“Σκεφτείτε την εικόνα. Αν τη Δευτέρα μετά τις μεγάλες συγκεντρώσεις για τα Τέμπη οι αρχηγοί των κομμάτων της δημοκρατικής αντιπολίτευσης εμφανίζονταν σε μια κοινή συνάντηση με μοναδικό θέμα τον συντονισμό της δράσης τους για το σκάνδαλο της συγκάλυψης. Και εκεί να μπαίνανε κάτω τα δεδομένα, οι αποκλίνουσες εκτιμήσεις, η ανάγκη ενός κοινού βηματισμού. Αυτό που φαντάζει τόσο αυτονόητο -ότι κόμματα που διαφωνούν την ίδια στιγμή συνομολογούν ότι εδώ έχουμε μπροστά μας κάτι δεσπόζον που απαιτεί συνεννόηση- στην ελληνική πολιτική παράδοση εμφανίζεται ως αδιανόητο. Ο Κωνσταντίνος Αλεξάκος είχε έγκαιρα διαγνώσει τον κίνδυνο: μόνο η αντιπολίτευση μπορεί να σώσει τον πρωθυπουργό. Και αυτό ακριβώς συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας.
Η επιλογή των ηγεσιών του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ φανερώνει μια συντηρητική αντίληψη το πώς γίνεται η πολιτική: ο κόσμος διαμαρτύρεται, εμείς θα κάνουμε το παιχνίδι μας στη Βουλή, οι πολίτες θα επιλέξουν εμάς τελικά στην κάλπη αντί για τον κύριο Μητσοτάκη. Μόνο που αυτό δεν πρόκειται να συμβεί. Σόρι. Οι εκατοντάδες χιλιάδες που απείχαν από τις εκλογές ή ψήφισαν κάτι με το ζόρι και γέμισαν τις προάλλες τις πλατείες δεν είναι πρόβατα. Έχουν απαιτήσεις από τα πολιτικά κόμματα. Απαιτούν κυρίως έναν άλλον τρόπο πολιτικής που ακούει τις κοινωνικές διεργασίες, συνομιλεί με αυτές, και δεν διστάζει να προχωρά σε ρήξεις και άλματα. Το «τσουκου-τσούκου μπολ» που εκτυλίσσεται μπροστά μας υπογραμμίζει την απόσταση των παλιών πολιτικών κομμάτων από αυτό που συμβαίνει πέραν των ορίων τους. Μια απόσταση που σχετίζεται με την άλλη αγαπημένη κοινοτοπία των αναλύσεων: το πολιτικό κενό. Είναι κενό εκπροσώπησης.
Ζούμε σε μια χώρα όπου η δικαιοσύνη αποφαίνεται ότι μπορεί να χάσεις την κάρτα της τράπεζας και κάποιος -άγνωστος- να μαντέψει το pin σου και να στείλει μολυσμένο λογισμικό και δεν τρέχει τίποτα, όπου η κυβέρνηση μπορεί να επιτίθεται στον Συνήγορο του Πολίτη επειδή το πόρισμά του -για τη δολοφονία της Πύλου- δεν της αρέσει, όπου αύριο θα έχουμε Πρόεδρο της Δημοκρατίας έναν πολιτικό που μοιράζει λεφτά σε εκκλησιαστικά ιδρύματα της περιφέρειάς του και στα προσόντα του συγκαταλέγεται η απομνημόνευση στίχων του Σουρή. Η ανατροπή αυτής της εικόνας δεν εξαντλείται στη Βουλή- ας μην έχουμε αυταπάτες. Αλλά περνάει και μέσα από το κοινοβούλιο.
Στη χτεσινή τηλεοπτική συζήτηση κατέθεσα την προσωπική μου άποψη για το τι πρέπει να συμβεί την Τετάρτη κατά την τελική ψηφοφορία για την Προεδρία της Δημοκρατίας: τα κόμματα της δημοκρατικής αντιπολίτευσης να σηκωθούν και να φύγουν (όπως το περιέγραψε ο Κωστής Παπαϊωάννου). Για να μείνει στα χρονικά αυτή η εκλογή ως ιστορική καμπή στα 50 χρόνια της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας: την ανυπακοή στην αλαζονεία της Δεξιάς και τη μεταφορά του συνθήματος «δεν έχω οξυγόνο» μέσα στην πνιγηρή αίθουσα του κοινοβουλίου.”
AtticaTV
