Η επισφάλεια αλλάζει πρόσωπο αλλά συνεχίζει να υφίσταται

Στην τηλεεργασία που αν απομακρυνθείς από το λαπτοπ βαράει συναγερμός ή καταγράφει τη δραστηριότητα σου συνεχώς.

Στα αφεντικά που με τσαμπουκά σου παίρνουν τα τιπ ή που σε συνοδεύουν ως το ATM για να επιστρέψεις το δώρο.

Στις δεκάωρες – στην καλή περίπτωση- βάρδιες 7 στα 7 στα άτομα που δουλεύουν σεζόν στη «βαριά βιομηχανία της χώρας». Στη διαμονή σε παραπήγματα και στα «θα δουλεύεις ξυπόλυτο γιατί αυτό είναι το concept του μαγαζιού», κι ας καίγεσαι στην άμμο.

Στα μισά ένσημα ή και στα καθόλου ένσημα.

Στα «σκοπεύετε να μείνετε έγκυος;».

Στα «περιμένετε να εγκριθεί το αίτημα σας».

Στην μετατροπή του ΣΕΠΕ σε διακοσμητική ανεξάρτητη αρχή.

Στα εργατικά δυστυχήματα και ατυχήματα των εναεριτών που αντικαταστάθηκαν από υπεργολάβους με ανειδίκευτους και των λιμενεργατών της Cosco.

Στα «πράγματι υπάρχει τεράστια έλλειψη προσφοράς εργασίας» χωρίς καμία αναφορά στις συνθήκες εργασίας.

Στα πάγια αιτήματα για μέσα προστασίας.

Στα «το κλασικό “δυτικό” ωράριο “9 με 5” στην ίδια δουλειά, να παίρνει κανείς σύνταξη από την ίδια δουλειά, από αυτή στην οποία ξεκίνησε, αυτό είναι μάλλον ξεπερασμένο», οπότε δούλευε χωρίς ωράριο και χωρίς όριο μπάς και κανείς καριέρα που θα σου επιτρέψει να ονειρεύεσαι ότι κάποια στιγμή υπάρχει περίπτωση να κερδίσεις μισθό σαν των διορισμένων golden boys.