Μέρος της Διασποράς αποτέλεσαν και οι Ελληνίδες της Σμύρνης που το ’22 περίμεναν στην προκυμαία του λιμανιού για να τις σώσει ένα δυτικό πλοίο. Κρατούν σφιχτά τα παιδιά τους, προσπαθούν να τα καθησυχάσουν γιατί ελπίζουν να σωθούν στην ιδανική τους πατρίδα, την πολιτισμένη Δύση, την Ελλάδα. Είναι μητέρες με σάρκα και οστά, όπως εμείς, με τα παιδιά τους. Κάποιες σώζονται, άλλες σκοτώνονται από τους Τούρκους, ενώ τα δυτικά πλοία αρνούνται να τις αφήσουν να επιβιβαστούν, να τις διασώσουν. Στρατιωτικά εμβατήρια ακούγονται στα αγγλικά πλοία για να καταπνίξουν τις κραυγές προσφύγων που ζητούν έλεος.
Όσες γυναίκες και παιδιά κατάφεραν να σωθούν, έγιναν τότε αποδεκτοί με δυσκολία, συχνά περιθωριοποιημένοι από τους Έλληνες της πατρίδας. Αλλά έφεραν ένα κομμάτι πολιτισμού, έθιμα και εκλεπτυσμένες εμπειρίες που συνέβαλαν στην ανάπτυξη της Ελλάδας, η οποία ήταν υποβαθμισμένη και ταπεινωμένη από τα χρόνια της Τουρκοκρατίας.
Κι όμως, κάθε Έλληνας και κάθε Ελληνίδα έχει έναν πρόσφυγα στην ιστορία της οικογένειας. Ακόμη και εκείνοι που δεν έχουν κάποιον μαγειρεύουν ιμάμ μπαϊλντί τις Κυριακές. Κάθε Έλληνας και κάθε Ελληνίδα έχει μια ιστορία να θυμάται και πολλές κραυγές θανάτου που δεν μπορούν να σβήσουν. Κάθε Έλληνας και κάθε Ελληνίδα σήμερα έχει το καθήκον να αποκαταστήσει ένα κομμάτι πολιτισμού, έτσι ώστε να βοηθήσει την Ευρώπη να μεγαλώσει. Αυτή είναι η ελληνική Διασπορά, ακόμα περήφανη γι’ αυτήν την ιστορία, και γι’ αυτήν την ιστορία τιμά τη σημαία της κάθε χρόνο.
