Είναι προφανές πως αυτή τη στιγμή έχουμε να κάνουμε με έναν πρωθυπουργό σε αποδρομή, με έναν πρώην πρωθυπουργό (γιατί πρώην είναι και το ξέρει), για την ακρίβεια, ο οποίος προκειμένου να κρατηθεί στον θώκο μιας αρπακτικής εξουσίας και τα οφέλη που προκύπτουν από αυτή (για τον ίδιο, την τάξη του και τον συρφετό κολάκων, κορδάκων και βωμολόχων που τον ακολουθεί λειχόμενος), δεν διστάζει να βουτήξει στον οχετό της πιο μαύρης και φονικής δεξιάς που γνώρισε ο τόπος. Δεν διστάζει να αποπατήσει στις πιο δοξασμένες στιγμές της πρόσφατης Ιστορίας μας, τις στιγμές του τιτάνιου αγώνα αντίστασης στον κατακτητή και στον φασισμό. Τις στιγμές που ένας ολόκληρος λαός, ενωμένος, δημιούργησε το έπος της Εθνικής Αντίστασης συσπειρωμένος στις γραμμές του ΕΑΜ.
Πριν από λίγες μέρες ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. και αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξης Τσίπρας είπε στη Βουλή πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ικανότατος. Πράγματι. Είναι ικανότατος. Αλλά είναι ικανότατος για όλα. Επειδή είναι αδιάφορος για όλα. Ένας ψυχικά λιπόθυμος, πολιτικά κατεστραμμένος και ηθικά αχαλίνωτος πρώην πρωθυπουργός που για λίγες ακροδεξιές ψήφους ποντάρει στο ζερό και στο μαύρο μιας αδιανόητης ρουλέτας που καταπίνει τα πάντα. Επικίνδυνος για τη ζωή όλων. Όπως και όσοι τον χειροκροτούν δουλικά.
Χαρακτηριστικά τα όσα είπε την Τρίτη 7.2.2023 στη Βουλή, απευθυνόμενος στον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ.: «Εσείς επιμένετε να μας θυμίζετε τις χειρότερες στιγμές της ελληνικής Ιστορίας και τους εμφύλιους διχασμούς, που αυτός ο τόπος πλήρωσε πολύ ακριβά». Και γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. θυμίζει «τις χειρότερες στιγμές» και «τους εμφύλιους διχασμούς»; Γιατί, σύμφωνα με τον Μητσοτάκη, στη συγκέντρωση της Θεσσαλονίκης ακούστηκε μια σύγχρονη παραλλαγή του ύμνου του ΕΑΜ!
Αντί άλλης απάντησης λοιπόν, ας παραθέσουμε ένα απόσπασμα από το θρυλικό κείμενο του Δημήτρη Γληνού, ενός από τους δασκάλους του έθνους, με τίτλο «Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ» (Σεπτέμβριος του 1942). Έτσι, για να δούμε πόσο «διχαστικό» υπήρξε το ΕΑΜ:
«Από τη στιγμή που διαπιστώνεται πως ο εθνικός απελευθερωτικός αγώνας επιβάλλεται αναπόδραστα από τις σημερινές αντικειμενικές συνθήκες της χώρας μας και ανταποκρίνεται στην αγωνιστική διάθεση όλου του λαού, από τη στιγμή που διαπιστώνεται πως ο αγώνας αυτός είναι παλλαϊκός και ομαδικός και δεν μπορεί να πετύχει παρά μόνο με την ενότητα στους σκοπούς, στην οργάνωση και στην καθοδήγησή του, βγαίνει επιταχτικό το χρέος από τη μια πλευρά για όλο τον λαό να ενταχθεί σε μια ενιαία εθνική ενότητα, αφήνοντας για την ώρα κατά μέρος κάθε διαφορά πολιτική ή ιδεολογική που πηγάζει από τα μερικότερα συμφέροντα των κοινωνικών τάξεων, όταν για όλες τις κοινωνικές τάξεις προβάλλει τώρα το υπέρτατο συμφέρον να σωθούν, να καταχτήσουν και να διατηρήσουν τη λευτεριά τους.
Μπροστά σ’ αυτό το υπέρτατο παλλαϊκό συμφέρον υποχωρούν όλα τα άλλα για τούτη τη στιγμή. Άρα κάθε Έλληνας έχει την υποχρέωση ν’ αφήσει κατά μέρος όλα τα άλλα και να μπει στη γραμμή του αγώνα, πλάι σ’ όλα τ’ άλλα αδέλφια, γιατί μόνο η ένωση μπορεί να φέρει τη νίκη».
Αυτό ήταν, αυτό ήθελε και γι’ αυτό μεγαλούργησε το «διχαστικό» ΕΑΜ. Γι’ αυτό έγραψε τις πάμφωτες σελίδες της Ιστορίας του τόπου. Αυτές που, κατά Μητσοτάκη, ήταν οι «χειρότερες στιγμές της ελληνικής ιστορίας».
Αυτό τον ιερό αγώνα πρόσβαλε ο πρωθυπουργός της χώρας. Γιατί αυτός και η τάξη του ποτέ δεν τον ένιωσαν. Δεν ήταν δικός τους. Γιατί οι πολιτικοί τους πρόγονοι είτε έλειπαν είτε συνεργάστηκαν (πλην εξαιρέσεων) με τον κατακτητή. Και τώρα γίνονται καταγέλαστοι προσπαθώντας να ξαναγράψουν την Ιστορία, προσπαθώντας δηλαδή το ακατόρθωτο. Πώς να ξαναγράψεις μια Ιστορία που ξεκινάει από το 480 π.Χ, τη Ναυμαχία της Σαλαμίνας και τους «Πέρσες» του Αισχύλου:
«Ω παίδες Ελλήνων ίτε, ελευθερούτε πατρίδ’, ελευθερούτε δε παίδας, γυναίκας, θεών τε πατρώων έδη, θήκας τε προγόνων∙ νυν υπέρ πάντων αγών».
Στον ίδιο αγώνα καλούσε το ΕΑΜ. Πώς να τον αμαυρώσεις με επιχείρημα τον κατοχικό νομάρχη Κοζάνης Νίκο Θέμελη (μετεμφυλιακό υπουργό Εθνικής Άμυνας): «Πας πολεμών τους Γερμανούς δεν είναι Έλλην»…
Κώστας Καναβούρης
