Η κυβέρνηση συναντά στη διαδρομή της όλο και μεγαλύτερα εμπόδια. Εμπόδια, όμως, που δεν συγκαταλέγονται στα συνηθισμένα των κυβερνήσεων. Η διαδρομή της μοιάζει να ήταν ναρκοθετημένη εξ υπαρχής, παρά την εικόνα που φιλοτέχνησε η ίδια στην αρχή. Η διαφορά είναι ότι πλέον, λόγω απρόβλεπτων γεγονότων, αυτό είναι φανερό στον κόσμο και το συζητούν στον Τύπο ακόμη και τον φιλοκυβερνητικό.
Πρώτο ρήγμα στην ηγεμονία της ΝΔ
Έχουμε, μ’ άλλα λόγια, ένα πρώτο ρήγμα στην ηγεμονία της δεξιάς που κατάφερε να εξασφαλίσει προεκλογικά και να συνεχίσει, εύκολα, τον πρώτο καιρό της θητείας της. Μια πρώτη ερμηνεία είναι οι προσδοκίες που δημιούργησε προεκλογικά, είτε εν γνώσει της ότι θα μείνουν ανεκπλήρωτες, είτε λόγω επιφανειακότητας και μη βαθειάς μελέτης των ελληνικών προβλημάτων, ιδίως όπως αυτά διαπλέκονται με το διεθνές περιβάλλον.
Αυτό είναι σπουδαίος λόγος να συναντά η ΝΔ, σήμερα, προβλήματα, να δυσαρεστεί τα κοινωνικά στρώματα που τη στήριξαν. Και επειδή το κόμμα αυτό κατηγόρησε, τότε, τον ΣΥΡΙΖΑ ότι έλεγε ψέματα δεν βλάπτει να κάνουμε τώρα μια σύγκριση. Ο ΣΥΡΙΖΑ ηττήθηκε αφού αγωνίστηκε πρώτα να αποσπάσει συμφωνία με τους δανειστές υποφερτή. Απόρροια ήταν ότι εφάρμοσε μια πολιτική που δεν ήταν δική του, άρα στον κόσμο ήταν ορατός ο λόγος που δεν υλοποίησε όσα είχε υποσχεθεί. Γι’ αυτό και επανεκλέχθηκε τον Σεπτέμβριο 2015! Αντίθετα η ΝΔ εν γνώσει της υποσχόταν πράγματα που δεν θα υλοποιούσε, έλεγε δηλαδή ψέματα. Αυτό τώρα μετράει και μετράει υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ.
Το κρίσιμο εμπόδιο
Το κρίσιμο εμπόδιο, όμως, που συναντά σήμερα η κυβέρνηση της ΝΔ, είναι ότι η συσπείρωση που πέτυχε προεκλογικά όπως και η ενότητα στην ηγετική της ομάδα, ήταν επίπλαστες. Αυτό σήμερα προκύπτει γενικά ή κυρίως σε ζητήματα κοινωνικής και οικονομικής πολιτικής. Εκεί οι διαφορές μπορεί να «μαζεύονται», πολύ περισσότερο που ο νεοφιλελευθερισμός είναι αποδεκτός ως οδηγός σ’ ολόκληρη την ηγεσία. Προκύπτει, ως ιδεολογική διαφορά, σε ζητήματα του ταυτοτικού πυρήνα αυτού του κόμματος ή σωστότερα της ευρύτερης συσπείρωσης που επιτεύχθηκε και πέτυχε αυτό το 40%.
Το πιο φανερό και σοβαρό πεδίο όπου εκφράζεται είναι η εξωτερική πολιτική, με δυο γραμμές αντίπαλες οι οποίες μάλιστα δεν μένουν μόνο εντός κόμματος, αλλά διαπερνούν την επιρροή του, ευρύτερα. Η προειδοποίηση του Α. Σαμαρά σαφής: προσφυγή στη Χάγη αυτή την περίοδο θα σήμαινε συνθηκολόγηση. Οι τοποθετήσεις του Υπουργού Αμύνης Ν. Παναγιωτόπουλου, με αντιφάσεις, πάντως έχουν μια πολεμική ορολογία που δεν συντονίζεται με τον διπλωματικό λόγο του Υπουργού Εξωτερικών Ν. Δένδια. Αντίθετη είναι η τοποθέτηση του συμβούλου του Πρωθυπουργού Θ. Ντόκου, ότι μπορεί, υπό ορισμένες προϋποθέσεις, να είναι οι δυο χώρες «φυσιολογικοί γείτονες», να υπάρξει συνεκμετάλλευση. Είναι μια ιδέα που από πολλά χρόνια τη συναντάμε στην Αριστερά – το είπε ο Λεωνίδας Κύρκος και δέχθηκε τις συνήθεις επιθέσεις – αλλά στη Δεξιά όταν λέγεται είναι ιδεολογικό ατόπημα. Γραφτηκαν στον φιλοκυβερνητικό Τύπο ειρωνικά και επιθετικά σχόλια και δεν προφύλασσαν καθόλου ούτε τον Κ. Μητσοτάκη. Γράφτηκαν όμως και αντίθετα άρθρα που με αφορμή το “Oruc Reis” μίλησαν για άγνοια περί το διεθνές δίκαιο που οδηγούσε σε απλοποιήσεις.
