Χρειάστηκε να επιστρατεύσουν όλη την περιφρόνησή τους στη νοημοσύνη του κοινού που τους διαβάζει, να παραμερίσουν όσα υπολείμματα αυτοσεβασμού ακόμη διαθέτουν ως λειτουργοί της περίφημης τέταρτης εξουσίας. Αλλά το καλούσε η ανάγκη. Η πιεστική ανάγκη να περισώσουν ό,τι από αξιοπιστία και σοβαρότητα δεν έχει ακόμη σπαταλήσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης σε παλινωδίες και αυτοδιαψεύσεις.
Η δέσμευσή του ότι δεν θα προκηρύξει εκλογές πριν από το τέλος της τετραετίας είναι η επιτομή της αναξιοπιστίας. Δεν πείθει. Δεν αποδίδει πολιτικά, όταν είναι κοινό μυστικό πως το σενάριο των πρόωρων εκλογών με τη δική του, εδώ και μήνες, έγκριση κυκλοφορούσαν — και με ιδιαίτερο ζήλο μετά τα χειροκροτήματα στο Κογκρέσο, τα οποία ο Μητσοτάκης θέλησε να κεφαλαιοποιήσει πολιτικά, λοξοκοιτώντας λαίμαργα προς το φθινόπωρο και τις πρόωρες εκλογές. Αποδείχθηκαν φούσκα, όπως τόσα και τόσα Κεφάλαια στους κάλπικους καιρούς που ζούμε. Ήταν ένας από τους σοβαρούς λόγους που έβαλε στην άκρη τις πρόωρες εκλογές. Προς το παρόν…
Για τα μερεμέτια, φρόντισαν τα Μέσα των προθύμων:
Ότι τη συζήτηση για πρόωρες εκλογές άνοιξε, λέει, ένα… «κίνημα»(
υπουργών, που παρουσίαζε στον πρωθυπουργό τον Σεπτέμβριο ως «το καταλληλότερο δημοσκοπικό ‘‘ξέφωτο’’ που θα του επέτρεπε να επιτύχει, έπειτα από διπλές κάλπες, την αυτοδυναμία».
Ότι εκείνος, αθώος όπως πάντα του αίματος, αποφάσισε «να ανοίξει ένα μικρό ‘‘παράθυρο’’(!) για πρόωρες εκλογές», για να αποτρέψει, λέει, τη δημιουργία «ενός περιβάλλοντος παρατεταμένης τοξικότητας» από τον ΣΥΡΙΖΑ». Εκείνος νίπτει τας χείρας του, ας όψεται το «κίνημα» των υπουργών.
Ότι δεν ήταν, λέει, εύκολο να κάνει τέτοια αναστροφή, «αλλά εδώ που τα λέμε τίποτα δεν είναι εύκολο όταν κυβερνάς αυτή τη χώρα…». Αμάν αυτή η χώρα! Δεν του τύχαινε καμιά πιο εύκολη του έρημου;
Ότι είναι, λέει, απόφαση θεσμική, αντάξια ενός πρωθυπουργού που, λέμε εμείς, σέβεται τους θεσμούς, που ομνύει στην αυτονομία της Δικαιοσύνης, στην ελευθερία του Τύπου και σε διάφορα άλλα. Απόφαση θεσμική, «γιατί η χώρα πρέπει κάποια στιγμή να μπει σε μία ιστορική φάση όπου οι εκλογές θα γίνονται στο τέλος της τετραετίας». Στο βάθος, στρίβοντας δεξιά, το παραβάν της κάλπης της κανονικότητας. Παρακαλώ, περάστε…
Ότι «ο δημόσιος διάλογος για την ημερομηνία των εκλογών» παρατράβηξε, λέει. Ότι «εμφάνιζε την κυβέρνηση να καθοδηγείται από τακτικισμούς», όπως ο Αλέξης Τσίπρας. Ότι «δημοσκοπικά η κυβέρνηση έχει ισχυρές αντοχές και θα διατηρηθεί μέχρι τον Μάιο», λέει. Ότι, στο κάτω κάτω, «ο ΣΥΡΙΖΑ έχει εκλογικό ‘‘ταβάνι’’ που δεν υπερβαίνει το 30%» — μήπως το παραπήγατε κοντά στο 32% της ΝΔ, φίλτατε; Μήπως να το ξαναβλέπαμε;
Ότι, λέει, «τον Μητσοτάκη τον διαβάζουν πάντα λάθος οι πολιτικοί του αντίπαλοι. Τους αιφνιδιάζει επειδή είναι προβλέψιμος. Αυτή η απροσδόκητη προβλεψιμότητα είναι βασικό συστατικό της μητσοτακικής συνταγής», λέει. Έξοχο, ομολογουμένως, δείγμα λιτής και, ταυτοχρόνως, διπλαναγνώσιμης δημοσιογραφικής διατύπωσης. Μπορεί να ξαναγραφτεί απαράλλακτα αν ο Μητσοτάκης, «απροσδόκητα προβλέψιμος», μας «αιφνιδιάσει» μετά το Δεκαπενταύγουστο, ψαλιδίζοντας τις ορέξεις της τετραετίας.
