«Μόνη νομική διαφορά με την Τουρκία, η υφαλοκρηπίδα», που όμως, σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο, ανήκει ολόκληρη στην Ελλάδα, οπότε δηλώνουμε ότι είμαστε πρόθυμοι για διάλογο και για προσφυγή στη Χάγη, υπό την προϋπόθεση ότι ο διάλογος θα αφορά μόνο την υφαλοκρηπίδα (που αναμφισβήτητα μας ανήκει), γιατί κάθε άλλη συζήτηση θα σήμαινε ότι διαπραγματευόμαστε την παραχώρηση τμημάτων της εθνικής μας κυριαρχίας. Καταλάβατε τίποτα;
Κι όμως αυτή η αντιληπτή και από μαθητή Δημοτικού ασυναρτησία, περί μιας και μόνης διαφοράς με την Τουρκία, είναι το άγιο δισκοπότηρο της εξωτερικής μας πολιτικής εδώ και τέσσερις δεκαετίες. Την ονομάζουν και εθνική θέση. Στην πραγματικότητα είναι η θέση-ακρογωνιαίος λίθος του ελληνικού εθνικισμού και του μικροϊμπεριαλιστικού αστισμού, η θέση της κάθε λογής Δεξιάς, των εθνικιστών απόστρατων και διεθνολόγων και των «αρμών» του βαθέος κράτους.
Αλλά, και των «Πέτσινων» καλοταϊσμένων ΜΜΕ της διαπλοκής και της καθημερινής αντιαριστερής και αντι-ΣΥΡΙΖΑ υστερίας, που ορισμένοι θα τα έθαβαν δυο σπιθαμές κάτω από τη γη. Ομως, όπως θα δείξουμε στη συνέχεια, στα κρίσιμα ζητήματα των ελληνοτουρκικών σχέσεων και στο Κυπριακό, εκπέμπουν στο ίδιο μήκος κύματος και μοιάζουν με δυο σταγόνες νερό.
Τι κι αν εκκρεμεί η οριοθέτηση ΑΟΖ, ο καθορισμός χωρικών υδάτων (τα περίφημα 12 μίλια), η διαφορά αιγιαλίτιδας ζώνης 6 μιλίων και εναέριου χώρου 10 μιλίων. Ολα αυτά πολλά χρόνια τώρα έχουν παραπεμφθεί σε αλλεπάλληλους γύρους διερευνητικών επαφών Τουρκίας-Ελλάδας για να συντηρείται ο εθνικός μύθος της «μιας και μόνης διαφοράς». Και για να γράφουν ψευδέστατα ακόμη και έντυπα αριστερού-προοδευτικού προσανατολισμού ότι τα τουρκικά σεισμογραφικά ή πολεμικά πλοία εισήλθαν σε ελληνική υφαλοκρηπίδα.
Ενώ, όλη η διεθνής κοινότητα γνωρίζει ότι πρόκειται για μη νομικά κατοχυρωμένες θαλάσσιες ζώνες που διεκδικούνται εξίσου τόσο από την ελληνική όσο και από την τουρκική πλευρά. Αρα είναι αμφισβητούμενες, παρά τους τόνους μελάνης και τους ωκεανούς λέξεων που έχουν καταναλωθεί κοντά μισό αιώνα για να κρυφτεί η προφανής αυτή αλήθεια. Την ανεκδιήγητη και εντελώς παράλογη θέση της μιας και μόνης διαφοράς, παρά τους ελιγμούς στους οποίους υποχρεώνεται λόγω της επιθετικότητας του τουρκικού εθνικισμού, υπηρετούν σήμερα ο Μητσοτάκης και η κυβέρνηση της Ν.Δ., εφόσον αυτοί βρίσκονται στην εξουσία.
Την υπερασπίζονται έμπρακτα τόσο με διπλωματικά μέσα (ακόμη και με καταγέλαστους χειρισμούς, όπως η υιοθέτηση του Λίβυου πολέμαρχου Χάφταρ) όσο και με στρατιωτική κινητοποίηση που στις μέρες μας έχει κλιμακωθεί σε αντιπαράταξη μονάδων του ελληνικού και του τουρκικού στόλου στην Ανατολική Μεσόγειο, πάνω στο όριο του 28ου μεσημβρινού, ενώ δεν λείπουν και οι επικίνδυνες «επακουμβήσεις».
Σε αυτό το πλαίσιο της κλιμακούμενης όξυνσης εντάσσεται η ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία οριοθέτησης ΑΟΖ, που προκάλεσε την έντονη τουρκική αντίδραση, ενώ και από ισχυρούς ευρωπαϊκούς παράγοντες θεωρήθηκε παραβίαση της συμφωνημένης εκεχειρίας που με την παρέμβαση του Βερολίνου είχαν συνομολογήσει Ελλάδα και Τουρκία. Είχε ως γνωστόν προηγηθεί το τουρκολιβυκό σύμφωνο, ως απάντηση στους αμερικανικής έμπνευσης αντιτουρκικούς άξονες και στον σχεδιασμό του αγωγού East Med, με ομολογημένο στόχο να αποκλειστεί η Τουρκία από την Ανατολική Μεσόγειο και τα εικαζόμενα κοιτάσματα υδρογονανθράκων.
