Η συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής Ανασυγκρότησης ήταν μία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα πολιτική διαδικασία.
Η συγκρότησή της, ενόψει του 3ου συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ, υπενθυμίζει με αποφασιστικό τρόπο ότι η περίοδος που ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν μόνος εναντίον όλων, αποτελεί παρελθόν.
Με αφορμή τη συμφωνία των Πρεσπών, τη σύντομη, αλλά σημαντική περίοδο της κυβερνητικής περιόδου εκτός μνημονίων και με επιστέγασμα τις ευρωπαϊκές και εθνικές εκλογές, διαμορφώθηκε μία ισχυρή δυναμική που έβγαλε τον ΣΥΡΙΖΑ από την «υγειονομική ζώνη».
Αυτό έπαιξε το δικό του μικρότερο ή μεγαλύτερο ρόλο στη διαμόρφωση ενός ικανοποιητικού εκλογικού αποτελέσματος, συνέβαλε στη διαμόρφωση μίας κοινωνικής δυναμικής.
Οι σύμμαχες πολιτικές δυνάμεις (Γέφυρα, ΔΗΜΑΡ) όντως δεν είναι μεγάλες, όμως οι πολιτικοί συσχετισμοί δεν διαμορφώνονται με αριθμητικές συναθροίσεις, αλλά με δυναμικές και σηματοδοτήσεις που ανατροφοδοτούνται στην κοινωνία και από την κοινωνία, γι’ αυτό άλλωστε οι υπολογισμοί κάποιων περιφερόμενων δημοσιολόγων περί 3% και 32% είναι απολύτως άστοχες και τελικά απολίτικες.
Βέβαια, η πορεία προς το συνέδριο έχει τα δικά της προβλήματα και γεννά σοβαρά ερωτήματα, που το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης οφείλει να απαντήσει, ώστε να αποφευχθούν οι εσωκομματικοί τριγμοί και να κλειδώσει η ομαλή πορεία προς το συνέδριο.
Η συγκρότηση του οργάνου αποτέλεσε την αιτία, ώστε να υπάρξουν διαμαρτυρίες σχετικά με την επιλογή των προσώπων, σε επίπεδο κυρίως μεσαίων οργάνων (νομαρχιακές επιτροπές) και οργανώσεων μελών. Ενδεικτική είναι ανακοίνωση της Νομαρχιακής Επιτροπής Κυκλάδων που αναφέρεται και στις αστοχίες επιλογής προσώπων.
Το πολιτικό συμπέρασμα είναι ότι όσο σημαντικά ζητήματα διαχείρισης μένουν εντός ενός στενού πυρήνα, όσο δεν υπάρχει μία προσπάθεια διεύρυνσης του κύκλου που διαβουλεύεται, οι αστοχίες πολλαπλασιάζονται. Η παρουσία αμφιλεγόμενων προσώπων συζητήθηκε όχι μόνο στους διαδρόμους του ΣΕΦ, αλλά και κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης. Ο Πάνος Λάμπρου διατύπωσε την άποψη ότι στο εγχείρημα μας δεν χωρούν πρόσωπα που διαφωνούν με τη συνθήκη των Πρεσπών ή δεν νοιώθουν την ανάγκη να καλωσορίσουν τους πρόσφυγες. Σε αντίθετη περίπτωση μετακυλούμε στη λογική μετατροπής του ΣΥΡΙΖΑ σε σούπερ μάρκετ. Αντίθετα, ο Σωκράτης Φάμελλος ένοιωσε την ανάγκη να καλωσορίσει ιδιαίτερα τους συμμετέχοντες που στις πρόσφατες εκλογές δεν ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ.
Προκύπτει μια σημαντική πολιτική διαφορά , η οποία χρειάζεται μία οριστική απάντηση.
Σύνθετα ερωτήματα
Τα ερωτήματα που τέθηκαν -η αλήθεια είναι με απόλυτο σεβασμό, ενδεικτική ήταν η σχετική αναφορά της Μαριλίζας Ξενογιανακοπούλου- είναι ακόμα πιο σύνθετα.
Φαίνεται να υποβόσκει ένα σημαντικό ζήτημα πολιτικής διαφωνίας σχετικά με την οριοθέτηση και την πολιτική ταυτότητα του ίδιου του εγχειρήματος.
Υπήρξαν πολλές τοποθετήσεις με κεντρικό αίτημα την ενίσχυση της αριστεράς και της κινηματικής ταυτότητας του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς αυτό αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για την ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ και την απόκρουση της σκληρής νεοφιλελεύθερης πολιτικής της ΝΔ. Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος αναφέρθηκε στην πάλη ενάντια στις ανισότητες, στην αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής και στα δικαιώματα ως τους τρεις άξονες που συγκροτούν τη σύγχρονη αριστερά της εποχής μας.
Παράλληλα, υπήρξαν τοποθετήσεις που κινήθηκαν στο πλαίσιο του ανοίγματος στο δημοκρατικό κέντρο και στην κεντροαριστερά, με την έννοια της αντίστοιχης προσαρμογής του ΣΥΡΙΖΑ.
