Την προηγούμενη εβδομάδα, σε σύσκεψη για τα δημόσια πανεπιστήμια που πραγματοποιήθηκε στο Μέγαρο Μαξίμου ενόψει της επερχόμενης συνόδου των πρυτάνεων, παρουσία του πρωθυπουργού, επιβεβαιώθηκε η πρόθεση της κυβέρνησης να ξεκινήσουν από τον προσεχή Σεπτέμβριο οι διαγραφές φοιτητών που έχουν υπερβεί τα ν+2 χρόνια φοίτησης, ενώ παρουσιάστηκε και μια νομοθετική ρύθμιση που υποτίθεται ότι παρέχει σε κάποιους από τους προς διαγραφή φοιτητές μια τελευταία ευκαιρία να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους. Αυτή, εκτιμάται ότι αφορά περίπου 35.000 φοιτητές, για τους οποίους υπό κάποιες προϋποθέσεις μπορεί να δοθεί παράταση έως τριών εξαμήνων.
Στην πραγματικότητα, πρόκειται για μέτρα που δεν αντιμετωπίζουν σε κανέναν βαθμό τις καταστροφικές συνέπειες που θα έχει η εφαρμογή του μέτρου των διαγραφών τόσο στις ζωές εκατοντάδων χιλιάδων φοιτητών, όσο και στην γενικότερη αναδιαμόρφωση του εκπαιδευτικού χάρτη της χώρας, ενώ εισάγουν λογικές διαχωρισμού των φοιτητών που κινδυνεύουν με διαγραφή με παντελώς ανεπαρκή και αυθαίρετο τρόπο. Αυτό διότι δεν καλύπτονται περιπτώσεις φοιτητών που εργάζονται ή αντιμετωπίζουν άλλου τύπου δυσκολίες, σε μια συνθήκη που το κόστος στέγασης και διαβίωσης των φοιτητών είναι πιο υψηλό από ποτέ.
Συνδυαστικά με την επικείμενη λειτουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων (μετά και την ντροπιαστική απόφαση του ΣτΕ), και τα εξαγγελλόμενα μέτρα ασφαλείας και ελεγχόμενης εισόδου στα πανεπιστήμια, είναι ευκρινής η κυβερνητική πρόθεση για άμεση και οριστική μετάλλαξη του ελληνικού πανεπιστημίου σε έναν αποστειρωμένο και δημοκρατικά απονευρωμένο χώρο, που θα λειτουργεί αποκλειστικά με όρους αγοράς.
Όπως εδώ και καιρό έχει αναλυθεί επαρκώς, αυτό που παρουσιάζεται ως μεταρρύθμιση δεν είναι παρά μια επίθεση στο δημόσιο πανεπιστήμιο και τους νέους ανθρώπους. Ειδικότερα οι διαγραφές είναι άλλο ένα βήμα, μετά την ΕΒΕ, στην κατεύθυνση του “πετάγματος” εκτός του δημοσίου πανεπιστημίου των ατόμων που προέρχονται από ευάλωτες κοινωνικές ομάδες, και οι οποίοι στην νέα κατάσταση προορίζονται για ανειδίκευτο εργατικό δυναμικό στο πλαίσιο της παρασιτικής και άδικης ανάπτυξης που προωθεί η κυβερνητική πολιτική, ενώ για όσους από τους διαγραφέντες φοιτητές έχουν την οικονομική δυνατότητα, η φοίτηση σε κάποιο από τα ιδιωτικά πανεπιστήμια θα είναι μονόδρομος. Παράλληλα, αν παρακολουθήσει κάνεις τον δημόσιο λόγο όσων υπερασπίζονται τη συγκεκριμένη πολιτική, είναι εύλογο να υποθέσει ότι η επιχειρούμενη εκκαθάριση εντός των δημοσιών πανεπιστημίων θα λειτουργήσει και ως άλλοθι για την περαιτέρω μείωση προσωπικού και χρηματοδότησης. Μάλλον αυτή είναι άλλωστε η εξοικονόμηση πόρων για την οποία μιλάει η κυβέρνηση καθώς οι δήθεν αιώνιοι φοιτητές δεν στοιχίζουν κατά τα άλλα στον κρατικό προϋπολογισμό ούτε ευρώ.
Η συγκεκριμένη πολιτική έχει στον πυρήνα της μια άλλη ιδέα για το τι πρέπει να σημαίνει πανεπιστήμιο. Σε αυτή την προσέγγιση το πανεπιστήμιο, δεν είναι μια κοινωνική υπόθεση, ένας χώρος με στόχο τη μετάδοση γνώσης και επιστήμης, και τελικό σκοπό την εξυπηρέτηση του συλλογικού κοινωνικού συμφέροντος, αλλά ένα ενδιάμεσο στάδιο μεταξύ σχολείου και εργασίας που πρέπει να ετοιμάζει όσους φοιτητές καταφέρουν να επιβιώσουν εντός αυτού, για μια πραγματικότητα αδικίας, κυνισμού και πλήρους εντατικοποίησης, οπού όποιος δεν προσαρμόζεται στις κάθε φορά και πιο απάνθρωπες συνθήκες θα βγαίνει εκτός “παιχνιδιού”. Έτσι, η εκπαίδευση από παράγοντας αλλαγής της κοινωνίας μέσω της παραγωγής και μετάδοσης γνώσης και την ανάπτυξη κριτικής σκέψης γίνεται ένας μηχανισμός με βασικό στόχο τη δημιουργία πολιτών που να συμβιβάζονται με την αδικία.
Με βάση αυτό, ο αγώνας ενάντια στην εφαρμογή του συγκεκριμένου μέτρου, δεν είναι μια συντεχνιακή υπόθεση των φοιτητών ή των καθηγητών, αλλά υπόθεση όλης της κοινωνίας. Το φοιτητικό κίνημα έχει αποδείξει πολλές φορές ότι η νέα γενιά δεν δέχεται να ζει σε έναν κόσμο που της στερεί το μέλλον. Με αφετηρία την επικείμενη σύνοδο των πρυτάνεων, το επόμενο διάστημα οφείλουμε να συγκροτήσουμε με τους συμφοιτητές και τις συμφοιτήτριές μας, τους καθηγητές και τις καθηγήτριες μας αλλά και όλη την κοινωνία, ένα μέτωπο αντίστασης σε όσα μας διαλύουν την προοπτική και υποθηκεύουν το μέλλον μας, και αυτό πρέπει να γίνει προτού είναι πολύ αργά. Είναι σαφές ότι όσο η κυβέρνηση βυθίζεται στην σήψη και την ανυποληψία τόσο κλιμακώνει την επίθεση σε αγαθά όπως η δημόσια εκπαίδευση, την καταστροφή της οποίας φαίνεται ότι θεωρεί κρίσιμο παράγοντα για την εξασφάλιση της πολιτικής της κυριαρχίας μακροπρόθεσμα. Ήδη φαίνεται άλλωστε ότι υπάρχει ο κίνδυνος να επιστρέψουμε τον Σεπτέμβρη σε ένα πανεπιστήμιο ριζικά διαφορετικό (σε αρνητική κατεύθυνση) από αυτό που μόλις αφήσαμε για τις όποιες καλοκαιρινές μας διακοπές…
