«Άμα πεθαίνεις έως πού πεθαίνεις;», αναρωτιόταν κάποτε ο μεγάλος Νίκος Καρούζος. Κάποτε. Τότε που δεν είχε αναδυθεί στον ορίζοντα της πολιτικής ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Η προσωποποίηση της ποίησης στην πολιτική, αφού μαζί με όλα τα άλλα της «καταπληκτικής ποιότητας ζωής», έφερε και την απάντηση στην διερώτηση του ποιητή: πεθαίνεις εκεί που αρχίζει το ΕΣΥ. Γιατί εκεί βρίσκεται η σκοτεινή ποίηση της νεοφιλελεύθερης ευγονικής. Η εφαρμοσμένη λογοτεχνία του κακού στη ζωή μας.
Πιστεύω μάλιστα πως όταν ο Μητσοτάκης γράψει τα απομνημονεύματά του όπως ο Τσόρτσιλ, δικαιωματικά του οφείλεται ένα Νόμπελ Λογοτεχνίας. Ο Τσόρτσιλ δηλαδή γιατί το πήρε, γι’ αυτόν τον λόγο, το 1953; Έργο Τέχνης είναι το νομοσχέδιο που ρημάζει το ΕΣΥ. Άσε που απαντάει και στο πρόβλημα του υπερπληθυσμού, γιατί σαν πολλοί (και κακής ποιότητας) μαζευτήκανε εδώ πέρα και χρειάζεται να αραιώσουμε για να μην πιάσουμε κορέους.
Δεν μας έφταναν οι εξαρτημένοι από τον μισθό τους, δεν μας έφταναν οι εξαρτημένοι από την δημοκρατία, έχουμε και τους εξαρτημένους από την ζωή! Αυτή την εξάρτηση ήρθε να απαλείψει το νομοσχέδιο, γιατί…κάπου όπα! Καιρός να ξεμπερδεύουμε από την μολυσματική ασθένεια της φτώχειας. Αφού «δεν μπορούν και δεν πρέπει» να γίνουν όλοι πλούσιοι μιας και «η ισότητα είναι αφύσικη» όπως λέει και ο «συμπολίτης» μας πρωθυπουργός, πρέπει να απομείνουν μόνο όσοι φτωχοί είναι απαραίτητοι για να υπάρχουν οι πλούσιοι Μητσοτάκηδες αυτού του κόσμου. Οι Μητσοτάκηδες όλων των ειδών και των ειδικοτήτων.
Αυτό είναι το νόημα της καταστροφής του ΕΣΥ. Αυτή είναι η «τελική λύση», για να απαλλαγούμε «δια νόμου από την άχρηστη ζωή». Ένα όνειρο που συζητιέται ήδη από το 1923! Ε, να που η κυβέρνηση της ΝΔ, του επιτελικού κράτους και της νεοφιλελεύθερης ευγονικής, κάνει «πράξη το όνειρο». Το διατυμπανίζει μάλιστα. Για τη ακρίβεια το γαβγίζει στα μούτρα ολόκληρης της κοινωνίας. Ξεπερνώντας μάλιστα σε αγριότητα ακόμα και το Πέτσινο απόφθεγμα, «όποιος δεν προσαρμόζεται πεθαίνει». Γιατί με τέτοια δημόσια υγεία, πεθαίνει είτε προσαρμοσθείς είτε όχι.
Κώστας Καναβούρης
