ’ όσον διαπράττονται από δύο τουλάχιστον άτομα (συμμορία), η ποινή τους (ακόμη και 3-4 μήνες φυλάκισης) δεν θα μετατρέπεται, ούτε θα αναστέλλεται ακόμα και μετά την άσκηση εφέσεως– είναι πια γεγονός.
Η σχετική πρωτοβουλία και η διαδικασία που ακολουθήθηκε δεν εκπλήσσει ούτε ως προς τον σκοπό που πρόκειται να εξυπηρετήσει (αφού φωτογραφίζει συγκεκριμένες ομάδες), ούτε ως προς τα αποτελέσματα που μπορεί να έχει.
Η ιστορικά ελεγχόμενη Δεξιά, παρά τις διαβεβαιώσεις κάποιων, δεν φαίνεται να μετέβαλε τις συνταγές δράσης της. Η μόνη διαφορά είναι ότι τώρα, αντί του παρακράτους παλιότερων εποχών, έχουμε συμμετοχή του κράτους –και όχι τον υπόκοσμο– την επίσημη κομματική αντιπροσώπευση και την κάλυψη του νυν πρωθυπουργού, δια του υπουργού Δικαιοσύνης, με ιδιότυπες νομικές σκέψεις έναντι του τότε.
Το ζήτημα βέβαια δεν κρίνεται συναισθηματικά, αλλά θεωρητικά και έχει σχέση με τον νομικό μας πολιτισμό, που είναι ιστορικά καχεκτικός για λόγους πολιτικών συγκυριών διαμορφωτικών της κοινωνικής, πολιτικής και ιδεολογικής σύστασης και των κατευθύνσεων του δικαστικού σώματος (μετεμφυλιακή περίοδος, αποστασία, δικτατορία).
Ειδικότερα: στη φάση που διανύουμε, αξίες όπως τα κοινωνικά δικαιώματα ή οι θεσμοί, διαμορφώνονται μέσω των ΜΜΕ, ενώ άλλοτε, δεκαετία ’90, επί κυβερνήσεως Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και επί προεδρίας ΑΠ. Βασιλείου Κόκκινου, μέσω fax. Έτσι αμβλύνονται οι συνειδήσεις και όλα γίνονται εύκολα.
Ήδη, από τα τέλη του 2020, η κυβέρνηση με μαεστρία προχωρά σε μεταρρυθμιστικές τομές που περιλαμβάνονται στην έκθεση Πισσαρίδη, έκθεση που αφορά την ελληνική Δικαιοσύνη και το διαχρονικό πρόβλημα της καθυστερήσεως απονομής της.
Φτάνουμε, λοιπόν, στο σημείο όπου, κατά την γνώμη μου, η κυβέρνηση –παρατηρώντας τη δυσφορία των πολιτών και την οργή του κόσμου για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει (ακρίβεια κλπ)– όχι τυχαία και στα μουλωχτά, περιλαμβάνει το συγκεκριμένο άρθρο στο νομοσχέδιο για την οπαδική βία. Το επίδικο άρθρο 187 παρ. 6 ΠΚ, που συγκεντρώνει όλα τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά του νεοφιλελευθερισμού, όπως η τιμωρία και η καταστολή, αφού επί της ουσίας, η όποια φωνή ή η όποια παραβατικότητα του κάθε «φτωχοδιάβολου», αντιμετωπίζεται με φυλάκιση.
Σύμφωνα, λοιπόν, με την αιτιολογική έκθεση του άρθρου 68 του σχεδίου νόμου και του άρθρου. 72 του Ν. 4908/2022: «Με την προτεινόμενη τροποποίηση στο δεύτερο εδάφιο της παρ. 3 του άρθρου 187 του Ποινικού Κώδικα προστίθεται στην τυποποίηση του εγκλήματος της συμμορίας, δηλαδή στη σύσταση οργάνωσης και συμφωνίας δύο τουλάχιστον προσώπων για την από κοινού τέλεση πλημμελημάτων, και των αδικημάτων που στρέφονται κατά της προσωπικής ελευθερίας, της ιδιοκτησίας ή της περιουσίας, όπως είναι η παράνομη κατακράτηση, η απειλή, η διατάραξη οικιακής ειρήνης, η φθορά ξένης ιδιοκτησίας, η εκβίαση, η απάτη, διότι τα συγκεκριμένα αδικήματα, όταν τελούνται με μορφή πολυπρόσωπη, δεδομένης της ιδιαίτερης ποινικής τους απαξίας και των ειδικών περιστάσεων υποδομής και οργανωμένης δράσης, εγκυμονούν σημαντικό κίνδυνο διασάλευσης της δημόσιας ασφάλειας και κοινωνικής ειρήνης.
