Με αφορμή την συζήτηση στη βουλή και την ψηφοφορία για το πολυνομοσχέδιο, ανοίγει ο δρόμος για το πρώτο μέρος της τελικής φάσης προς την έξοδο από το πρόγραμμα. Στις 22 Ιανουαρίου, ενώ λίγο πριν ένα έκτακτο euroworking group θα βεβαιώνει ότι τα συμφωνημένα προαπαιτούμενα είναι εντάξει, αναμένεται να κλείσει και επισήμως η τρίτη αξιολόγηση, να δοθεί μια ακόμη δόση από το δάνειο των 86 δισ. ευρώ. Και σχεδόν αμέσως να αρχίσουν τα διαδικαστικά για την έναρξη της συζήτησης για το καθεστώς μετά τον Αύγουστο και, βέβαια, το χρέος.
Ποιο ήταν, όμως, το περιεχόμενο του πολυνομοσχεδίου που συζητείται στη βουλή; Σε ποια βάση το υποστήριξε η κυβέρνηση; Και πώς το υποδέχθηκε η αντιπολίτευση; Ο πρωθυπουργός, πρώτα, σημείωσε ότι σ’ αυτό το πολυνομοσχέδιο, για πρώτη φορά δεν περιλαμβάνεται ούτε ένα ευρώ δημοσιονομικά μέτρα. Παίρνοντας αύριο το λόγο, ασφαλώς, θα κάνει μια συνολικότερη τοποθέτηση κυρίως για το άμεσο μέλλον και για το «μετά». Ως τις 22 Ιανουαρίου δεν φαίνεται να είναι κάτι μη ορατό.
Περισσότερα θετικά στοιχεία
Ο υπουργός Οικονομικών, Ευκλείδης Τσακαλώτος, παρουσίασε το πολυνομοσχέδιο ως το πρώτο που «κατά κόρον», όπως σημείωσε, «υπερισχύουν τα θετικά από τα αρνητικά». Δηλαδή, ότι πέρα από τις μνημονιακές υποχρεώσεις το πολυνομοσχέδιο περιλαμβάνει πλήθος διατάξεων που λύνουν προβλήματα. Προβλήματα, μάλιστα, που έπρεπε να έχουν λυθεί εδώ και πολλές δεκαετίες ή και εκατονταετίες, όπως το κτηματολόγιο, αλλά που τα συστημικά κόμματα δεν τολμούσαν. Προχώρησε ακόμη ένα βήμα, όμως, και περιέγραψε, για πρώτη φορά, τις επόμενες παρεμβάσεις που θα είναι όλο και περισσότερο μακριά από τα μνημόνια, θα λύνουν μικρά ή μεγάλα προβλήματα.
Δεν παρέλειψε, ωστόσο, να αναφερθεί, αρχίζοντας την ομιλία του, στις δυσκολίες που βιώνουν οι πολίτες, όπως και στις διατάξεις που συγκέντρωσαν τα περισσότερα πυρά της αντιπολίτευσης και των συνδικάτων. Για τη διάταξη που περιορίζει την απεργία παραδέχθηκε ότι επιβλήθηκε από το ΔΝΤ, δεν ήταν επιλογή της κυβέρνησης. Για τα επιδόματα υποστήριξε ότι συνιστούν μια πολιτική για το παιδί, ενώ —μέσω της υπουργού Θεανώς Φωτίου— η κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι εντός του 2018 θα ξαναδεί το ζήτημα των τρίτεκνων. Για τους πλειστηριασμούς είπε ότι θα είναι πλέον ηλεκτρονικοί, αλλά δεν θα αλλάξει καθόλου το υπάρχον καθεστώς.
Οι επιπτώσεις διατηρούνται
Πράγματι, από αυτό το πολυνομοσχέδιο το κλίμα αλλάζει, αυτό είναι αλήθεια. Και πράγματι όλο και περισσότερο, αποδυναμώνοντας τη βάση της αντιπολίτευσης, το επόμενο διάστημα θα θεσμοθετούνται παρεμβάσεις θετικές. Όμως, κυβερνητικοί αξιωματούχοι ξεχνούν ότι η διάταξη για την απεργία έχει ισχυρό συμβολισμό. Για αυτό, εξάλλου, για ιδεολογικούς λόγους την επιβάλλει και το ΔΝΤ. Επίσης, το τελευταίο διάστημα μοιάζει να ξεχνούν ή παραλείπουν το βάρος που σωρρευτικά από το 2010 σηκώνει η κοινωνία. Διότι ο μνημονιακός κορμός μέτρων δεν έχει περιορισθεί, είναι πάντοτε ενεργός, και το γεγονός ότι το συντριπτικά μεγάλο μέρος του δομήθηκε πριν από το 2015 έχει μεν πολιτική αξία, αλλά δεν μειώνει και το βάρος.
