Ο γυμνασιάρχης του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, Γιώργος Θαλάσσης μίλησε στο Κόκκινο για την δολοφονία του μαθητή του, την συκοφάντησή του εντός και εκτός δικαστικών αιθουσών, για την δίκη και την απόφαση για Κορκονέα, για την εξέγερση του 2008 αλλά και για την αλαζονεία της αστυνομίας, την δολοφονία του Ζακ και την κοινωνία που προτιμά να κατηγορεί το θύμα για να μην έρθει αντιμέτωπη με τις δικές της ευθύνες.
11 χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από την δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τον ειδικό φρουρό Επαμεινώνδα Κορκονέα. Ένα γεγονός που στάθηκε η αφορμή ώστε η μια ολόκληρη γενιά να μεγαλώσει πριν από την ώρα της… Να σταθεί απέναντι στο άδικο, να χτυπηθεί ανελέητα, να συκοφαντηθεί ανελέητα, να βάλει… φωτιά σ’ ότι της καίει την ψυχή… Μια γενιά που είχε ακούσει για τον Μιχάλη Καλτεζά αλλά έζησε τον θρήνο της δικής της απώλειας, ξανά από όπλο αστυνομικού, ξανά θύμα κρατικής βίας, ένα ακόμη θύμα κρατικής βίας… Εκείνο το σαββατόβραδο του Αι Νικόλα, το παιδί πυροβολήθηκε στην καρδιά, τα φιλαράκια του είδαν το αίμα να κυλάει πάνω από το φούτερ…Αλήθεια, πως μπορεί μια εφηβική ψυχή να ξεπεράσει μια τέτοια στιγμή, μια τέτοια εικόνα;
Εκείνο το βράδυ που όλοι/ες θυμόμαστε που ήμασταν και τι κάναμε… Όπως δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τις ημέρες που ακολούθησαν… Και νύχτες που έγιναν μέρες απ’ τις φωτιές, που πνίγηκαν στα δακρυγόνα, που βάφτηκαν απ’ τα αίματα των διαδηλωτών, που οι τοίχοι χρωματίστηκαν με συνθήματα, που τα Χριστούγεννα αναβλήθηκαν, που τα δέντρα κάηκαν…
11 χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από την δολοφονία του 15χρονου μαθητή. Εδώ και λίγους μήνες ο δολοφόνος του κυκλοφορεί ελεύθερος. Όλη αυτή την διαδρομή των 11 ετών, μια δύσκολη διαδρομή, έζησε έντονα ο γυμνασιάρχης του Αλέξανδρου στη σχολή Μωραΐτη, Γιώργος Θαλάσσης. Στήριξε τον μαθητή του από την πρώτη στιγμή απέναντι στα «αρπακτικά» των ΜΜΕ και τα όσα ειπώθηκαν για τον χαρακτήρα του μικρού… Απέναντι στον δολοφόνο ως μάρτυρας στο δικαστήριο… Και απέναντι στους αρνητές της δολοφονίας που εξακολουθούν να υφίστανται στη δημόσια σφαίρα μέχρι σήμερα…
«Ο Αλέξανδρος ήταν ένα αθώο παιδί, τερατώδη τα όσα λέγονται»
«Εκείνο το βράδυ έμαθα πως σκοτώθηκε ένα 15χρονο παιδί. Ένιωσα καταρρακωμένος παρόλο που δεν ήξερα ότι επρόκειτο για τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο. Πάντα όταν σκοτώνεται ένα παιδί, όταν υποφέρει, συμμετέχω σ αυτή την οδύνη και προσπαθώ με κάθε τρόπο να αμυνθώ σε αυτά τα οποία γίνονται συναισθηματικά γιατί αλλιώς καταρρέω. Την άλλη μέρα το πρωί μου τηλεφώνησε η υποδιευθύντρια του γυμνασίου και μου είπε ‘κατάλαβες ποιο παιδί σκοτώθηκε; Ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος’ και ομολογώ ότι παρόλο που άκουσα το όνομα αρνιόμουν να ταυτίσω το όνομα με το συγκεκριμένο πρόσωπο… Ενας λόγος για τον οποίο δεν μπορούσα να ταυτίσω το όνομα με το συγκεκριμένο παιδί είναι γιατί όταν ακούς μια τέτοια είδηση σου περνάει από το νου ότι είναι κάποιο παιδί που πηγαίνει σε διαδηλώσεις, σε πορείες, που