Τούτη την ύστατη στιγμή δεν είναι η ώρα των επιχειρημάτων –είτε αφορούν το σύννομο του αιτήματος του Δ. Κουφοντίνα είτε τον διαχωρισμό από την τρομοκρατία είτε το κράτος δικαίου και την ανάγκη να μην είναι εκδικητικό. Ειπώθηκαν όλα αυτά τις προηγούμενες μέρες. Σήμερα, με τον απεργό πείνας να έχει ήδη υποστεί σοβαρές βλάβες στην υγεία του και ενώ η ζωή του να κρέμεται από μια κλωστή, το ζήτημα έχει περάσει σε άλλο πεδίο. Αφορά τα θεμέλια της δημοκρατικής συνθήκης από το 1974 και μετά.
Αναλογιζόμαστε αλήθεια τι σημαίνει να πεθάνει ένας απεργός πείνας; Πόσο καταλυτικές επιπτώσεις έχει αυτό για το πολίτευμά μας; Να έχουμε νεκρούς από απεργία πείνας όπως στην Τουρκία;
Η κυβέρνηση κάνει μια επίδειξη πυγμής και αναλγησίας. Το τραγικό είναι ότι η πυγμή αυτή κινδυνεύει να καταφέρει θανατηφόρο πλήγμα όχι μόνο στην ανθρώπινη ζωή, αλλά και στο δίκιο και στο πολίτευμα μας. Και αν δεν τη συγκινεί η ισονομία, ας δείξει, έστω και τώρα ανθρωπιά, και, επίσης, σωφροσύνη.
Μετά την ενδεχόμενη και απευκταία εξέλιξη για τη ζωή του απεργού πείνας, κανείς δεν μπορεί να αισθάνεται αμέτοχος σε ό,τι συμβαίνει. Θα είμαστε όλες και όλοι συμμέτοχοι σε ένα τέτοιο έγκλημα.
Βασιλική Κατριβάνου, ψυχολόγος πρώην βουλεύτρια ΣΥΡΙΖΑ
Τάσος Κουράκης, πρώην αναπλ. υπουργός Παιδείας (2015) και πρώην Α΄ αντιπρόεδρος της Βουλής (2015-2019)
Χριστόφορος Παπαδόπουλος, πρώην βουλευτής, μέλος της ΚΕ ΣΥΡΙΖΑ