Δεν θα δεσμευτεί από τα λόγια του ο Μητσοτάκης, «τα είπα-ξείπα θα χαθούν μες στην καταιγίδα της ογκούμενης κρίσης και της προεκλογικής πόλωσης», ακούγεται μια φωνή από την αντίπερα όχθη.
Έχει χίλιους λόγους να μη δεσμευτεί, ακούγεται άλλη φωνή από τις κυβερνητικές κερκίδες. Σαν να μην μας έφταναν, λέει, τα ελληνοτουρκικά, η ακρίβεια, ο πληθωρισμός, το κόστος της ενέργειας και βάλε, « έχουμε και τη βόμβα που μπήκε στα θεμέλια του πολιτικού συστήματος και λέγεται απλή αναλογική. Η απλή αναλογική πρέπει να φύγει από τη μέση. Ο τόπος δεν διαθέτει κουλτούρα συναίνεσης».
Ας προσγειωθούμε. Το πρόβλημά τους δεν είναι η απλή αναλογική. Είναι η κουλτούρα της συναίνεσης. Στα τρία χρόνια που κυβερνά, ο Μητσοτάκης δεν έχει συγκαλέσει ούτε μία φορά συμβούλιο αρχηγών. Δεν ευθύνονται οι πληβείοι που «ο τόπος δεν διαθέτει κουλτούρα συναίνεσης». Είναι επιλογή. Ας μην εγκαλούν την απλή αναλογική.
Επιμένουν, ωστόσο.
Πριν καλά καλά «κλείσει» το θέμα των πρόωρων εκλογών, ξανάβαλαν στην κουβέντα θέμα αλλαγής του εκλογικού νόμου. Όχι, βέβαια, της απλής αναλογικής του ΣΥΡΙΖΑ με την οποία θα γίνουν οι επόμενες εκλογές. Αλλαγής του εκλογικού νόμου της ενισχυμένης αναλογικής που ψήφισαν οι ίδιοι, όντας κυβέρνηση, μαζί με τον Κυριάκο Βελόπουλο.
«Για να μην εισέλθει, λέει, η πατρίδα μας σε περίοδο παρατεταμένης ακυβερνησίας», ο πρωθυπουργός «πρέπει να επαναφέρει τον εκλογικό νόμο Παυλόπουλου» — δηλαδή το μπόνους των 50 εδρών στο πρώτο κόμμα. Για να μη μπερδεύεται στις μπίζνες μας η συναίνεση.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα κληθεί, λέει, «να απαντήσει στο δίλημμα: είναι επιτρεπτή η αλλαγή των κανόνων του παιχνιδιού λίγο πριν από το τέλος του; Ή μήπως η εμμονή στη θεσμικότητα μπορεί να βλάψει τη χώρα;». Η ερώτηση εμπεριέχει την απάντηση. Και συνοψίζει, λέμε εμείς, όλη την περιφρόνηση στη νοημοσύνη του κοινού. Του ίδιου κοινού το οποίο είχαν υποβάλει, δυο μέρες πριν, δυο μέρες μετά, σε πλύση εγκεφάλου ότι η αξιωματική αντιπολίτευση χειραγωγούσε, ως κυβέρνηση, τη Δικαιοσύνη και τον Τύπο επί ζημία της πατρίδας.
Ο Μητσοτάκης, αποκλείοντας τις πρόωρες εκλογές το φθινόπωρο, αυτοπαγιδεύτηκε σε κενό στρατηγικής. Αν επιμείνει, θα βιώνει συνεχή εκλογική φθορά. Αν μεταστραφεί, δεν μπορεί να ελπίζει στην αυτοδυναμία ούτε με το δικό του νόμο.
Αν, με την επανεκκίνηση της Βουλής την επομένη του Δεκαπενταύγουστου, φέρει προς ψήφιση νέο εκλογικό νόμο, θα έχουμε πρόωρες εκλογές εκπνέοντος του φθινοπώρου. Νοέμβρη μήνα, καλά να ’μαστε.
Δεν το αποκλείουμε. Τελεί σε τρικυμία εν κρανίω. Το κύμα απαξίωσης του Πολυτεχνείου, προσβολής της αντιδικτατορικής αντίστασης, το οποίο που εξαπέλυσε η ΝΔ προχθές στη Βουλή δείχνει ότι στη φθίνουσα εκλογική απήχησή της η κυβέρνηση θα απαντήσει προσπαθώντας να αφυπνίσει διχαστικά ένστικτα. Αν πήγαινε για εκλογές το 2023 δεν θα ξεκινούσε από σήμερα. Η ένταση αποδίδει μόνο σε χρόνο βραχύ.
Κωστής Γιούργος
