Θα το πω απερίφραστα: ό,τι πιο βαθύ, ό,τι πιο ανθρώπινο, ό,τι πιο συγκλονιστικά πολιτικό και ιστορικά αποκαλυπτικό σε τούτες τις μέρες που αγριεύει ο φασισμένος «πατριωτισμός» των γυμνόκωλων με το βάρβαρο χέρι και το χυδαίο στόμα, οι εμπορευματοποιημένες τσάμπα μαγκιές της επικίνδυνης ανοησίας τύπου «δεν αλλάζω ταμπέλες», σε τούτες τις άγριες μέρες της αλαλάζουσας πατριδοκαπηλίας και της κραυγαλέας εχθροξενίας, σε τούτες τις μέρες λοιπόν, η πιο παρήγορη κουβέντα που κατατέθηκε στον δημόσιο λόγο ανήκει στον Χρήστο Γιαννούλη, υποψήφιο του ΣΥΡΙΖΑ για την Περιφέρεια της Κεντρικής Μακεδονίας.
Σε συνέντευξή του στο «Documento» μέσα σε μία και μόνο φράση είπε αυτό που θα έπρεπε να είναι σημαία, αλλά κινδυνεύει να χαθεί μέσα στα φασιστικά λύματα που ρέουν ποταμηδόν από τα αποχαλινωμένα ΜΜΕ του συστήματος και την υπερπαραγωγή ακροδεξιού συναισθηματικού θορύβου. Είπε ο Χρήστος Γιαννούλης, θυμίζοντας τη φράση του Θεσσαλονικιού Βυζαντινού λογίου Νικηφόρου Χούμνου (1250-1327), που και σήμερα αποτελεί μια μεγάλη αλήθεια, μεγάλη σαν την αγκαλιά της Θεσσαλονίκης, την αγκαλιά επίσης που πρέπει να είναι η Αριστερά:
«Κανείς δεν μένει χωρίς πατρίδα όσο υπάρχει η Θεσσαλονίκη».
Αυτή είναι η μεγαλειώδης αλήθεια. Αυτή είναι η συγκλονιστική κοσμοαντίληψη της Αριστεράς. Γιατί ακριβώς Αριστερά δεν μπορεί να εννοηθεί χωρίς το ηθικό θάλπος της προστασίας των αδύναμων και των κυνηγημένων. Όχι ως φιλανθρωπία αλλά ως υποδοχή νέων μελών στην ίδια πατρίδα, στην ίδια ζωή των ίσων ανθρώπων, όπου «η ελεύθερη ανάπτυξη του ενός αποτελεί προϋπόθεση για την ελεύθερη ανάπτυξη όλων», για να θυμηθούμε και τον παππού Κάρολο.
Φυσικά, μια τέτοια φράση πανανθρώπινη για τη «μητέρα Θεσσαλονίκη», είχε τη σιωπή που της άξιζε (τιμητική σιωπή της συστημικής εχθρότητας), από τους «γενναίους του Μπρανκαλεόνε» που θεωρούν ότι πατριωτισμός είναι να μισείς τον Άλλο, να διώχνεις τα προσφυγόπουλα από τα σχολεία και να τους «κάνεις τη ζωή δύσκολη» για να μην έρχονται. Δυστυχώς όμως, αυτή η άφταστης ωραιότητας φράση, «κανείς δεν μένει χωρίς πατρίδα όσο υπάρχει η Θεσσαλονίκη», δεν έτυχε της προσοχής που της αξίζει ούτε και από εκείνους που θα έπρεπε να την υψώσουν στον πιο ψηλό ιστό για να δουν όλοι πώς κυματίζει η αληθινή πατρίδα της ελευθερίας, της ισότητας και της αδελφοσύνης. Πώς κυματίζει η αληθινή Ιστορία μέσα στον χρόνο.