Με την προτεινόμενη τροποποίηση προστίθεται παρ. 6 στο άρθρο 187 του ΠΚ, με το οποίο προβλέπεται η μη αναστολή κατ’ άρθρα 99 επ. ΠΚ και η μη μετατροπή της επιβληθείσας ποινής σε κοινωφελή εργασία στον δράστη που τελεί κάποια από τα αδικήματα, κακουργήματα ή πλημμελήματα του άρθρου 187 ΠΚ, αλλά και η μη χορήγηση ανασταλτικού αποτελέσματος επί τυχόν ασκηθείσης εφέσεως κατά της καταδικαστικής απόφασης, των ως άνω περιπτώσεων, λόγω της μείζονος ποινικής απαξίας των εν λόγω αδικημάτων, αλλά και της ανάγκης αποτροπής των δραστών από την τέλεση τέτοιων πράξεων».
Τι ακριβώς διαβάζουμε σε αυτή την διάταξη; Ότι συγκροτημένες ομάδες ανθρώπων (πχ συλλογικότητες) που μέχρι σήμερα καταδικάζονταν με πλημμεληματικές ποινές φυλάκισης και ανασταλτικό της ποινής τους στην έφεση (δηλαδή χωρίς να χρειάζεται να εκτίσουν την ποινή τους), πλέον θα οδηγούνται στα υπέροχα «σωφρονιστικά» καταστήματα της χώρας μας! (Τα οποία δεν μπορούν να υποδεχθούν ούτε τους χίλιους νέους κρατούμενους του τελευταίου εξαμήνου).
Για να γίνει κατανοητό, μιλάμε για αδικήματα όπως πχ η διατάραξη οικιακής ειρήνης (πχ η είσοδος σε γραφεία συμβολαιογράφων για τη διακοπή πλειστηριασμών), φθορά ξένης ιδιοκτησίας (πχ τα συνθήματα σε τοίχους κλπ), για τα οποία συνήθως επιβάλλονταν ποινές φυλάκισης 3–4 μηνών και φυσικά χωρίς να οδηγούνται οι άνθρωποι στην φυλακή μέχρι και την απόφαση επί της έφεσής τους, όπου είχαν δικαίωμα είτε να εκτίσουν την ποινή τους εξαγοράζοντάς την, είτε παρέχοντας κοινωφελή εργασία.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, έχει πλέον ξεπεράσει κάθε όριο! Πέρα από τη μετατροπή μιας ποινικής διάταξης σε καθαρά δικονομική, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, η πολιτική στόχευση σε οποιονδήποτε αντιστέκεται οργανωμένα στις ορέξεις των κυβερνώντων, μας οδηγούν σε σκοτεινές εποχές.
Είναι γνωστό ότι η σημερινή εποχή κινείται με κανόνες αγοράς, χωρίς να συνδέει το πολιτικό αίτημα με τη βιοτική ύπαρξη, αλλά ενσωματώνει τη δράση του καθενός στην ατομική εμπορευματική του αξία. Τα δικαιώματα που κατακτήθηκαν μέχρι σήμερα είναι σε μεγάλο μέρος αυτονόητα. Όλα προσαρμόζονται στο παιχνίδι της αγοράς και κάθε τι αντιμετωπίζεται με όρους επενδύσεως. Την αίσθηση αξιών και αγαθών την έχει χάσει προ πολλού η πολιτική ηγεσία.
Αντιθέτως, ο δημοκρατικός δικηγορικός κόσμος βράζει και απαιτεί την άμεση αντίδρασή μας! O νομικός κόσμος έχει ξεσηκωθεί, αποφάσισε αποχή στις δίκες που σχετίζονται με το άρθρο αυτό και ζητάει κάθετα την κατάργησή του.
Το κράτος δικαίου κλυδωνίζεται. Ο κοινωνικός και θεσμικός ρόλος του δικηγόρου περιφρονείται. Οικονομικά εξουθενώνεται και περιθωριοποιείται ο επαγγελματίας. Το Ποινικό Δίκαιο χρειάζεται σταθερότητα. Ο πολίτης την έχει ανάγκη.
Η Κορίνα Ρεπούση είναι δικηγόρος.