Βατερλώ στο προσφυγικό
Το δεύτερο πεδίο οξύτατης διαφωνίας είναι το προσφυγικό. Εδώ η γραμμή άγεται και φέρεται. Στην επιλογή της αποτροπής συμφωνεί όλη η κυβέρνηση και την υλοποιεί κυρίως με τον απάνθρωπο τρόπο των ανείπωτων συνθηκών διαβίωσης όχι από ανικανότητα αλλά επιλογή. Υπάρχουν όμως και όσοι θέλουν αποτροπή με “Pushup”, ευθέως! Είναι χαρακτηριστική η παραδοχή του κ. Πλακιωτάκη ότι τώρα δεν γίνεται push back αφήνοντας να εννοηθεί ότι το 2014 γινόταν από το Λιμενικό. Για άλλα κομμάτια της δεξιάς, τον Περιφερειάρχη κ. Μουτζούρη, πχ, δεν αρκούν αυτά και όπως είπε ας αφήσουμε κατά μέρος «τις συνθήκες»! Οι δυο γραμμές φάνηκαν και στις περιβόητες ΜΚΟ. Ο κ. Κουμουτσάκος έκανε λόγο για «δίκτυο σκοτεινών ΜΚΟ» τροφοδοτώντας τη δαιμονοποίησή τους, προς δόξαν. Αντίθετα ο ειδικός γραμματέας πρώτης υποδοχής κ. Λογοθέτης σημείωνε «για μας όλοι όσοι φθάνουν στα νησιά είναι αιτούντες άσυλο».
Η πολιτική του «νόμου και της τάξης» είναι ένα άλλο πεδίο όπου δυσκολεύεται. Το ότι βρίσκεται σε αδιέξοδο φαίνεται και από το γεγονός – εκτός από τα φορτωμένα με αστυνομικές ειδήσεις δελτία των 8.00, ότι στήθηκε συνάντηση των κ. Μ. Χρυσοχοϊδη και Πρωθυποργού όπου βεβαίως τον επαίνεσε. Θα αντιγράψω μια φράση από κύριο άρθρο της «Καθημερινής» με τίτλο «παρεμβάσεις ουσίας». Λέει λοιπόν: «την περιπόθητη κανονικότητα δεν θα τη φέρει μόνο η αστυνόμευση. Τη φέρνουν και οι παρεμβάσεις, που παρότι δεν έχουν αξία τηλεοπτικού θεάματος, βελτιώνουν αισθητά την καθημερινότητα στην Πρωτεύουσα». Εννοεί δράσεις του Δημάρχου Αθηναίων, εν προκειμένω.
Κάτι τελευταίο. Όσο και να πρέπει να υπολογίσει κανείς την «επιρροή» στα γραφόμενα συναδέλφων της σύγκρουσης στο ποδόσφαιρο, θα πρέπει να προβληματιστεί από την «ευκολία κριτικής» που συναντάς στις φιλοκυβερνητικές στήλες. Για παράδειγμα: θεωρούνται «παιδαριώδη και φαιδρά» λεγόμενα σημαντικών υπουργών. Γίνονται επιθέσεις εναντίον του υπουργού Επικρατείας κ. Γεραπετρίτη πολύ ενοχλητικές. Και άλλα πολλά.
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα, αντιφάσεων, αστοχιών, διαφωνιών κτλ είναι λογικό το σχέδιο του κ. Θεοδωρικάκου για διπλές εκλογές να καταχωνιάζεται σ’ ένα ντουλάπι. Το υπαινίχθηκε και ο Α. Τσίπρας στη Σπάρτη. «Έτσι όπως πάνε τα πράγματα», είπε, «δεν θα κληθώ να τις ζητήσω (τις εκλογές) εγώ, θα τις ζητήσει ο ίδιος, όχι από επιλογή, όπως λένε, αλλά από αδιέξοδο».
Παύλος Κλαυδιανός
Πηγή: Η Εποχή