«Κανείς δεν μένει χωρίς πατρίδα», είπε ο Χρήστος Γιαννούλης. «Ως ουδείς άπολις μέχρις αν η των Θεσσαλονικέων η πόλις» (κανείς άνθρωπος δεν θα μείνει χωρίς πατρίδα όσο θα υπάρχει η Θεσσαλονίκη) είχε πει ο Νικηφόρος Χούμνος εκφράζοντας τη διαιώνια υπόσταση της Θεσσαλονίκης, επαναλαμβάνοντας, με τη σειρά του, καθόλου τυχαία (είχε λάβει ελληνική μόρφωση) την επιταγή του φιλόξενου της ελληνικής παιδείας: «Ξένους και μη δυναμένους ξένιζε». Δεν ήταν τυχαίος ο Χούμνος. Καταγόταν από επιφανή οικογένεια, υπήρξε μαθητής του Γεωργίου του Κύπριου και κατέλαβε μέγιστα αξιώματα επί Μιχαήλ Η’ και Ανδρόνικου Β’ φτάνοντας στο αξίωμα του Μεγάλου Λογοθέτη, δηλαδή -κατ’ αντιστοιχίαν- ενός σημερινού πρωθυπουργού. Ας μην επιχειρήσουμε συγκρίσεις με ενίους σύγχρονους αναλόγου αξιώματος ή φιλοδοξίας, αποτρόπαια τροπαιοφόρους, γιατί θα μας πιάσει κατάθλιψη…
Να θυμίσω εδώ, στους οπαδούς της φυλετικής καθαρότητας και της αδιατάρακτης συνέχειας του περιούσιου κυανόλευκου αίματος, ότι η Θεσσαλονίκη μεγαλούργησε ως παγκόσμια πατρίδα των προσφύγων, ιδιαίτερα των Εβραίων Σεφαραδίμ που έρχονται το 1492 από την Ισπανία διωγμένοι με διάταγμα των βασιλιάδων Φερδινάνδου και Ισαβέλλας. Δεκαπέντε με είκοσι χιλιάδες Ισπανοεβραίοι εγκαταστάθηκαν στη Θεσσαλονίκη και είναι αυτοί και όχι οι καβαλαραίοι με τους βουκεφάλες που έδωσαν ζωή στη σχεδόν έρημη -μετά την άλωσή της από τους Τούρκους το 1430- Θεσσαλονίκη, αν και υπάρχουν μαρτυρίες για την ύπαρξη εβραϊκής κοινότητας στην πόλη ήδη απ’ τα ρωμαϊκά και βυζαντινά χρόνια. Ήταν οι λεγόμενοι Ρωμανιώτες, που είχαν εξελληνίσει τα ονόματά τους και μιλούσαν ελληνικά. Κάπως έτσι μεγαλούργησε η Θεσσαλονίκη. Κάπως έτσι, πολύ πριν γίνει η «Μητέρα Θεσσαλονίκη» του Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη (που ήξερε πολύ καλά τι έλεγε), ήδη στα τέλη του 16ου αιώνα είχε τιμηθεί με τον τίτλο της «Μητέρας εν Ισραήλ». Λεπτομέρεια προς τους φασίστες που βεβηλώνουν το Εβραϊκό Μνημείο στην πλατεία Ελευθερίας:12.989 Έλληνες Εβραίοι πήραν μέρος στο έπος του ’40 (343 αξιωματικοί), με 513 νεκρούς και 3.743 τραυματίες.
Αυτό το μεγαλείο της πόλης και της Ιστορίας μας θύμισε έξοχα ο Χρήστος Γιαννούλης. Ως συνάδελφο με αναπτέρωσε, ως αριστερό με συγκλόνισε και ως γιο προσφύγων που βρήκαν πρώτα απάγκιο στη Θεσσαλονίκη βάθυνε την περηφάνια μου. Υποκλίνομαι.
Κώστας Καναβούρης
Πηγή: Η Αυγή