Οι μέχρι τώρα χειρισμοί της κυβέρνησης Μητσοτάκη στερούνται στρατηγική στόχευση, αφού το μόνο που κάνουν είναι να εγκλωβίζονται σε ένα κοντόθωρο παιχνίδι εντυπώσεων «μία σου και μία μου», με το βλέμμα στραμμένο στο πολιτικό κόστος και στην ισχυρότατη ακροδεξιά-εθνικιστική συνιστώσα της Ν.Δ.
Η κυβέρνηση, την ώρα που διαπραγματεύεται με την Τουρκία στο Βερολίνο, δεν τολμά καν να ψελλίσει στο εσωτερικό τη λέξη «διάλογος». Κι αυτό, όταν η συμφωνία με την Αίγυπτο, αποτέλεσμα θετικού συμβιβασμού ύστερα από 15ετή διάλογο, αποκαλύπτει, ακόμη περισσότερο από την προηγούμενη με την Ιταλία, ότι η επήρεια των νησιών στον προσδιορισμό της ΑΟΖ δεν μπορεί να είναι πάντα 100%, όπως μέχρι τώρα διατεινόταν ο ελληνικός εθνικισμός, δαιμονοποιώντας τον διάλογο.
Ενώ και η αξιωματική αντιπολίτευση, την ίδια ώρα που σωστά μιλάει για διάλογο και για προσφυγή στη Χάγη, ακυρώνει αυτή τη θέση της στην πράξη, αφού έφτασε στο σημείο να υπονοήσει ακόμη και την ανάληψη πολεμικής δράσης απέναντι στο τουρκικό σεισμογραφικό και τα πολεμικά πλοία που το συνοδεύουν. Από αυτή την άποψη ας ελπίσουμε να πιάσουν τόπο οι εμπνευσμένες ευχές του αρχηγού της στη Μεγαλόχαρη και πράγματι η Παναγιά να βάλει το χέρι της!
Ολες αυτές οι παλινωδίες και αντιφάσεις έχουν αποτέλεσμα την ηχηρή απομόνωση της Ελλάδας και της κυβέρνησης Μητσοτάκη στους ευρωπαϊκούς θεσμούς, όπως πρόσφατα στο συμβούλιο ΥΠΕΞ της Ε.Ε. Την ώρα που η ελληνική διπλωματία φαντασιωνόταν καταδίκη και επιβολή κυρώσεων στην Τουρκία, εισέπραξε την άρνηση της Γερμανίας και αντί για (διπλωματικό) μαλλί, ο εμφανισιακά προβλεπτικός κ. Δένδιας βγήκε από τη συνάντηση με τους ομολόγους του με την κεφαλή του πιο ξυρισμένη γουλί απ’ ό,τι μπήκε.
«Ουρά» και νεροκουβαλητές αυτής της δεξιάς, επικίνδυνης και οιονεί φιλοπόλεμης πολιτικής είναι όσοι/ες συντάσσονται με αυτή τη δήθεν υπεύθυνη πατριωτική θέση, παπαγαλίζοντας τη γραμμή της μιας και μόνης διαφοράς. Την ίδια ώρα που ασκούν αντιπολίτευση -και σωστά- στην καταστροφική νεοφιλελεύθερη κοινωνική ατζέντα της Ν.Δ., βάζουν «πλάτη» στην απαράδεκτη πολιτική αυτής της κυβέρνησης χθες στον Εβρο, με την άσκηση βίας απέναντι σε ανυπεράσπιστους πρόσφυγες που πιθανότατα οδήγησε σε δολοφονίες, και σήμερα στο Αιγαίο, όπου για μια ακόμη φορά ο τουρκικός και ο ελληνικός εθνικισμός κλιμακώνουν την αντιπαράθεσή τους.
Οσα αναθέματα για «σημιτικούς νεο-συριζαίους» και «λεγόμενους 53» κι αν εκτοξεύουν κάποιοι που τιμήθηκαν με υπεύθυνες θέσεις στην κυβέρνηση της Αριστεράς, αναπολώντας, ως αυθεντικοί παλαιο-πασόκοι, το ένδοξο παρελθόν τού «Βυθίσατε το Χόρα» και αποκρύπτοντας το μεταγενέστερο Μea culpa. Οσο κι αν ο αρχιτέκτονας της Συμφωνίας των Πρεσπών, που στηρίχτηκε με νύχια και με δόντια από το σύνολο του ΣΥΡΙΖΑ, επινοεί σήμερα επιχειρήματα τύπου «Μακεδονικού χαλβά» για να επικρίνει τις συμφωνίες με Ιταλία και Αίγυπτο. Οσες συκοφαντίες κι αν αναμασούν κάποιες αμετροεπείς κυρίες απέναντι στην ανανεωτική ριζοσπαστική Αριστερά, προσβάλλοντάς την ως «αριστερίστικη εκκρεμότητα», το πολιτικό συμπέρασμα είναι ένα.
