Φυσικά και γίνονται όργια εις βάρος της Παιδείας, ακριβώς με την ευκαιρία της πανδημίας του ιού, αλλά και του υιού που ξέφυγε από το εργαστήριο της οικογένειας Μητσοτάκη και κυκλοφορεί ανεξέλεγκτος και ανέλεγκτος από τη Βουλή.
Φυσικά και δεν πρέπει να χάσουν λεφτά οι σχολάρχες και οι λοιποί «δυνατοί» του συστήματος. Φυσικά θα μπούνε κάμερες στις σχολικές αίθουσες καταστρέφοντας κάθε έννοια εκπαιδευτικής διαδικασίας. Δηλαδή τι περιμένατε; «Καπιταλισμό έχουμε» (και πέσαμε από τα σύννεφα), όπως μας αποκάλυψε ο θεωρητικός (κάτι σαν Σουσλόφ) του… κομμουνιστικού καπιταλισμού Τάκης Θεοδωρικάκος -και τα σκυλιά λυμένα.
Δεμένα ήταν παλιά, τώρα είναι λυμένα. Για την ακρίβεια, λυμένα τα σκυλιά του νεοφιλελευθερισμού με τους αφρούς στα δόντια, να τρέχουν αφηνιασμένα για να αρπάξουν ό,τι προλάβουν από τα χέρια και κυρίως τη ζωή των πολλών. Των «κάτω». «Καπιταλισμό έχουμε», δεν γίνεται να εμποδίσουμε την ελεύθερη έκφραση των αφηνιασμένων σκυλιών. Δεν κάνει, το απαγορεύει η θρησκεία μας. Του κέρδους εννοείται. Μην πάει ο νους σας στο κακό.
Άλλωστε στον καπιταλισμό (που έχουμε και που μας τον παρέχουν αφειδώς από την κυβέρνηση και από όλο τον πολυποίκιλο εσμό των συμφερόντων που συνωστίζεται και προωθεί το όλο σχέδιο της αρπαγής) αυτό που προέχει είναι η θρησκεία. Διότι η θρησκεία της πίστης προς το ιερό είναι πάνω από όλα. Είναι το ιερό δισκοπότηρο της εξουσίας.
Γι’ αυτό η υπουργός Παιδείας Νίκη Κεραμέως, η μόνη στο υπουργικό συμβούλιο που θεωρεί πως δεν της δόθηκε χαρτοφυλάκιο αλλά σκευοφυλάκιο, εφαρμόζει με τέτοιο θρησκόληπτο φανατισμό την καταστροφική οπισθοπορεία της Παιδείας, που απαξιώνει την πολύμοχθη προσπάθεια για την απόκτηση της ορθής κρίσεως. Γι’ αυτό προωθεί μια Παιδεία υποταγμένη στην εξουσία. Μια Παιδεία της άκριτης και εθελόδουλης αποδοχής και της παρεχόμενης γνώσεως και του τρόπου παροχής αυτής της γνώσεως, καθώς και της ταξικής μεροληψίας ως προς την παροχή.
«Καπιταλισμό έχουμε» και η ελεύθερη έκφραση είναι πανάκριβη και μόνο γι’ αυτούς που μπορούν να την αγοράσουν. Γι’ αυτούς που μπορούν να «εκφράσουν» ελεύθερα τις άπειρες δυνατότητες της αρπαγής. Γι’ αυτούς που μπορούν να αγοράσουν την πανάκριβη Παιδεία της αρπαγής και της καταδυνάστευσης. Την πανάκριβη πρόσβαση στα ιερά χειρόγραφα μιας οικονομίας «εκ θεού» που φροντίζει τα πετεινά του ουρανού, αλλά αφήνει χιλιάδες παιδιά να πεθαίνουν καθημερινά από πείνα, δίψα, αρρώστια και έλλειψη φαρμάκων. Καπιταλισμό έχουμε και η πίστη ότι τίποτα δεν αλλάζει είναι πάνω απ’ όλους κι από όλα.
Και είναι η θρησκεία της πίστης που πρέπει με κάθε τρόπο να μείνει αδιατάρακτη. Δηλαδή η θρησκεία της τυφλής εμπιστοσύνης προς την εξουσία που δεν κυβερνά, αλλά διαφεντεύει παντού. Στο σχολείο (όλων των βαθμίδων) με το άγρυπνο «μάτι του Θεού» για να εμπεδωθεί ο φόβος «που τα πανθ’ ορά». Στο πανεπιστήμιο με το ματσούκι του κεφαλοθραύστη, για να λυθούν οι αρμοί της καθολικά συγκροτημένης υπόστασης του ανθρώπου, της φύσης τους δηλαδή για ελευθερία γνώσεως, άρα συγκρότησης του Είναι και του Κόσμου. Στη δουλειά για να καταλυθεί η περηφάνια και η αξιοπρέπεια του εργαζόμενου. Της «επίγνωσης» δηλαδή, όπως γράφει ο Γιάννης Ρίτσος «πως σκάβει, γράφει, δίνει και αξίζει να πάρει».
Αυτή είναι η Παιδεία της υποταγής και της τυφλής εμπιστοσύνης στους «πάνω» και της τυφλής εχθρότητας στον διπλανό. Αυτή είναι η χυδαία αριστεία των κάθε λογής κοινωνικών αυτοματισμών που εμπαίζει σήμερα τους καθηγητές ως τεμπέληδες, τα παιδιά στις πλατείες ως υγειονομικές βόμβες, χθες τους διαδηλωτές ως εμπόδια στην οικονομία (τους) στην καλύτερη περίπτωση και φονιάδες της Marfin στη χειρότερη, αύριο εμάς τους ίδιους ως ασύμφορους ηλικιωμένους. Επειδή «καπιταλισμό έχουμε» και ανθρώπους «με καλές σπουδές» σε πολλά και ποικίλα ιερατεία, που ξέρουν να ερμηνεύουν τις «εντολές» του.
Αν χάσουμε τη δουλειά μας, διδάσκουν, μπορούμε πάντοτε να μπούμε στην εκκλησία και να παρηγορηθούμε. Αν πάρει το σπίτι μας η τράπεζα, μπορούμε πάντοτε να δούμε πως δεν πληρώνουν τα δάνεια ο Μητσοτάκης και οι όμοιοι της τάξης του και να ρίξουμε το φταίξιμο στον εαυτό μας. Αν μας τσαλαπατήσουν τη ζωή με κάθε τρόπο, μπορούμε πάντοτε να πούμε ότι μας δοκιμάζει ο θεός.
Αν μας πάρουν το τραγούδι και το γέλιο από τα χείλη, αν μας κλέψουν το όνειρο, αν μας τυφλώσουν με σκουπίδια, αν μας διαλύσουν τις «γραμμές των οριζόντων», εμείς πάντοτε θα έχουμε τη θρησκεία της πίστης μας και θα την προφυλάσσουμε από όσους θέλουν να μας την αλλάξουν. «Καπιταλισμό έχουμε». Έτσι τα βρήκαμε, έτσι (και χειρότερα) θα τα αφήσουμε. Στα παιδιά μας.
Τι; Όχι;
Κώστας Καναβούρης
Πηγή: Η Αυγή