έχει μία παρουσία σε χώρος – θετική παρουσία, μη θεωρήσετε ότι το λέω αρνητικά- ο Αλέξανδρος όμως δεν ήταν τέτοιο παιδί, δεν είχε πολιτικά ενδιαφέροντα, ήταν ένα παιδί θα έλεγα ίσως και μικρότερο απ’ την ηλικία του, ένα αθώο, τελείως αθώο παιδί, ασχολούνταν με τους φίλους του, με τον αθλητισμό. Τυχαία βρέθηκε εκείνο το βράδυ εκεί, τελείως τυχαία και επειδή πάρα πολλοί αρχίζουν τα μυθεύματα ‘τι ήθελε τα μεσάνυχτα ένα παιδί στα Εξάρχεια εγκαταλελειμμένο’ και διάφορα τερατώδη, να σας πω πως η δολοφονία έγινε στις 9 το βράδυ και όταν πήραν το κινητό του και κάλεσαν την μητέρα, η μητέρα το περίμενε αυτό το τηλεφώνημα, είχε ραντεβού με το παιδί της και το ραντεβού ήταν να την ειδοποιήσει ώστε την ώρα που θα έκλεινε το κατάστημά της να περνούσε να τον πάρει με το αυτοκίνητό της, ξέρετε πολλούς ταραχοποιούς που να τους παίρνει η μαμά τους πριν από τις εννιά το βράδυ από το κέντρο της Αθήνας;» θα πει αρχικά ο Γιώργος Θαλάσσης ξεκινώντας την αφήγηση των γεγονότων εκείνων των πρώτων ωρών.
«Η παρέμβαση από το σχολείο δεν ήταν αποκλειστικά δική μου, η γραμματεία του σχολείου άνοιξε και τα διευθυντικά στελέχη ήταν στο σχολείο για να εκδώσουν αυτή την απάντηση που δόθηκε τότε και η οποία έλεγε πως ήταν ένα παιδί ήσυχο που ποτέ δεν είχε δώσει δικαίωμα, δεν είχε κάνει κανένα παράπτωμα και ότι έφυγε από το σχολείο με απόφαση της οικογένειας, διότι τότε έλεγαν ότι τον είχε διώξει το σχολείο, ενώ ο κ. Κούγιας έλεγε πως ‘αυτά τα παιδιά δεν είναι σαν τα δικά σας και σαν τα δικά μας’».
«Η μητέρα του Αλέξανδρου έχει χάσει το παιδί της πολλές φορές»
«Είμαι κοντά στην οικογένεια πολύ πριν από την δολοφονία γιατί παρόλα αυτά που λέγονται με τόση κακοήθεια και ηθελημένη άγνοια ότι ήταν ένα παιδί εγκαταλελειμμένο, ούτε αυτός, ούτε η αδελφή του ήταν εγκαταλειμμένα και οι σχέσεις μου με την μητέρα κράταγε από χρόνια γιατί αυτή η μητέρα που έμενε στο Ψυχικό επισκέπτονταν το σχολείο μία φορά την εβδομάδα για να ενημερωθεί για τα παιδιά της και έβλεπε και εμένα όχι μόνο τους καθηγητές, ήταν μια φιγούρα πολύ οικεία μέσα στο σχολείο αυτή η μητέρα, όλοι την ήξεραν. Εχει χάσει το παιδί της πολλές φορές όχι μονάχα μία, το έχανε κάθε φορά που λέγονταν όλα αυτά τα αισχρά για τον Αλέξανδρο, γι αυτή τη μητέρα είναι ένα τεράστιο πλήγμα να τα ακούει. Ως την τελευταία ημέρα της δίκης – η οποία κράτησε πολλές ώρες, μέχρι το απόγευμα – ο συνήγορος του Κορκονέα πρότεινε ως ελαφρυντικό στον δολοφόνο το ότι προκλήθηκε από το θύμα. Τόλμησε να το πει στη δίκη παρόλο που από την διαδικασία είχε αποδειχτεί πως η μόνη πρόκληση που έγινε, έγινε από τον ίδιο τον Κορκονέα. Ακόμη και ο εισαγγελέας που είχε ταχθεί πολύ ευνοϊκά απέναντι στους δύο δολοφόνους, ακόμη κι εκείνος δεν το δέχτηκε αυτό το ελαφρυντικό και ούτε βέβαια το δικαστήριο, ακόμη και την τελευταία ημέρα επέμεναν να αμαυρώνουν την μνήμη αυτού του παιδιού, ξέρετε που έλεγαν ‘αύριο είναι του οσίου Γρηγορόπουλου του μολοτοφόρου’ να λέγονται αυτά από επίσημα χείλη πολιτικών και μεγαλοδημοσιογράφων μεγάλης εφημερίδας την ώρα που ούτε οι ίδιοι οι κατηγορούμενοι δεν ισχυρίστηκαν ότι υπήρχε μολότοφ».