Ολα αυτά τα φιντάνια, την ίδια ώρα που νομίζουν πως μιλούν στο όνομα της πατριωτικής αντιδεξιάς δημοκρατικής παράταξης, αποτελούν στην πράξη πλουμιστές ουρές του Μητσοτάκη και του κάθε λογής δεξιού εθνικισμού, ενώ δύσκολα πλέον μπορούν να αποκρύψουν την παραδοσιακή απέχθεια ορισμένων μερίδων του Κέντρου, γαλουχημένου από τον αυριανισμό, για την ιστορική Αριστερά και τους αγωνιστές της. Αυτό καλό είναι, εφόσον προκαλούν με θρασύτητα και παντελή έλλειψη επίγνωσης τον κόσμο της Αριστεράς, να επισημαίνεται ανοιχτά, δημόσια και έξω από τα δόντια για να μη νομίζουν ορισμένοι ότι στο όνομα της διεύρυνσης οι αριστεροί είμαστε διατεθειμένοι να υποστούμε λοβοτομή και να αποκτήσουμε μνήμη χρυσόψαρου.
Ας το καταλάβουν όλοι καλά. Η ανανεωτική-ριζοσπαστική Αριστερά δεν αποτελεί «αριστερίστικη εκκρεμότητα που πρέπει να κλείσει», αλλά στέρεη και ιστορικά θεμελιωμένη πολιτική ταυτότητα και μια εθνική πολιτική δύναμη αγώνα και διακυβέρνησης, που φιλοδοξεί να επιστρέψει σύντομα στην εξουσία. Δεν θα γίνει ποτέ άθυρμα και φτερό στον άνεμο ανερμάτιστων τακτικισμών, προσωπικών ή αρχηγικών στρατηγικών και τυχοδιωκτικών επιλογών.
Στις ελληνοτουρκικές διαφορές, ανάλογες εξωφρενικές και προκλητικές θέσεις διατυπώνουν και οι Τούρκοι εθνικιστές που με τα μεγαλοοθωμανικά-αναθεωρητικά όνειρα του Ερντογάν έχουν πάρει το πάνω χέρι στην πολιτική ζωή της γειτονικής χώρας. Κάτι που επισφραγίστηκε με τη μετατροπή σε τζαμί της Αγίας Σοφίας. Προβάλλοντας την προκλητική και ανυπόστατη θέση ότι τα νησιά του Αιγαίου, ως φυσική προέκταση του όγκου της Ανατολίας, δεν έχουν επήρεια σε ΑΟΖ. Πρόκειται για εντελώς ψευδή και αυθαίρετο ισχυρισμό, που θα καταπέσει σε οποιαδήποτε διεθνή διαιτησία.
Καθήκον της Αριστεράς σε Ελλάδα, Τουρκία και Κύπρο είναι να ξεσκεπάζει καθημερινά τους επιμέρους ισχυρούς εθνικισμούς στις χώρες αυτές και όχι στο όνομα της συμπερίληψής της στον περιβόητο «εθνικό κορμό», όπως τον έχουν νοηματοδοτήσει οι αντίπαλοί της, να υποκλίνεται στον σοβινισμό και τον μιλιταρισμό, φλερτάροντας με σενάρια πολεμικής εμπλοκής. Ή να πέφτει στο βαρύ αλλά και παιδαριώδες ταυτόχρονα πολιτικό σφάλμα να φαντασιώνεται ότι μπορεί να συναγωνιστεί και να κερδίσει τον εθνικισμό στο δικό του έδαφος. Εθνικισμός αριστερής κοπής είναι αντίφαση εν τοις όροις και αποκρουστική τερατογένεση.
Η Αριστερά και ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως και η χώρα μας άλλωστε, μόνο να κερδίσουν έχουν αν ταχθούν αποφασιστικά υπέρ του διαλόγου και της ειρηνικής επίλυσης των διαφορών με την Τουρκία στο Αιγαίο, στην Ανατολική Μεσόγειο και στην Κύπρο. Η κλιμάκωση της έντασης δεν οδηγεί πουθενά. Ο ελληνοτουρκικός και ο πολυμερής διάλογος για το καθεστώς στο Αιγαίο και στην Αν. Μεσόγειο και η προσφυγή στη Χάγη στις σημερινές συνθήκες πρέπει να γίνουν ο ακρογωνιαίος λίθος της εξωτερικής μας πολιτικής.
Η Αριστερά με αυτόν τον τρόπο θα ξαναπιάσει το νήμα της εμβληματικής Συμφωνίας των Πρεσπών και θα πρωταγωνιστήσει στον αγώνα να γίνει το Αιγαίο και η Ανατολική Μεσόγειος θάλασσα ειρήνης, συνεργασίας, οικονομικής και οικολογικής συνεκμετάλλευσης και όχι πεδίο ιμπεριαλιστικών-εθνικιστικών ανταγωνισμών, περιβαλλοντοκτόνων εξορύξεων και χωρίς όριο στρατιωτικών εξοπλισμών.
Ο Τάκης Κατσαρός είναι συνεργάτης της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ
Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών
