Στο νομοσχέδιο για την αστυνομία στα πανεπιστήμια είχε ξεσηκωθεί ολόκληρη η πανεπιστημιακή κοινότητα. Με κινητοποιήσεις που, όπως πάντα, υπέστησαν την άγρια καταστολή, βασικό επιχείρημα αυτής της κυβέρνησης, το οποίο έχει ξεπεράσει κατά πολύ εκείνο το «όπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος». Τώρα τα λόγια είναι πολυτέλεια και αχρείαστη καθυστέρηση προκειμένου η Παιδεία να παραδοθεί στη ιδιωτική αδηφαγία. Οπότε, πάμε κατευθείαν στο «επιχείρημα» της ράβδου.
Λεφτά υπάρχουν, πρόθυμοι ραβδούχοι επίσης. Οπότε; Οπότε, προσλήψεις ραβδούχων κι άσε τους φοιτητές να πέφτουν από τα παράθυρα. Το όνειρο των σχολαρχών όλων των βαθμίδων έγινε πραγματικότητα. Ας μην ξεχνάμε ότι το πρώτο νομοσχέδιο που κατατέθηκε μόλις έγινε κυβέρνηση η Ν.Δ. ήταν η κατάργηση της Νομικής Σχολής της Πάτρας. Άκλαυτη πήγε. Στα μούτρα ολόκληρης της κοινωνίας. Γιατί μπορούν. Μπορούν και κατεδαφίζουν τα πάντα, αρχίζοντας από τα βασικά: την Υγεία, την Παιδεία, την εργασία, την ελευθερία, άρα τη Δημοκρατία την ίδια.
Μπροστά στα μούτρα ολόκληρης της κοινωνίας έγινε και η καταστρατήγηση κάθε προστατευτικής διάταξης νόμου, άρθρου, παραγράφου και υποπαραγράφου που προστατεύει την εργασία και την αξιοπρέπεια της εργασίας. Ψιλά γράμματα, ή μάλλον ξύλο και ψιλά γράμματα, στον κόσμο της εργασίας που ξεσηκώθηκε. Οι «νταβατζήδες» κατά τον Κώστα Καραμανλή δεν χαμπαριάζουν από τέτοια.
Οπου «τέτοια» είναι κάτι ασήμαντες λεπτομέρειες όπως το σύνταγμα, οι νόμοι, τα κεκτημένα δικαιώματα, οι αναμονές βελτίωσης και άλλα παλαιολιθικά που εμποδίζουν την ανάπτυξη και τον παράδεισο που φέρνει η αγορά. Η οποία βέβαια φέρνει τον παράδεισο, αλλά στους «καρχαρίες που κολυμπούν στον ωκεανό των δακρύων», φέρνει τον παράδεισο στους ανθρώπους «με τους σιδερένιους αγκώνες και τη λαστιχένια συνείδηση» όπως έχει πει ο Έριχ Μαρία Ρεμάρκ. Και όπως συμβαίνει με όλα τα είδη των παραδείσων, έτσι και με τον παράδεισο της αχαλίνωτης νεοφιλελεύθερης οικονομίας: κανένας παράδεισος δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την αντίστοιχη κόλαση.
Την κόλαση των Πάτσηδων, των Πέτσηδων και των υπολοίπων που κανοναρχεί ο Μωυσής-πρωθυπουργός. Είναι εδώ. Στο άνοιγμα κάθε τρομοκρατικού λογαριασμού «κοινής ωφέλειας». Στην αγωνία που ξεκινά κάθε πρωί για το αν θα έχεις δουλειά, το βράδυ όταν γυρίζεις στο σπίτι και που δεν τελειώνει το βράδυ γιατί δεν ξέρεις αν το πρωί που θα ξυπνήσεις θα έχεις σπίτι. Και αυτά, επίσης, στα μούτρα της κοινωνίας γίνονται. Κανείς δεν κρύβεται. Η απροκάλυπτη χυδαιότητα σου παγώνει το αίμα. «Όποιος δεν προσαρμόζεται πεθαίνει» λέει ο πολύς Πέτσας. Δεν το λέει κρυφά, στα μούτρα μας το είπε.
Και αν η ανεργία στους νέους θερίζει ελπίδες, όνειρα, κουράγια, υπαρκτές και τεράστιες δυνατότητες των παιδιών, φαντασία, ταλέντο (πράγμα περίεργο βέβαια για τέκνα ψυκτικών που, όπως και να το κάνουμε, δεν γεννιούνται με το γονίδιο της μεγαλοφυΐας), πάλι κάτι φωστήρες τύπου Κυρανάκη ξέρουν το γιατί: δεν ξέρουν να γράφουν βιογραφικά. Τι να σου κάνει και η κυβέρνηση όταν δεν υπάρχει ατομική ευθύνη; Άσε που οι νέοι στην ουσία δεν θέλουν να δουλέψουν. Ούτε δούλοι εποχιακοί στα στρατόπεδα διασκέδασης της θερινής ψευδοϋπαίθρου πηγαίνουν, ούτε παπάδες (που θα έβρισκαν και εύκολα μια θέση εργασίας) θέλουν να γίνουν. Ντροπή. Τεμπέληδες και ανεπρόκοποι ήταν πάντα. Εδώ κατασκεύασαν ολόκληρο μύθο του Πολυτεχνείου και υπό την ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς έφεραν την καθυστέρηση. Να τελειώνουμε λοιπόν. Και με τους νέους, και με τους γέρους. Να μην μείνει λίθος επί λίθου.
Και για όποιον καταφέρει να επιζήσει, υπάρχει πάντοτε και το επόμενο νομοσχέδιο, πάντοτε, φυσικά, στα μούτρα ολόκληρης της κοινωνίας. Το νομοσχέδιο που ρημάζει ό,τι απέμεινε από το ΕΣΥ και που κι αυτό ξεσήκωσε ολόκληρη την ιατρική κοινότητα, ακόμα και στις (καθόλου ευκαταφρόνητες) συντηρητικές της εκδοχές. «Μπούρδες», όπως λέει και ο «μάγκας με το τρίκυκλο» (του Γκοτζαμάνη), Μητσοτάκης. Όπως και οι παρακολουθήσεις, όπως και τα καλάθι με τις ασήκωτες πέτρες της επιβίωσης. Ο μάγκας με τα βελούδινα δόντια και το μεταξωτό λαρύγγι, πρωθυπουργός δεν «μασάει». Κατεδαφίζει και προχωράει. Από σαββατοκύριακο σε Σαββατοκύριακο ραστώνης, υπάρχει μπόλικος χρόνος για καταστροφή. Επειδή, βλέπεις, στο πείσμα τους, υπάρχει πολλή κοινωνία ακόμα που δεν γονατίζει.
Γι’ αυτό «μύρισε εκλογές». Δηλαδή μύρισε ανθρώπινο κρέας. Κρέας για την κάλπη.
Κώστας Καναβούρης