«Ο Αλέξανδρος είναι πλέον σύμβολο γι’ αυτή τη γενιά».
«Η δολοφονία του Αλέξανδρου έχει χαρακώσει μια ολόκληρη γενιά, ο Αλέξανδρος πλέον δεν είναι πρόσωπο, είναι σύμβολο μια γενιάς η οποία έχει αδικηθεί από πάρα πολλές πλευρές και αδικείται, η γενιά αυτή τον φόνο αυτόν τον πήρε πάνω της, τον δέχτηκε ολόκληρο κατάστηθα, δεν είναι τυχαίο αυτό το σύνθημα ‘στις τράπεζες λεφτά, στη νεολαία σφαίρες’ αυτές τις σφαίρες τις έχει δεχτεί η κοινωνία των νέων με πάρα πολλούς τρόπους, με την ανεργία που την περιμένει, με την οικονομική κρίση, με όλη αυτή την κατάπτωση των δημοκρατικών αξιών, με τους χειρισμούς και την απίστευτη βιαιότητα που δέχεται από την αστυνομία, όλα αυτά έχουν κάνει αυτή τη γενιά να ταυτίζεται πλέον με το πρόσωπο του Γρηγορόπουλου και ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος ανήκει σε όλη αυτή τη γενιά ως ένα σύμβολο πλέον και όχι ως ένα πρόσωπο. Οι αντιδράσεις που υπήρξαν και υπάρχουν δεν είναι τυχαίες, πολλοί έσπευσαν να καταδικάσουν για όλα αυτά που έγιναν, τα έκτροπα, όμως ο ηθικός αυτουργός όλων αυτών είναι ο Κορκονέας, ο Κορκονέας ευθύνεται για όλα αυτά που συνέβησαν το βράδυ εκείνο στην Αθήνα και όλα τα επόμενα βράδια, η βία γεννάει βία, αν ο Κορκονέας δεν είχε πατήσει την σκανδάλη τίποτα δεν θα γινόταν, τον Κορκονέα πρέπει να δείχνουμε ως ένοχο γι αυτή την εκτροπή».
«Η φυλάκιση του Κορκονέα ήταν παρένθεση στην κανονικότητα που θέλει τους αστυνομικούς να αθωώνονται»
«Η αστυνομία είχε πολύ μεγάλη ανάμειξη στην δολοφονία και του Ζακ Κωστόπουλου αλλά δεν έχει γίνει τίποτα. Είναι αδύνατον να αποβάλλουμε αυτά τα στοιχεία. Πρέπει να το δούμε αλλιώς, αυτή η ποινή που επιβλήθηκε στον Κορκονέα είναι μια παρένθεση, δεν είναι το κανονικό, το κανονικό είναι οι αστυνομικοί πάντα να αθωώνονται. Αυτή η παρένθεση υπήρξε με την φυλάκιση του Κορκονέα παρ’ όλες τις προσπάθειες που έγιναν να μην φυλακιστεί και υπήρξε λόγω της επιμονής της οικογένειάς του που διέθεσε όλο το κομμάτι της περιουσίας του Αλέξανδρου για την δίκη και ήταν αρκετά μεγάλη. Όταν πυροβόλησε ο Κορκονέας, δεν ήξερε ποιο παιδί πυροβολεί, υπολόγιζε πως θα είναι κάποιο παιδί του οποίου οι γονείς δεν θα είναι σε θέση να πληρώσουν δικηγόρους και να αντιμετωπίσουν τα τεράστια έξοδα που γίνονται στην Άμφισσα και έπειτα στη Λαμία και γι’ αυτό η ποινή που έχει επιβληθεί ήταν μία παρένθεση που πολλοί δεν έχουν συγχωρέσει και γι’ αυτό εκφράζεται αυτό το μίσος προς τον Γρηγορόπουλο, λόγω αυτής της παρένθεσης την οποία έσπευσε αμέσως το δικαστήριο της Λαμίας να διορθώσει και να τον ελευθερώσει.
«Το δικαστήριο εξ αρχής ήθελε να αθωώσει τον Σαραλιώτη και να ελευθερώσει τον Κορκονέα»
Χαρακτηρίζω την δίκη ως μία πολύ τυπική διαδικασία που έπρεπε να γίνει για να επιβεβαιώσει μια προειλημμένη απόφαση να αθωωθεί ο Σαραλιώτης και να αποφυλακιστεί ο Κορκονέας, αυτό το έβλεπες πόσο ευνοϊκά το δικαστήριο είχε τοποθετηθεί στα αιτήματα των κατηγορουμένων ενώ αντιθέτως ήταν τελείως εχθρικοί προς την πολιτική αγωγή, ακόμη και προς την μητέρα του θύματος που το ‘χει πει και στη δήλωσή της που κραύγαζε ότι ‘είμαι η μητέρα του θύματος, δεν είμαι η μητέρα του δολοφόνου, διότι της φέρθηκαν σαν να ήταν η μητέρα του δολοφόνου, το έβλεπες όταν ήταν όλοι βαριεστημένοι, όταν αρνιόντουσαν να δείξουν το βίντεο που αποδείκνυε πως έγιναν τα πράγματα και έβρισκαν συνεχώς προσκόμματα και να επικαλούνται ότι δεν έχουν τα τεχνικά μέσα, τελικώς έδωσαν άδεια να προβληθεί τον Οκτώβρη και το δικαστήριο αρνήθηκε να επιτρέψει να προβληθεί στους ενόρκους βίντεο 30 δευτερολέπτων. Ήταν ειλημμένη απόφαση και αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι ελήφθη παμψηφεί. Επίσης, έπαιξε ρόλο το ότι ήταν μακριά, εκτός Αθήνας και γι αυτό το λόγο έγινε μακριά διότι ο Κορκονέας επικαλέστηκε κίνδυνο για την ζωή του, την ώρα που η δίκη της Χρυσής Αυγής γίνεται μέσα στην Αθήνα. Απέβλεπε στο να μην πάνε μάρτυρες, δημοσιογράφοι και ο κόσμος. Να γίνει μακριά από την δημοσιότητα».
«Μετά το 2012 η σχολή ήθελε να εξαλειφθούν τα ονόματα των Γρηγορόπουλου-Ρωμανού»
«Μετά το 2012 συμπωματικά θα αποφοιτούσε ο Αλέξανδρος τότε, αποφοίτησαν οι συμμαθητές του οι οποίοι κρατούσαν τη μνήμη του πολύ ζωντανή μέσα στο σχολείο και αναφέρθηκαν ακόμη και στην αποφοίτηση στον Γρηγορόπουλο. Υπήρξαν τα γεγονότα με τον Νίκο Ρωμανό και το σχολείο δεν ήθελε πλέον να ακούγεται το όνομα του Ρωμανού και επειδή κοντά στο όνομα του Ρωμανού μερικές φορές ακούγονταν και το όνομα του Γρηγορόπουλου, αποφάσισε πως αυτά τα δύο ονόματα πρέπει να εξαλειφθούν τελείως από το σχολείο. Η οδηγία που μας δινόταν κάθε φορά στις 6 Δεκεμβρίου που θα έπρεπε εγώ κάτι να πω στα παιδιά στο θέατρο, δεν μπορούσα να το αποσιωπήσω, η οδηγία ήταν ‘να μη λέτε τίποτα γιατί αυτά δεν αρέσουν στους γονείς’, ποιους γονείς; Ολους αυτούς που ταυτίζονται με τον θήτη και κατακρίνουν το θύμα διότι, ξέρετε, σε απαλλάσσει από την ευθύνη σου και από το βάρος σου όταν ρίξεις την ευθύνη στο θύμα, τότε η κοινωνία δεν χρειάζεται να αλλάξει. ‘Φταίει η γυναίκα γιατί ήταν ντυμένη προκλητικά και επόμενο ήταν να βιαστεί’. Δεν χρειάζεται να κάνουμε