Πρόκειται για μια ειλικρινή πολιτική προσέγγιση του όλου ζητήματος, απαραίτητη αντιστοίχηση του κυβερνητικού και κομματικού λόγου με ό,τι αισθάνεται η πλειοψηφία του κόσμου, ιδιαίτερα τα κοινωνικά στρώματα που στηρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ και τώρα την κυβέρνηση ή την παρακολουθούν από απόσταση. Είναι λάθος να υπερτονίζουμε τους θετικούς δείκτες, όταν γνωρίζουμε ότι πλατιά κοινωνικά στρώματα εξακολουθούν να μην τα βγάζουν πέρα.
Χωρίς ραχοκοκαλιά η ΝΔ
Η στάση της ΝΔ για το πολυνομοσχέδιο, ως και την Παρασκευή, δεν είχε ραχοκοκαλιά, δηλαδή για άλλη μια φορά δεν συγκρότησε πολιτική στρατηγική για το κόμμα. Εν μέρει επιχείρησε, όπως και ο φιλικός της Τύπος, να εγκαλέσει την κυβέρνηση ότι απεμπολεί και τις τελευταίες αριστερές ευαισθησίες της. Φυσικά εξάντλησε για άλλη μια φορά το υβρεολόγιο της. Ένα απόσπασμα από την ομιλία του αντιπροέδρου της ΝΔ, κ. Χατζηδάκη, είναι χαρακτηριστικό. «Αυτό δεν είναι σοβαρή κυβέρνηση, πολύ περισσότερο δεν είναι μία κυβέρνηση με ηθικό πλεονέκτημα. Αντιθέτως, είναι μία κυβέρνηση που με τον καιροσκοπισμό και τον κυνισμό της αποτελεί ηθικό μειονέκτημα (…) Ευτυχώς για τη χώρα, ο χρόνος της τελειώνει», πρόσθεσε ο κ. Χατζηδάκης και αναφέρθηκε στην αλλαγή ρότας της κυβέρνησης τόσο στο ζήτημα της προστασίας της πρώτης κατοικίας όσο και στα ζητήματα του υπερταμείου, των απεργιών και των καζίνο.
Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκε και ο κ. Βρούτσης, με αστήριχτους, μάλιστα, ισχυρισμούς. Με αιχμή τη διάταξη για την απεργία, κατηγόρησε την Ε. Αχτσιόγλου και την κυβέρνηση ότι εμπαίζουν κατάμουτρα τους εργαζόμενους, αφού η ρύθμιση που φέρνουν ακυρώνει την απεργία στα πανελλαδικής και περιφερειακής εμβέλειας σωματεία. Εν τω μεταξύ, η ΝΔ επισήμως, δια του κ. Βορίδη, πρότεινε πολύ δυσμενέστερη διάταξη για τις απεργίες, υπερβαίνοντας ακόμα και το ΔΝΤ. Φυσικά, το σημείωσε αυτό η υπουργός Εργασίας. «Η πρόταση της ΝΔ είναι σε απόσταση από τη ρύθμιση της κυβέρνησης και σε σύμπλευση με την πρόταση του ΔΝΤ», παρατήρησε.
Παράλληλα, το μακεδονικό ζήτημα εξακολουθεί να ταλαιπωρεί τη ΝΔ, της οποίας ο πρόεδρος περιοδεύει στη Β. Ελλάδα. Η σχετική του δήλωση, on camera, δίνει το κλίμα: «Στην περιοδεία μου στην Πιερία και την Πέλλα, εδώ από τα βορειότερα σύνορα της χώρας, (…) ζητώ από την Κυβέρνηση να σταματήσει να διχάζει τους Έλληνες. Και να σταματήσει να ταυτίζει ανθρώπους οι οποίοι έχουν μια ιδιαίτερη ευαισθησία στο ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων με την άκρα δεξιά. Οι πολιτικές αυτές δεν ευνοούν την εθνική συνεννόηση και την εθνική συναίνεση, που τόσο απαραίτητη είναι για να αντιμετωπιστεί ένα κρίσιμο εθνικό θέμα».