Πάνω σε αυτήν τη διαφοροποίηση που αφορά την πολιτική ταυτότητα, διαμορφώνονται οι αντίστοιχες απόψεις για το χαρακτήρα του επικείμενου συνεδρίου, αλλά και της ίδιας της ΚΕΑ.
Συνεπώς, διαμορφώνονται μια σειρά από νέα ερωτήματα. Θα είναι το 3ο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ διαδικασία τομής και συνέχειας, όπως αναφέρεται στη διακήρυξη της Κ.Ε, ή θα είναι συνέδριο συγκρότησης ενός νέου πολιτικού υποκειμένου, όπως συχνά αναφέρεται με ανεπίσημο τρόπο;
Έχει αρμοδιότητες η ΚΕΑ και πώς αυτές συνδυάζονται με το γεγονός ότι η ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ θα συνεχίσει τη λειτουργία της;
Είναι αυτονόητο ότι η απρόσκοπτη πορεία προς το συνέδριο απαιτεί σαφείς απαντήσεις για τα παραπάνω θέματα.
Αίτημα για «περισσότερη Αριστερά»
Η πολιτική παρέμβαση της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ ήταν ομολογουμένως μία σημαντική, αν όχι η σημαντικότερη στιγμή του συνεδρίου. Η απόφαση του Κ.Σ της οργάνωσης ήταν ένα σαφές, με αιχμές, κείμενο μίας πολιτικής οργάνωσης που, έχοντας αντιμετωπίσει ισχυρές πιέσεις, δείχνει να έχει βρει το βηματισμό της. Η απαίτηση της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ για «περισσότερη αριστερά» είναι ένα αίτημα που κυριαρχεί στην Ευρώπη, εμπεδώνεται στην Ισπανία με τη συγκρότηση σοσιαλιστών–Ποδέμος, στο Ηνωμένο Βασίλειο με το πολιτικό πρόγραμμα των Εργατικών και τη συσπείρωση μεγάλου τμήματος της νεολαίας στην εκλογική μάχη, στη Γερμανία με την εκλογική νίκη του τμήματος που αμφισβητεί τη συνεργασία με τους Χριστιανοδημοκράτες, στις ΗΠΑ με τη δυναμική που αναπτύσσουν οι αριστεροί υποψήφιοι του Δημοκρατικού Κόμματος.
Συνεπώς, η τοποθέτηση της νεολαίας πρέπει να γίνει αντικείμενο προσοχής και στοχασμού.
Ανάγκη αποσαφήνισης του πολιτικού σχεδιασμού
Κλείνοντας, δεν μπορούμε να αφήσουμε ασχολίαστη την πολιτική τοποθέτηση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξη Τσίπρα. Στην εισηγητική του ομιλία προειδοποίησε τον κ. Μητσοτάκη ότι οι σχεδιασμοί του για παράκαμψη της απλής αναλογικής θα μείνουν χωρίς αντίκρισμα, προειδοποίησε δε ότι οι επόμενες εκλογές, όποτε και αν γίνουν, θα δώσουν κυβέρνηση των προοδευτικών δυνάμεων. Αναμφισβήτητα πρόκειται για μία βαριά πολιτική δήλωση και γεννά αντίστοιχα ερωτήματα, κυρίως για το πώς θα μετατοπισθεί τόσο η πολιτική του ΚΙΝΑΛ, που δείχνει να παραμένει σε μία λογική αντιΣΥΡΙΖΑ, όσο και του ΚΚΕ που επιμένει σε μία στάση πολιτικού αυτισμού. Τα ερωτήματα αυτά δεν μπορούν να απαντηθούν παρά μόνο με την αποσαφήνιση ενός πολιτικού σχεδιασμού στην κατεύθυνση διαμόρφωσης ενός κοινωνικού αντινεοφιλελεύθερου μετώπου, που θα διαμορφώσει τους όρους επίτευξης μίας ευρύτερης συμμαχίας.
Εδώ βέβαια υπάρχει και ένα δεύτερο ερώτημα, δηλαδή κατά πόσο μπορεί να υπάρξει πολιτική συμμαχίας με το ΚΙΝΑΛ, όσο η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκει να καλύψει το φάσμα από το δημοκρατικό κέντρο έως την αριστερά της αριστεράς, εγκολπώνοντας την πολιτική των συμμαχιών στο εσωτερικό της και διαμορφώνοντας ισχυρούς ανταγωνισμούς στους όμορους πολιτικούς χώρους, καθώς τους αφαιρεί «ζωτικό χώρο».
Μήπως τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να επιλέξει ανάμεσα σε ένα μοντέλο μεγάλων πλουραλιστικών κομμάτων, όπου συνευρίσκονται διαφορετικά πολιτικά ρεύματα, τύπου Λατινικής Αμερικής, ή σε ένα μοντέλο κυβερνήσεων με αριστερό προοδευτικό πρόσημο, που συγκροτούνται από μικρότερους, αλλά πολιτικά οριοθετημένους κομματικούς σχηματισμούς, με αποσαφηνισμένα ταυτοτικά χαρακτηριστικά; Εδώ απλά να υπενθυμίσουμε ότι το δεύτερο μοντέλο δοκιμάζεται σήμερα στην Ιβηρική χερσόνησο.
Άρης Καραντινός
Πηγή: Η Εποχή