κάτι για να αλλάξουμε την νοοτροπία των ανδρών, το θύμα φταίει, φταίει ο Ζακ, φταίει ο Σακελλίων, φταίνε όλοι και με αυτόν τον τρόπο η κοινωνία βγαίνει λάδι και δεν χρειάζεται κανείς μας να κάνει τίποτα. Και επίσης αν φταίει ο Γρηγορόπουλος που ήταν στα Εξάρχεια, εγώ που μένω στη Λάρισα το παιδί μου δεν θα κινδυνεύσει γιατί από την Λάρισα πως θα βρεθεί στα Εξάρχεια; Αρα αυτό που φταίει είναι το παιδί που πήγε στα Εξάρχεια. Ολόκληρη η κοινωνία οπλίστηκε με αυτή την άμυνα ότι φταίει ο Αλέξανδρος και ξέρουμε πως και λόγω της κρίσης και λόγω πραγμάτων που συνέβησαν, η ακροδεξιά μερίδα του πληθυσμού αποθρασύνθηκε, όλα αυτά που πριν σκεφτόταν αλλά ντρέπονταν, τώρα δεν είχε κανέναν δισταγμό να τα λέει περήφανα, αυτό το κλίμα με οδήγησε μόλις συμπληρώσω τα συντάξιμα χρόνια να φύγω από το σχολείο παρόλο που κανένας διευθυντής δεν έφευγε από το σχολείο πριν φτάσει τα εβδομήντα.
«Με απέλυσαν στις διακοπές των Χριστουγέννων θυροκολλώντας την απόλυση στην πόρτα»
Εγώ στα 63 δήλωσα πως τον Ιούνιο του ’15 θα αποχωρούσα. Όμως λόγω της απεργίας πείνας του Ρωμανού τον Δεκέμβρη του ΄14 τον οποίο υποστήριξα και λόγω του ότι τον Μάρτιο θα άρχιζε η δίκη του Κορκονέα και εγώ πάλι θα πήγαινα να καταθέσω, το σχολείο χωρίς άλλη σκέψη με απέλυσε στις διακοπές των Χριστουγέννων θυροκολλώντας την απόλυση στην πόρτα. Επειδή ήταν τέτοια η αντίδραση των γονιών, μαθητών, αποφοίτων και των κρατικών υπηρεσιών αναγκάστηκε να με δεχτεί πίσω αλλά εγώ όταν πήγα πλέον παραιτήθηκα γιατί δεν ήθελα να παραμένω σε έναν χώρο τέτοιο και με τέτοιους ανθρώπους και σε καμία περίπτωση δεν εννοώ τους εκπαιδευτικούς που είναι άριστοι και κάνουν την δουλειά τους με τον καλύτερο τρόπο και κρατούν το σχολείο ψηλά εκεί που βρισκόταν.
«Πολύ εύκολο να έχουμε έναν ακόμη Αλέξανδρο, έναν ακόμη Ζακ»
Πόσο εύκολο είναι να έχουμε έναν Ζακ Κωστόπουλο ακόμη; Πάρα πολύ εύκολο. Δεν ήταν πάρα πολύ εύκολο όταν τον σκότωσαν και πολίτες και αστυνομικοί; Με την ίδια ευκολία θα επαναληφθεί, τι τους συγκρατεί; Αυτή είναι η αλαζονεία της αστυνομίας, να θεωρούν όχι ότι υπακούν τον νόμο αλλά ότι είναι ο νόμος και αυτός ο νόμος μπορεί να επιβάλλεται με οποιονδήποτε τρόπο και όπως θέλουν και να θεωρείται μετά αν κάνουν κάποιο αδίκημα ή και ανθρωποκτονία να τους αναγνωρίζεται και ο πρότερος σύννομος βίος όπως αναγνωρίστηκε και στον Κορκονέα, όσον αφορά την απόφαση του Αρείου Πάγου, υπάρχει ελπίδα γιατί είναι πολύ καλά τεκμηριωμένη η εισήγηση του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου».
Πηγή: Στο Κόκκινο