Η μόνη λύση για τη ΝΔ, τελικά, ως φαίνεται είναι να μην υπάρξει λύση για το Μακεδονικό…
ΚΚΕ: Μπροστά στην ιστορία ή στις κάμερες;
Για κάθε αριστερό και αριστερή, για όσους υπήρξαν μέλη του ΚΚΕ κατά τη διάρκεια της κρίσης του 1991, πολύ περισσότερο για όσους ήμαστε μέλη του ιστορικού ΚΚΕ, πριν τη διάσπαση του 1968, δεν μπορεί να μας είναι αδιάφορο ό,τι συμβαίνει στο σημερινό ΚΚΕ, να μην παρακολουθούμε και κρίνουμε την πολιτική και ιδεολογική του γραμμή. Ιδιαίτερα μια περίοδο, όπως η σημερινή, που ο λαός διάγει τον όγδοο μνημονιακό χρόνο, με όσα αυτό συνεπάγεται, και όταν υπάρχει κυβέρνηση με κορμό ένα κόμμα της Αριστεράς. Κάποτε βρεθήκαμε μπροστά σε αποφάσεις, πρακτικές του και ιδεολογικές παραδοχές που το αποκόβουν από τον κορμό της κλασικής κομμουνιστικής αριστεράς. Για παράδειγμα, η υποτίμηση της συλλογικής, κινηματικής, αγωνιστικής προσπάθειας, μαζί με άλλες δυνάμεις, να λυθούν λαϊκά προβλήματα και να κατακτηθούν θεσμικές αλλαγές στην πορεία προς το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό, εφόσον υποστηρίζει ότι τίποτε δεν γίνεται πριν την ανατροπή του καπιταλισμού. Ή για προσκόλληση στα σταλινικά πρότυπα που οδήγησαν στην κατάρρευση, και κυρίως στη σοβαρή βλάβη του οράματος της κομμουνιστικής κοινωνίας.
Προχθές, ωστόσο, παρακολουθήσαμε ένα ακόμα βήμα του στην υιοθέτηση αρκούντως αστικών μεθόδων προπαγάνδας που δεν μας είχε συνηθίσει κανένα τμήμα της κλασσικής αριστεράς ως τώρα. Η εισβολή στο γραφείο της υπουργού Εργασίας και η δήθεν δυναμική εμφάνιση των στελεχών του, ακραία βάναυση, έγινε όχι χάριν του διαλόγου, με δυναμισμό και επιχειρήματα, για το σοβαρό ζήτημα περιορισμού της απεργίας, για να γίνει γνωστό το ζήτημα στον κόσμο, στους εργαζομένους, αλλά για τις ανάγκες της προπαγάνδας. Το βίντεο είναι καθαρό: μόλις έφτασαν οι κάμερες, τα στελέχη του ΠΑΜΕ από ήρεμα άρχισαν τα συνθήματα και τα χτυπήματα στο τραπέζι, ενώ νωρίτερα είχαν σπάσει την ανοιχτή πόρτα. Δεν έλειψαν και τα σεξιστικά του τύπου «μαλλιά κομμωτηρίου» κ.α. Τι δείχνει αυτή η επιλογή; Μα, αδιέξοδο που σίγουρα — κάνουμε συζητήσεις με τον κόσμο του νυν ΚΚΕ, δεν υπάρχουν σινικά τείχη— βιώνουν στους κόλπους του. Πως να ερμηνεύσουν τη στασιμότητα του κόμματός τους τα μέλη του, αν είναι αλήθεια όλα όσα καθημερινά καταμαρτυρεί η ηγεσία του για το ΣΥΡΙΖΑ και τους υπουργούς της κυβέρνησης; Γιατί δεν συσπειρώνουν νέο κόσμο, ούτε μέρος όσων αποστασιοποιήθηκαν από τον ΣΥΡΙΖΑ; Δύσκολη απάντηση, και επιλέχθηκε αυτή η πρακτική που είναι έξω από την κλασική κουλτούρα της αριστεράς.
Η κυβέρνηση με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ, παρά την ήττα της και τις εξαναγκαστικές μνημονιακές πολιτικές, κάνει παράλληλα και έργο καθόλου αδιάφορο για τα λαϊκά στρώματα. Μετά το τέλος του προγράμματος αυτή η πολιτική θα ενταθεί, θα πάρει πιο εμφανή αριστερά χαρακτηριστικά. Το ΚΚΕ μπροστά σ’ αυτή την πραγματικότητα πρέπει να σταθεί με ιστορική ευθύνη και να βρει το δικό του διακριτό ρόλο. Δύσκολος δρόμος, αλλά εφικτός.
Παύλος Κλαυδιανός
Πηγή: Η Εποχή
